Η τέχνη της φωτογραφίας και η πρόληψη της νεανικής παραβατικότητας

της Αγγελικής Καρδαρά.

Η φωτογραφική ομάδα της ΕΠΑΝΟΔΟΥ, με την οποία συνεργάστηκε η φωτογράφος και ιστορικός τέχνης κ. Βενθεσικύμη Σούκουλη, αποτελείται κυρίως από παιδιά που σχετίζονται με ανήλικη και νεανική παραβατικότητα. Η τέχνη της φωτογραφίας αναμφισβήτητα μπορεί να γίνει ένα ισχυρό «όπλο» στην πρόληψη της νεανικής παραβατικότητας, γιατί όπως επισημαίνει η κ. Σούκουλη στη συνέντευξη που μου παραχώρησε: «Πιστεύω πως όταν αναφερόμαστε στη νεανική παραβατικότητα και εστιάζουμε στην αναζήτηση λύσεων της, θα πρέπει να θυμόμαστε πως μιλάμε για φωτιά που καίει. Και όταν λέω φωτιά εννοώ πως υπάρχει μια φυσική έντονη ενέργεια για δράση. Η νιότη θέλει πρόκληση. Θετική η αρνητική την προτιμά από την αδράνεια. Μετά από μελέτη των στοιχείων της φωτογραφίας πιστεύω για πολλούς πρακτικούς λόγους πως η φωτογραφία είναι δυνητικά ένα πολύ ισχυρό όπλο. Γιατί είναι ένα δυναμικό και πολύπλευρο εργαλείο. Τρομερά προσαρμοστικό στην προσωπικότητα του καθενός αλλά και με ισχυρή επίδραση πάνω στον τρόπο θέασης του κόσμου. Εάν δεν ανοίξεις μάτια και μυαλό στην φωτογραφία δεν θα πας πολύ μακριά. Είναι μια τέχνη που σου ζητάει και σου δίνει. Οι νέοι ζητάμε αποδείξεις, θέλουμε αποτέλεσμα. Έτσι πιστεύω πως ναι, υπό συνθήκες, μπορεί να γίνει ένα ισχυρό όπλο εξέλιξης, προσωπικής και κοινωνικής για κάποιον, εάν όμως αυτός ο κάποιος βρίσκεται μέσα του σε αναζήτηση ενός όπλου».

Συνεπώς, μέσα από την τέχνη της φωτογραφίας τα παιδιά και οι νέοι που βρέθηκαν στα όρια μαθαίνουν να συνεργάζονται, να ακολουθούνε τους κανόνες της ομάδας, να θέτουν ατομικούς αλλά και συλλογικούς στόχους και να γίνονται υπεύθυνοι προκειμένου να επιτύχουν τους στόχους τους. Ταυτόχρονα η ενασχόληση με τη φωτογραφία τους δίνει τη δυνατότητα να διευρύνουν τους ορίζοντές τους και να ξεκινήσουν να βλέπουν τον κόσμο που τους περιβάλλει από μια διαφορετική οπτική γωνία, πιο αισιόδοξη και θετική.

Λίγα λόγια για τη φωτογράφο: Η Βενθεσικύμη Σούκουλη αποφοίτησε το 2012 από το τμήμα Ιστορίας και Θεωρίας Τέχνης της Σχολής Καλών Τεχνών Αθηνών. Η εντατική προσωπική δημιουργία και ο πειραματισμός της στην έννοια της μεταμόρφωσης την οδήγησε στο να ακολουθήσει τελικά επαγγελματική πορεία στη φωτογραφία . Έχει συνεργαστεί με ποικίλα περιοδικά, χώρους και ανθρώπους της τέχνης και των γραμμάτων. Επίσης, ήταν εκπαιδευτικός σύμβουλος σε επιχειρήσεις και οργανισμούς που θέλησαν να εντάξουν τη φωτογραφία στα εργαλεία δράσης τους. Το 2014-2015 υπήρξε ιδρύτρια και δασκάλα της φωτογραφικής ομάδας W.IN.NE.R Photoclass, Walking in New Roads, του Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού. Αξίζει να αναφέρω εδώ ότι οι W.IN.NE.R κέρδισαν έναν έπαινο και το Δεύτερο Πανελλήνιο Φωτογραφικό Βραβείο. Ως δασκάλα δημιουργικής φωτογραφίας συνέχισε να διδάσκει ως υπεύθυνη του φωτογραφικού τμήματος της Επανόδου. Μελετάει τη σχέση της δυναμικής της φωτογραφικής τέχνης και της οπτικής ανάπτυξης με την προσωπική και κοινωνικονομική ανάπτυξη νέων σε καιρούς κρίσης.

Κυρία Σούκουλη, θα ήθελα να μοιραστείτε μαζί μας την εμπειρία σας ως διδάσκουσα φωτογραφίας στην ΕΠΑΝΟΔΟ. Με ποιες ομάδες δουλέψατε και πώς εργαστήκατε σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς;

Η φωτογραφική ομάδα της Επανόδου αποτελείται κυρίως από παιδιά που σχετίζονται με ανήλικη και νεανική παραβατικότητα. Κάποιοι από τους μαθητές βρίσκονται στην Επάνοδο, γιατί εκπληρώνουν με έναν τρόπο τις «ποινές» τους δια μέσω κοινωφελούς εργασίας και άλλοι απλά ώστε να παρακολουθήσουν το εργαστήρι, ύστερα από προτροπή των κοινωνικών λειτουργών της Υπηρεσίας Ανηλίκων, ως πρόταση για να εμπλουτίσουν την καθημερινότητα και τις γνώσεις τους. Όμως όσον αφορά το κοινό, η δομή της ομάδας δεν έχει αυστηρά κλειστό χαρακτήρα. Παραδείγματος χάριν είχαμε φέτος ένα μαθητή, που παρότι δεν σχετιζόταν με την κατηγορία ανηλίκων, βρέθηκε στην Επάνοδο για συμβουλευτικό λόγο και εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για την ομάδα φωτογραφίας. Τελικά ενσωματώθηκε στην ομάδα αποτελώντας μάλιστα και καταλυτικό μέλος της. Ξέρετε, η έννοια της ομάδας είναι κάτι ιδιαίτερο, ειδικά σε μια τέχνη όπως η φωτογραφία που είναι κατεξοχήν ατομική υπόθεση. Το να δρας στα πλαίσια μιας φωτογραφικής ομάδας είναι κάτι -νομίζω- σπανιότερο και αρκετά απαιτητικό στην πράξη. Τουλάχιστον με τον τρόπο δράσης κατά την δική μου διδασκαλία. Κάθε φορά στόχος μου είναι να δρούμε πραγματικά ως μια ομάδα γιατί μπορεί να είμαστε 6,8,10,15 άτομα, αλλά έχουμε μια μόνο κάμερα. Άρα δεν είναι μόνο η ιδέα, το πνεύμα της ομάδας σε αυτή την περίπτωση. Είναι η πρακτική του να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε όλοι κάτι με κοινές συνιστώσες, μετακινούμενοι εναλλάξ μπροστά και πίσω από τον φακό, έτσι ώστε να παραχθεί το φωτογραφικό υλικό της ομάδας εξίσου από όλους. Γινόμαστε πραγματικά συνεργοί στο κάθε κλικ. Εάν υπάρξει συντονισμός, τότε η αίσθηση της ομάδας είναι φανταστικό συναίσθημα και η απολαβή για όλους είναι κάτι το αξιομνημόνευτο. Θυμάμαι την πρώτη φορά που οργάνωσα και ηγήθηκα πραγματικής φωτογραφικής ομάδας. Ήταν όταν φτιάξαμε τους W.IN.NE.R Photoclass, Walking in New Roads, στο ΣΔΕ Γεώργιος Ζουγανέλης, το 2014 -2015 μέσα στις φυλακές του Κορυδαλλού. Υπό τις μαγικές φτερούγες του αειμνήστου και ανεπανάληπτου δασκάλου για όλους μας, Γεωργίου Ζουγανέλη, η τότε ομάδα των 17 ατόμων κατάφερε, όχι μόνο με τρομερές ελλείψεις και περιορισμούς να συντονιστεί, αλλά και να υπάρξει πραγματικά ως ομάδα με δυνατό πυρήνα που φάνηκε από τα αποτελέσματα (2^ο Κρατικό Βραβείο και 2 διακρίσεις στον 1^ο Πανελλήνιο διαγωνισμό Φωτογραφίας Σδε, πρόκληση στην Α΄ Φάση του Athens Photo Festival 2015), αλλά κυρίως από το ότι άφησε σε όλους τις καλύτερες αναμνήσεις.

Ποιοι οι κύριοι διδακτικοί στόχοι που θέσατε και πώς τους υλοποιήσατε; Υπήρξαν κάποιοι στόχοι που δεν μπορέσατε να υλοποιήσετε ως το τέλος της χρονιάς;

Ο κύριος και θεμέλιος διδακτικός μου στόχος είναι αρχικά ένας. Το ξύπνημα της όρασης και της σκέψης πίσω από αυτό. Είναι αυτό που με ενδιαφέρει πάντα περισσότερο από όλα. Η οπτική αντίληψη. Να καταλάβουμε δηλαδή την λειτουργία του τι βλέπουμε και πώς το βλέπουμε.. Είναι τόσο ενδιαφέρον να επαναπροσδιορίζεις και να συνειδητοποιείς σιγά σιγά πως μια τόσο γνώριμη και εξασκημένη αίσθηση όπως η όραση, που ο καθένας μας χρησιμοποιεί ασταμάτητα, κρύβει τόσα στοιχεία που ακόμα και να τα κοιτάς ίσως δεν τα βλέπεις. Για να σου αποκαλυφθούν, θα πρέπει να τα κατανοήσεις. Και αυτό θέλει αφύπνιση της σκέψης. Εάν αρχίσουμε από αυτά τα δύο ερωτήματα και τα χρησιμοποιήσουμε ως σταθερές ράγες, τόσο το τρένο της δημιουργίας μπορεί να επιταχυνθεί και να φτάσει μακριά. Και η εισαγωγή σε έναν τέτοιον τρόπο αντίληψης δεν ωφελεί και επιταχύνει μόνο την ικανότητα μας για δημιουργία, αλλά και την ικανότητα μας για σωστότερη ύπαρξη και δράση ως ατομικότητες και εν συνέχεια και ως συλλογικότητες. Έτσι πρακτικά για να αρχίσουμε να ξυπνάμε τα μάτια, εξασκηθήκαμε στο μάθημα αρκετά στη θέαση και ανάλυση φωτογραφιών. Δομικά μέρη, σκέψεις πίσω από αυτά, αναζήτηση των υπαρκτών σχέσεων ανάμεσα στα στοιχεία κάθε σύνθεσης κτλ. Παράλληλα αρχίσαμε να εξοικειωνόμαστε και με τα τεχνικά μέρη της μηχανής και τους βασικούς παράγοντες που πρέπει να γνωρίζει κάποιος ώστε να χειριστεί την μηχανή όπως η σκέψη του ορίζει και όχι όπως το αυτόματο πρόγραμμα. Βάσει αυτών των δύο συνιστωσών ξεκίνησαν τα παιδιά, υπό την εποπτεία μου, να επιχειρούν να δημιουργήσουν και εκείνοι εικόνες. Κάναμε αρκετή εξάσκηση στο χώρο της Επανόδου, με τεχνητά φώτα, με συνθέσεις που προσπαθούσαν να φτιάξουν, με πορτραίτα καθώς και κάναμε και κάποιες φωτογραφικές εξορμήσεις σε μέρη της πόλης για να δούμε την αλληλεπίδραση με τους αστάθμιστους διαφορετικούς παράγοντες που εμφανίζονται όταν είσαι σε μέρος φωτογραφικά «εκτός ελέγχου». Ο τρόπος που δρω όταν ηγούμαι τη διδασκαλία μιας ομάδας είναι να θέτω κυρίως ένα μέλημα. Να μη «βάζω ταβάνι» προτού αφουγκραστώ και παρατηρήσω με δεδομένα την πορεία, την όρεξη και την αντοχή κάθε ομάδας. Έτσι οι στόχοι κάθε ομάδας «ράβονται» από τους ίδιους. Δεν με ενδιαφέρει η κατάκτηση ενός συγκεκριμένου στόχου από την ομάδα που θα έχω από πριν στο μυαλό μου. Αυτούς τους υλοποιώ εγώ για τον εαυτό μου, ως καλλιτέχνης. Η ομάδα θέτει με έναν τρόπο τα όρια της εξέλιξης δίχως να το καταλαβαίνει και εγώ είμαι εκεί για να τους τα διευρύνω η να τα στρέψω εκεί που θα κρίνω από την εμπειρία μου πως θα ταιριάξουν καλύτερα. Έτσι, θεωρώ πως στη φετινή μας δράση πετύχαμε τους στόχους που γεννήθηκαν.

Ποιες σκέψεις και συναισθήματα αποτύπωναν οι μαθητές σας στις φωτογραφίες τους στο πλαίσιο των μαθημάτων σας;

Ακολουθήσαμε τη διερευνητική ματιά. Τους ωθούσα να κοιτάξουν γύρω τους και τους παρακινούσα να συνδεθούν με το περιβάλλον. Ακόμα και αν αυτό δεν φαινόταν και τόσο εντυπωσιακό ή οπτικά ελκυστικό. Αυτό ήταν συνδυασμένο με τη νοοτροπία που ανέφερα προηγουμένως περί της οπτικής αντίληψης. Έτσι βασιστήκαμε κυρίως στα οπτικά ερεθίσματα που αποτέλεσαν την αρχή των περισσότερων από τα φωτογραφικά δημιουργήματα των παιδιών. Ένα φως, ένας καθρέφτης, μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Υπήρξαν όμως φορές που συζητήσαμε για το πώς μπορούμε να υλοποιήσουμε φωτογραφικά μια συγκεκριμένη πρόθεση μας, ένα συναίσθημα. Καταγράψαμε λέξεις, συζητήσαμε για το πώς μπορεί να συνδεθούν μεταξύ τους και με αφορμή κάποιες από αυτές, δημιουργήθηκαν οπτικά σύμβολα που χρησιμοποιήθηκαν από τα παιδιά σε φωτογραφικά τους πρότζεκτ ως οπτικά μοτίβα που όμως ίσως δήλωναν κάτι περισσότερο.

Τι αποκόμισαν οι μαθητές σας από το μάθημα και σε ποια σημεία πιστεύετε ότι ωφελήθηκαν περισσότερο;

Το τι αποκόμισαν οι μαθητές μου από το μάθημα δεν ξέρω πόσο μπορώ να το γνωρίζω στην πραγματικότητα. Εκείνοι μάλλον το ξέρουν καλύτερα. Ελπίζω να κράτησαν κάτι που να μη χαθεί με το πέρας αυτών των μαθημάτων, να τους είναι κάτι χρήσιμο. Πιστεύω στην θεωρία που γίνεται σπαθί δύναμης με την πράξη. Σε οποιονδήποτε τομέα. Εύχομαι να έλαβαν έστω ένα μικρό λιθαράκι για να δουν από πιο ψηλά τα πράγματα, είναι πάντα πιο ωραία η θέα από ψηλά. Πιστεύω πως η επιμονή μου σε σχέση με τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα γύρω μας και η σύνδεση, μέσω παραδειγμάτων, με το γύρω περιβάλλον και καταστάσεις που δεν είχαν να κάνουν αποκλειστικά με τα όρια της τέχνης αλλά ευρύτερα με αυτά της ζωής, τους έδωσε πληροφορίες που τους έκανε σε στιγμές να αναρωτηθούν ή να σκεφτούν πράγματα πιο προσωπικά, πιο ατομικά, που αφορούσαν τη ζωή και τη δράση τους πέρα από το μάθημα. Αυτό που είμαι σίγουρη είναι πως όσοι μαθητές έμειναν με την παρουσία τους στην ομάδα μέχρι το τέλος και είδαν πόσες φορές χρειάστηκε τελικά η συμβολή τους σε κάτι ώστε να καταφέρουμε ό,τι καταφέραμε, κατάλαβαν πως η παρουσία τους έχει ευθύνη, και στα θετικά και στα αρνητικά αποτελέσματα, και πως πάντα μπορεί να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο από όσο νομίζουμε. Ειδικά εάν αυτό το κάπου ονομάζεται ομάδα. Τέλος ελπίζω στην χρησιμότητα κάποιων πληροφοριών στις οποίες εστιάσαμε. Εάν η χρησιμότητα των πληροφοριών κάθε μαθήματος τελειώνει με τη λήξη του και την έξοδο των μαθητών από την τάξη μάλλον είναι περισσότερο ξόδεμα χρόνου. Η ωφέλεια, ειδικά της τέχνης, δεν είναι ποτέ στενής γραμμής.

Τι αποκομίσατε εσείς ως διδάσκουσα στο φωτογραφικό Εργαστήρι της ΕΠΑΝΟΔΟΥ;

Βρίσκομαι στη διδασκαλία με πολλή συνείδηση, επιλεκτικότητα και πολύ μεράκι. Αγαπώ πολύ αυτό που κάνω. Και μιας και προσωπικά βρίσκομαι στα ενεργά και φρέσκα χρόνια της δικής μου καλλιτεχνικής φωτογραφικής δράσης και εξέλιξης, αυτό που απολαμβάνω περισσότερο είναι η ελευθερία πως όταν το κάνω το κάνω όπου θέλω και όπως θέλω δίχως συμβιβασμούς. Ακόμα ήταν πρόκληση να αλληλεπιδράσω με ένα διαφορετικό, καινούργιο για εμένα ηλικιακό κοινό και σε διαφορετικές συνθήκες από εκείνες του Κορυδαλλού που η ομάδα ήταν και διαφορετικών ηλικιών, με άλλα βιώματα και κυρίως σε διαφορετικό πλαίσιο. Στην Επάνοδο μπόρεσα και επιβεβαίωσα διδακτικές πρακτικές που είχα ήδη χρησιμοποιήσει παλιότερα, ανέπτυξα κάποιες περαιτέρω και κυρίως επιβεβαίωσα ένα πράγμα. Το ότι δεν υπάρχει κάτι πιο απαραίτητο για να αποκτήσεις ικανότητα, άποψη και ισχύ στην τέχνη και γενικά στη ζωή από την θέληση. Πηγαία και προσωπική θέληση με αφοσίωση και επιμονή για κάτι. Εάν αυτά λείπουν δεν υπάρχει κανένας και κανένα πλαίσιο και πληροφορία που θα στα εμφυσήσουν. Εάν αυτά υπάρχουν, τότε έχεις ό,τι χρειάζεσαι για την πρόοδο και την ανάπτυξη.

Στο τέλος της διδακτικής χρονιάς ετοιμάσατε με τους μαθητές σας ένα πολύ ωραίο βίντεο . Θα μας μιλήσετε για αυτό;

Το βίντεο αυτό είναι πραγματικά όλο το ζουμί της δημιουργίας της ομάδας της Επανόδου. Δέκα λεπτά συνοψίζουν και παρουσιάζουν, νομίζω με τον καλύτερο τρόπο, τη δημιουργική της πορεία. Αυτό που κάνει αυτό το βίντεο πιο ξεχωριστό είναι πως κάναμε την διαδικασία κάπως ανάποδα. Αντί για να έχουμε ως οδηγό ένα κείμενο και μια ιστορία και εμπνεόμενοι από αυτό να δημιουργήσουμε την ιστορία και τις εικόνες, εμείς επιλέξαμε ένα μέρος από τις καλύτερες φωτογραφίες κάθε φωτογραφικού πρότζεκτ και αφήσαμε τις ίδιες τις φωτογραφίες να μας οδηγήσουν στο πώς να συνδεθούν. Για να μη γίνουμε όμως περιγραφικοί και επεξηγηματικοί με λέξεις πάνω στο νόημα των εικόνων, γιατί θεωρώ πως η δυνατή φωτογραφία πρέπει να έχει την ακρίβεια αλλά και την ευρύτητα των νοημάτων που θέλει να περάσει δίχως λεκτικές επεξηγήσεις, γράψαμε ένα κείμενο, έχοντας απλώς στο μυαλό μας την χροιά της αφήγησης των ίδιων των φωτογραφιών που είχαν βγάλει οι μαθητές μου. Με αφορμή λοιπόν αυτές τις φωτογραφίες τους ζήτησα να δημιουργήσουν ένα κείμενο. Ένας μαθητής μου μού έφερε ένα εκτενές κείμενο με πολλές αφηγηματικές εικόνες και στιγμιότυπα και εγώ βασιζόμενη σε αυτές τις εικόνες και φράσεις του δημιούργησα την αφήγηση που ακούγεται στο κείμενο. Έπειτα την ηχογραφήσαμε στην τάξη και με τη συνοδεία της μουσικής σύνθεσης της εξαιρετικής Ρέας Σιαφάκας, δημιουργήθηκε αυτό το βίντεο. Νομίζω πως όλοι χαρήκαμε το τελικό αποτέλεσμα πολύ.

Πιστεύετε ότι η ενασχόληση με την τέχνη της φωτογραφίας μπορεί να λειτουργήσει ως ένα «όπλο» στην πρόληψη της νεανικής παραβατικότητας;

Όπως είπα και πριν θεωρώ πως εάν δεν υπάρχει μια αρχική προσωπική εσωτερική δίψα, μια θέληση για εξέλιξη, για ύπαρξη, για άνοιγμα προς τα εμπρός, δεν υπάρχει κανένας και κανένα πλαίσιο και πληροφορία που θα τα εμφυσήσουν και θα μπορέσουν να ορίσουν κάποιο όριο στις προσωπικές επιλογές του καθενός. Εάν λοιπόν αυτό εκλείπει, από εκεί και πέρα οι πρακτικές επιλογές θα βασίζονται σε μια ρουλέτα πολλαπλών παραγόντων που θα ορίσουν τελικά τα πράγματα. Αυτή η δίψα θεωρώ πως εν μέρη είναι κάτι πολύ προσωπικό και δεν εξαρτάται πάντα από τις συνθήκες και το περιβάλλον διαβίωσης δίχως φυσικά να καταργείται η σημασία τους. Δεν ξέρω ακριβώς από που πηγάζει, έχω συναντήσει ανθρώπους που έχουν τα πάντα και τους λείπει η ισχυρή θέληση για να τα μετατρέψουν σε κάτι περαιτέρω και έχω συναντήσει ανθρώπους που η θέληση τους είναι τόσο ισχυρή που γυρνάνε κάθε μείον σε συν. Πιστεύω πως όταν αναφερόμαστε στη νεανική παραβατικότητα και εστιάζουμε στην αναζήτηση λύσεων της, θα πρέπει να θυμόμαστε πως μιλάμε για φωτιά που καίει. Και όταν λέω φωτιά εννοώ πως υπάρχει μια φυσική έντονη ενέργεια για δράση. Η νιότη θέλει πρόκληση. Θετική η αρνητική την προτιμά από την αδράνεια. Μετά από μελέτη των στοιχείων της φωτογραφίας πιστεύω για πολλούς πρακτικούς λόγους πως η φωτογραφία είναι δυνητικά ένα πολύ ισχυρό όπλο. Γιατί είναι ένα δυναμικό και πολύπλευρο εργαλείο. Τρομερά προσαρμοστικό στην προσωπικότητα του καθενός αλλά και με ισχυρή επίδραση πάνω στον τρόπο θέασης του κόσμου. Εάν δεν ανοίξεις μάτια και μυαλό στην φωτογραφία δεν θα πας πολύ μακριά. Είναι μια τέχνη που σου ζητάει και σου δίνει. Οι νέοι ζητάμε αποδείξεις, θέλουμε αποτέλεσμα. Έτσι πιστεύω πως ναι, υπό συνθήκες, μπορεί να γίνει ένα ισχυρό όπλο εξέλιξης, προσωπικής και κοινωνικής για κάποιον, εάν όμως αυτός ο κάποιος βρίσκεται μέσα του σε αναζήτηση ενός όπλου. Και το σημαντικό, να συμπέσει στο δρόμο του την στιγμή που η αναζήτηση αυτή καίει μέσα του. Εάν δεν το βρει εκείνη την στιγμή, τότε θα πρέπει να ανήκει στην εξαιρετικά σπάνια κατηγορία να του εμφυσήσει την θέληση όχι το ίδιο το αντικείμενο της φωτογραφίας αλλά ο άνθρωπος που θα το πρεσβεύει και έτσι με τον τρόπο σκέψης του να τον κάνει να κατανοήσει την σημασία της θέλησης, της δίψας για την πρόοδο στην ζωή και έτσι να ανοίξει ένα νέο δρόμο στο μυαλό και τις επιθυμίες του νέου.

Ποια τα επόμενα φωτογραφικά σας σχέδια και όνειρα;

Στόχος μου είναι η προσωπική ανάπτυξη, ώστε να μπορώ να γίνομαι πληρέστερη σε γνώση, η οποία είναι ατέρμονη, και έτσι να μπορώ να στηρίζω την έμπνευση και τα οράματα μου με πρακτικότερους και αποδοτικότερους τρόπους. Σίγουρα θα συνεχίσω με αφοσίωση και έμπνευση την προσωπική μου φωτογραφική πορεία, καθώς και την μελέτη μου πάνω στο πώς η φωτογραφία μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό εργαλείο προσωπικής εξέλιξης, καθώς και κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης σε καιρούς έλλειψης όπως αυτούς που διανύουμε.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Η «ΕΠΑΝΟΔΟΣ» δημιουργήθηκε για να διευκολύνει και να υποστηρίξει κάθε προσπάθεια για κοινωνική και επαγγελματική ένταξη των αποφυλακισμένων. Για ενημέρωση και περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να επισκεφτείτε τη σελίδα http://www.epanodos.org.gr/

Bio
Latest Posts

Αγγελική Καρδαρά

Η Αγγελική Καρδαρά είναι Εισηγήτρια-Συγγραφέας και Εκπαιδεύτρια στο Πρόγραμμα Συμπληρωματικής εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης (E-Learning) του Κέντρου Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης (Κ.Ε.ΔΙ.ΒΙ.Μ.) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι Διδάκτωρ του Τμήματος Επικοινωνίας & ΜΜΕ του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Φιλόλογος (με εξειδίκευση στη μεσαιωνική και νεοελληνική φιλολογία) και Τακτική Επιστημονική Συνεργάτιδα Κέντρου Μελέτης του Εγκλήματος (ΚΕ.Μ.Ε.). Το θέμα της διδακτορικής διατριβής της, με Επιβλέποντα τον Καθηγητή Γιάννη Πανούση, αφορά τον ιδιαίτερο γλωσσικό κώδικα επικοινωνίας του έγκλειστου πληθυσμού. Από τον Φεβρουάριο του 2020 ανέλαβε και Επιστημονικά Υπεύθυνη του Crime & Media Lab του Κέντρου Μελέτης του Εγκλήματος που αποτελεί Ομάδα Εργασίας για το Έγκλημα και την Απεικόνισή του στα ΜΜΕ. Έχει επάρκεια και άδεια διδασκαλίας τριών ξένων γλωσσών (αγγλικών, γαλλικών, ισπανικών). Εργάζεται στον συναρπαστικό χώρο της εκπαίδευσης, δίνει διαλέξεις και οργανώνει μαθήματα σεμιναριακού τύπου στο αντικείμενο εξειδίκευσής της «Έγκλημα & Media». Επίσης, είναι Επιστημονικά Υπεύθυνη ερευνών εγκληματολογικού, κοινωνικού και μιντιακού ενδιαφέροντος, αρθρογραφεί και συγγράφει. Έχει συγγράψει τα βιβλία: Τρομοκρατία και ΜΜΕ (εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα), Όταν η ψυχή μιλάει (εκδόσεις Υδρόγειος), Φυλακή και Γλώσσα (εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλα), Εγχειρίδιο Εγκληματολογίας για τον Αστυνομικό και Δικαστικό Συντάκτη (εκδόσεις Παπαζήση), Σκιαγράφηση του ψυχολογικού προφίλ των εγκληματιών που απασχόλησαν τα ελληνικά ΜΜΕ (1993-2018): Criminal Profiling and Media (εκδόσεις Παπαζήση). Οι «Νέοι Παγιδευμένοι στα Παιχνίδια της Βίας: Εγκλήματα με Δράστες και Θύματα Νέους» είναι το έκτο βιβλίο της και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαζήση.