‘ Η ΝΕΦ-ΕΛΛΗ ’

ellilampeti-1

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Λένε πως, για να διαχειριστείς όσο το δυνατόν ανώδυνα μια απώλεια στη ζωή σου, καλό είναι να αρχίσεις να γράφεις όσα αισθάνεσαι. Η καταγραφή τους είναι λυτρωτική. Σκέφτηκα, λοιπόν, να σου γράψω ένα γράμμα…

Λατρεμένη μου Έλλη,

Δε σε γνώρισα ποτέ. Δεν πρόλαβα. Ήμουν μικρό παιδί όταν έφυγες.

Με γοήτευσες, όμως, όταν μέσα από την εξαίσια πένα του Φρέντυ Γερμανού, γνώρισα την απίθανη- με όλες τις έννοιες του όρου- ζωή σου. Και άρχισα να σε αναζητώ μέσα από αφιερώματα, βιβλία, λευκώματα, φωτογραφίες, άρθρα, μέχρι και τραγούδια… Μετά σε παρακολούθησα στις ταινίες σου. Προσπάθησα να αιχμαλωτίσω στα μάτια μου την αύρα σου.. Γιατί ήταν τόσο έντονη, που για μένα είχε χρώμα. Ήθελα να καταλάβω πώς αυτό το πανέμορφο πλάσμα, το ντελικάτο κορίτσι από τα Βίλλια Αττικοβοιωτίας, τότε, συνυπήρχε με μια δυναμική και εκρηκτική γυναίκα, υπερταλαντούχα. Στο ίδιο πρόσωπο. Στα δικά μου μάτια ήσουν μια νεράιδα της κινηματογραφικής οθόνης. Ταλέντο που ερωτεύεσαι.

Έλλη Λαμπέτη, όταν με ρωτούν οι μαθητές μου ποιά είναι η αγαπημένη μου ηθοποιός, τους μιλώ για σένα. Για έναν αιθέρα που έγινε θύελλα σαρωτική στο ελληνικό θεατρικό στερέωμα. Για ΤΟ ταλέντο που αναγνώρισε το Χόλυγουντ και το διεκδίκησε με χρυσά συμβόλαια. Για το θέατρο που ήταν θρησκεία για σένα, όπως σου έλεγε η Μαρίκα Κοτοπούλη. Για το πιο όμορφα εκφραστικό πρόσωπο ηθοποιού, το αισθαντικά ανεπαίσθητο και χαρακτηριστικό ψεύδισμά σου και αυτά τα μεγάλα μάτια, τα παιδικά, που άλλοτε γίνονταν κοφτερές λεπίδες και, άλλοτε υπόσχονταν ένα αγνό ‘σ αγαπώ ’, στο καβαλέτο ενός φτωχού ζωγράφου… Για μια γενναία γυναίκα που εξάντλησε τα ανθρώπινα όρια στην αντιμετώπιση της αρρώστιας της.

Πριν 33 χρόνια, στις 3 Σεπτεμβρίου, ελευθερώθηκες από τα οδυνηρά δεσμά της ασθένειάς σου. Σεπτέμβριος ήταν πάλι, όταν φοιτήτρια πλέον, αναζήτησα τον τάφο σου στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών, για να σου χαρίσω αυτό που ψέλλισες πριν φύγεις: ‘μόνο ένα τριαντάφυλλο’. Απογοητεύθηκα όταν είδα πού αναπαύεσαι. Ο χρόνος και η ματαιότητα…

Έλλη Λαμπέτη, για μένα είσαι η απώλεια που δε γνώρισα, αλλά τη βιώνω. Είσαι η μαγεία που η Μπλανς ντυ Μπουά αναζητούσε μέσα σε μια σκληρή, ανηλεή πραγματικότητα. Είσαι η εξαίρεση σε μια καταραμένη αρρώστια που σε ‘θυμήθηκε’ έντεκα ολόκληρα χρόνια μετά την ίασή σου. Είσαι η μία περίπτωση στο εκατομμύριο, αποφάνθηκαν οι γιατροί. Είσαι ο ορισμός της ευαίσθητης, εύθραυστης γοητείας που αιχμαλώτισε μοναδικά ο κινηματογραφικός φακός. Είσαι η απάντηση στο ερώτημα των μαθητών μου: ‘Κυρία, ποια είναι αυτή η ηθοποιός που μας λέτε συνέχεια;’ Είσαι και ένας από τους λόγους που ακολούθησα τη Θεατρολογία.

‘Θυμήσου το Σεπτέμβρη’, Έλλη. Πόσο όμορφο το τραγούδι στην παράστασή σου. Ο μελαγχολικά όμορφος Σεπτέμβριος σε ακολουθεί. 33 χρόνια μετά, η δύναμη της απουσίας.

Είσαι η Έλλη. Η νεφέλη.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.