ΜΙΚΡΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΙΣΑΙ

της Παναγιώτας Παρασκευοπούλου.

Περιπλανιέται ο εαυτός μου

Και με κοιτάει κατάματα σαν να με κοροϊδεύει

Κοίτα με, μου λέει, κι έπειτα μου γελά

Ίσως σε λυπηθούν, ίσως και όχι

Μικρό κορίτσι είσαι που προσπαθεί να δέσει τα κορδόνια του

Ή μήπως μια σκιά που περπατάει δίπλα μου;

Κοίτα με, μου λέει, κι έπειτα μου γελά

Ο νους μου δακρύζει και βρέχει τις ράγες

Όπως κυλάει η κατοχή μέσα από τα βλέμματα των πόνων

Όπως κυλούν τα κρεματόρια, φωνάζουν κι οι ματιές, ξεσπούν κι αυτές

Μες απ΄τα χείλη μιας Μοίρας που δεν λέει να σωπάσει

Σώπασε επιτέλους, σώπασε.

Η βία με ραγίζει, έτσι όπως στέκεται αγέρωχη και παρακολουθεί

Με τους αγκώνες της στητούς και τις γερμανικές της μπότες

Περιπλανιέται ο εαυτός μου

Πάλι θα προσπαθήσει για να με δασκαλέψει

Εκεί που πάμε, λέει, κοίτα να είσαι εντάξει, στρατόπεδο το λένε

Ίσως σε λυπηθούν, ίσως και όχι

Μικρό κορίτσι είσαι που προσπαθεί να δέσει τα κορδόνια του

Μη το ξεχνάς, μου λέει, κι έπειτα μου γελά

Ένα βαρύ αντίο που δεν ειπώθηκε ποτέ με περιμένει στον σταθμό να μ’ αποχαιρετήσει

Εκσφενδονίζομαι σ’ έναν ωκεανό από αγκαθωτά σύρματα και κοφτές ανάσες

Θυμάμαι την πρώτη μου εκδρομή στη Νίσυρο

Σ άφηνα τότε να φροντίζεις τα φυτά μου

Το χέρι του στρατιώτη που με αρπάζει βίαια θα με καταχωνιάσει

Να αναζητώ δροσιά δίπλα σε ερείπια σωμάτων και ασωμάτων

Περιπλανιέται ο εαυτός μου

Όπου και να γυρίσεις, λέει, μπροστά σου θα με δεις

Σκύψε το κεφάλι σου, πάρε τον αριθμό σου

Ίσως σε λυπηθούν, ίσως και όχι

Μικρό κορίτσι είσαι που προσπαθεί να δέσει τα κορδόνια του

Αχ, μικροσκοπική μου πλάνη, τι γρήγορα που οσμίζεσαι τις μυρωδιές του θανάτου

Μια επιπόλαιη σφαίρα μου διαπερνά το στήθος με ασημένια ορμή

Κλείνω τα μάτια.

Σε μια μικρή οδό γεμάτη φως

Βλέπω παιδιά που κουβαλάνε τον ήλιο στα χέρια.

Έπειτα γελώ με τα καμώματά μου και ξεκινώ να κρεμώ δαντέλες στο στρατόπεδο

που γίνονται αργότερα τραγούδια σε γειτονιές

Περιπλανιέται ο εαυτός μου

Δεν σου ανήκω, μου λέει, ο χρόνος σου ήταν Λίγος

Σ’ έχασα. Δεν σε πρόλαβα. Ποιος ήταν ο αριθμός σου;

Κι ας είναι κατοχή, δεν θα σε λυπηθούν;

Μικρό κορίτσι είσαι που προσπαθεί να δέσει τα κορδόνια του!

Bio
Latest Posts

Παναγιώτα Παρασκευοπούλου

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Από μικρή λάτρευα τις ξένες γλώσσες. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο σπούδασα μετάφραση και διερμηνεία στο πανεπιστήμιο Marc Bloch του Στρασβούργου. Μαζί με τις ξένες γλώσσες λάτρευα και τη συγγραφή. Έχω εκδώσει ένα παιδικό παραμύθι με τίτλο « Ο Σμουτς ταξιδεύει στην Πολιτεία του Μαγικού Κύκλου», δυο ποιητικά λευκώματα, «Grecia Salentina: το τραγούδι του Νότου», « Ναύπλιο: η αυλή των χρωμάτων», καθώς και ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Μισή Σελίδα Ενοχές». Το 2015 τιμήθηκα με έπαινο στον πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης που προκήρυξε το Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης με θέμα το κατοχικό εβραϊκό ολοκαύτωμα. Αυτή την εποχή ολοκλήρωσα το δεύτερο μου μυθιστόρημα το οποίο και θα εκδοθεί από την εκδοτική εταιρία Κέδρος τον Δεκέμβριο. Από το 2015 και μετά έχω αναλάβει μαζί με τον συμπαραγωγό μου, Κώστα Ξενόπουλο, το θέατρο Ιλίσια Βολανάκης. Ποίηση και συγγραφή για μένα είναι όπως το νερό για την φύση. Χωρίς αυτά μαραίνομαι, παύω να υπάρχω.