της Αγγελικής Καρδαρά.
Θερμά συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους τους νέους που συμμετείχαν στον εξαιρετικά δύσκολο και απαιτητικό αγώνα των πανελλαδικών εξετάσεων, ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος. Συγχαρητήρια στα παιδιά που κατάφεραν να εισαχθούν στην επιλογή της προτίμησής τους, αλλά και στα παιδιά που προσπάθησαν και θα προσπαθήσουν ξανά να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.
Είναι μια πολύ σημαντική στιγμή για τα παιδιά που πριν την ενηλικίωσή τους καλούνται να λάβουν την πιο καθοριστική απόφαση για τη ζωή και το μέλλον τους, η οποία αφορά τις σπουδές που θα ακολουθήσουν. Πιστεύω ότι πρόκειται για μια πολύ δύσκολη απόφαση και εκφράζω τις επιφυλάξεις μου σχετικά με το εάν ένα παιδί στην ηλικία των 16 και 17 ετών είναι έτοιμο να την λάβει. Ειδικά στο πλαίσιο ενός εκπαιδευτικού συστήματος, όπου απουσιάζει ο ολοκληρωμένος σχολικός επαγγελματικός προσανατολισμός (ΣΕΠ), με αποτέλεσμα να μη γνωρίζει ακριβώς ο νέος τι θα διδαχθεί σε κάθε Σχολή και ποιες είναι οι μελλοντικές του προοπτικές.
Η έλλειψη ΣΕΠ οδηγεί αρκετούς νέους σε Σχολές, των οποίων το αντικείμενο δεν καλύπτει τις ανάγκες και επιθυμίες τους, με συνέπεια να εγκαταλείπουν τις σπουδές τους ή να σπαταλούν πάρα πολλά χρόνια μέχρι την αποφοίτησή τους. Μία ακόμα σημαντική παράμετρο που πρέπει να εξετάσουμε αφορά στην εισαγωγή νέων σε Σχολές που είναι μεν της προτίμησής τους, δεν έχουν ωστόσο τις δεξιότητες για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της Σχολής και να γίνουν καλοί επαγγελματίες στο μέλλον.
Πολλά ζητήματα συνεπώς προκύπτουν που πρέπει να απασχολήσουν το Υπουργείο κατά τη χάραξη εκπαιδευτικών πολιτικών αλλά και τους μαθητές που -πριν τη μεγάλη απόφαση- είναι σκόπιμο μέσω του επαγγελματικού προσανατολισμού να ανακαλύψουν την κλίση και την αγάπη τους στο αντικείμενο που θα επιλέξουν να σπουδάσουν. Να σημειώσω εδώ ότι είμαι της άποψης πως οι σπουδές μας πρέπει πρωτίστως να αφορούν ένα αντικείμενο που αγαπάμε και που θα θέλαμε να ακολουθήσουμε και επαγγελματικά στο μέλλον. Δηλαδή, αγάπη για τις σπουδές μας και σύνδεση με την αγορά εργασίας είναι ο ιδανικός συνδυασμός για το σύγχρονο νέο, κατά την κρίση μου.
Την αντίθεσή μου, βέβαια, έχω εκφράσει μέσω της αρθρογραφίας μου για τον τρόπο εισαγωγής στο Πανεπιστήμιο, τονίζοντας την αναγκαιότητα αποσύνδεσης του Λυκείου από το σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων και την έμφαση που πρέπει να δοθεί κατά τα λυκειακά χρόνια στη χαρά της δημιουργίας, της καλλιέργειας κριτικής σκέψης, της ανάπτυξης δεξιοτήτων και έκφρασης ιδεών. Με το σημερινό μου άρθρο δεν θα αναφερθώ όμως σε αυτό το μείζον θέμα που έχω ήδη αναλύσει σε προηγούμενα κείμενά μου στο postmodern. Θα μιλήσω για το όνειρο και τους νέους. Θα ξεκινήσω τονίζοντας ότι αναμφισβήτητα οι πανελλαδικές εξετάσεις είναι μια πολύ σημαντική δοκιμασία και η εισαγωγή σε μια Σχολή ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του νέου, ο οποίος κατά τις σπουδές του αποκτά εμπειρίες και εξελίσσει τον τρόπο σκέψης του.
Το όνειρο όμως γεννιέται πρωτίστως μέσα στην ψυχή και στη συνέχεια βιώνεται στα αμφιθέατρα του Πανεπιστημίου. Ο νέος που είναι πραγματικά παθιασμένος με τις σπουδές του και ονειρεύεται να εξελιχθεί επαγγελματικά θα τα καταφέρει. Αυτή είναι η δική μου πεποίθηση. Οι δυσκολίες, οι αντιξοότητες, τα εμπόδια που θα συναντήσει είναι πολλά και όσοι βρισκόμαστε στον επαγγελματικό στίβο το γνωρίζουμε αυτό καλά. Το πάθος όμως είναι μια άσβεστη φλόγα που ανοίγει δρόμους. Ο νέος που αναζητεί διεξόδους, θα βρει τον τρόπο να κατακτήσει τα όνειρά του. Ακόμα κι αν δεν φτάσει στην κορυφή, θα φτάσει σε ένα σημείο όπου θα αισθανθεί πληρότητα και ικανοποίηση.
Όσον αφορά τις αντιδράσεις των γονέων σε αυτό το ξεκίνημα των παιδιών τους, θεωρώ, ότι πρέπει να είναι νηφάλιες. Να μην ασκήσουν πίεση στο παιδί που δεν μπήκε σε κάποια Σχολή ή σε Σχολή της προτίμησής του. Αντίθετα, να δείξουν εμπιστοσύνη στο παιδί τους και να το ενθαρρύνουν να ξεκινήσει τη ζωή του ως ενήλικος με δυναμισμό και αισιοδοξία. Με αυτή την παρότρυνση θα αποφευχθούν ακραίες συμπεριφορές που υιοθετούνται από κάποιους νέους, οι οποίοι φοβούνται ότι έχουν απογοητεύσει γονείς και καθηγητές. Αυτό όμως δεν ισχύει και εμείς οι μεγαλύτεροι έχουμε το καθήκον να δείξουμε στο νέο ότι η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας και δεν σταματά με την πρώτη δυσκολία. Οι δυσκολίες μας δυναμώνουν και μας κάνουν καλύτερους, σε όλα τα επίπεδα.
Θα κλείσω το σημερινό μου άρθρο με την κατάθεση της δικής μου εμπειρίας (με λίγη δόση χιούμορ, γιατί κι αυτό είναι απαραίτητο σε ανάλογες καταστάσεις) από τις πανελλαδικές εξετάσεις, ώστε να δώσω θάρρος στα παιδιά και να τους δείξω ότι είναι στο χέρι μας να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας. Άλλωστε, για όλους όσοι έχουμε δώσει πανελλαδικές εξετάσεις, αυτές οι στιγμές -ή για να είμαι απολύτως ακριβής τα χρόνια προετοιμασίας- παραμένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στο μυαλό και την ψυχή.
Πριν από την ανακοίνωση των βάσεων, είχα τη βεβαιότητα ότι εισάγομαι στη Σχολή δεύτερης προτίμησής μου -Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών- με πολύ καλή σειρά μάλιστα λόγω της άριστης επίδοσής μου στην αγγλική γλώσσα, ενώ η μέτρια επίδοσή μου στην ιστορία με έθετε εκτός Ελληνικής Φιλολογίας που ήταν η πρώτη μου επιλογή. Τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν, ως είθισται, τέλη Αυγούστου με μια μεγάλη ανατροπή: εξαιτίας της γενικότερης μέτριας επίδοσης των υποψηφίων στο μάθημα της ιστορίας, οι βάσεις έπεσαν κυρίως στις χαρακτηριζόμενες εκείνη την εποχή “ιστορικές” Σχολές, με αποτέλεσμα να εισαχθώ στο Τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Σχολή δηλαδή της πρώτης επιλογής μου. Στο ενδιάμεσο όμως (επειδή είμαι και λίγο “ανήσυχος” άνθρωπος) είχε αρχίσει να μου αρέσει η ιδέα της δημοσιογραφίας, με συνέπεια να είμαι ίσως από τους μοναδικούς υποψηφίους που έκλαψαν πολύ (και όχι από συγκίνηση, αλλά στεναχώρια) με την εισαγωγή τους στη Σχολή της πρώτης προτίμησής τους.
Η δυσκολία των μαθημάτων της Σχολής και οι υψηλές απαιτήσεις της είχαν ως αποτέλεσμα να συνεχίσω να “οδύρομαι” για μεγάλο χρονικό διάστημα για την επιλογή μου, ώσπου μετά τους πρώτους μήνες φοίτησης (με έντονο προβληματισμό) έγινε κάτι που άλλαξε τα πάντα: αποφάσισα να πάψω να μεμψιμοιρώ, να αναλάβω την ευθύνη της ζωής και των επιλογών μου και να μη θεωρώ τίποτα ανέφικτο. Τότε ανακάλυψα τα μαθήματα της λαογραφίας και νεοελληνικής λογοτεχνίας που αγάπησα πολύ και τελικά αποφοίτησα από τη Σχολή με “άριστα” και από τους πρώτους στη σειρά αποφοίτησης. Με την αποφοίτησή μου τόλμησα να ζήσω αυτό που εξαρχής ονειρευόμουν: να δοκιμαστώ στην έρευνα στα media. Εκείνη την περίοδο είχα τη μεγάλη τύχη να γνωρίσω στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, τον Καθηγητή Εγκληματολογίας, κ. Γιάννη Πανούση, ο οποίος έδωσε στο όνειρό μου ζωή.
Με τις πολύτιμες συμβουλές και την καθοδήγησή του ανακάλυψα στοιχεία του εαυτού μου που δεν γνώριζα καν και με οδήγησαν σε ένα δρόμο που δεν φανταζόμουν ότι θα αγαπούσα τόσο πολύ: την έρευνα στη θεματική “media και έγκλημα” και τη διδασκαλία του αστυνομικού και δικαστικού ρεπορτάζ. Πολύτιμη συμβολή επίσης του Καθηγητή να εξειδικευτώ σε έναν τομέα που θα υπηρετήσω με συνέπεια και να συνδυάσω το αντικείμενο των σπουδών μου -φιλολογία και media. Αυτός ήταν ο λόγος που το θέμα του μεταπτυχιακού μου ήταν “Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και συσχετισμός της με πραγματικές γυναικείες εγκληματικές μορφές” και το θέμα του διδακτορικού μου “Φυλακή και Γλώσσα”.
Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι με πολλή προσπάθεια, σκληρό αγώνα, εμπόδια, ανατροπές, αποτυχίες και επιτυχίες, συναντήσεις με ανθρώπους που αλλάζουν τα δεδομένα μας με την δική τους σπουδαία προσωπικότητα και ανακαλύπτοντας με την πάροδο των χρόνων καινούργιες πτυχές του εαυτού μας, οδηγούμαστε στα μονοπάτια που η καρδιά μας ποθεί. Τo ζητούμενο είναι να κάνουμε καλές επιλογές στο “σωστό” χρόνο, όταν είμαστε πραγματικά έτοιμοι να ζήσουμε το όνειρό μας με όλη μας την ψυχή…
(Φωτογραφία: Elad Manu@Flickr)
Latest posts by Αγγελική Καρδαρά (see all)
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και σκηνοθεσία στον τόπο του εγκλήματος (crimestaging) - February 22, 2023
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και μιντιακές απεικονίσεις: μία ερευνητική προσέγγιση του Crime & MediaLab (ΚΕ.Μ.Ε.) - January 12, 2023
- Κακοποίηση ζώων συντροφιάς και άγριας ζωής στην Κύπρο και οι μιντιακές απεικονίσεις υποθέσεων - November 2, 2022
