Έχει πουλήσει περισσότερα από 350 εκατομμύρια βιβλία σε όλον τον κόσμο και πολλά από αυτά έχουν γίνει δημοφιλέστατες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Όταν πρόκειται για φρίκη, ένας είναι ο απόλυτος βασιλιάς της ανατριχίλας και της δημιουργίας φόβων που μπορούν να σε ακολουθήσουν σε όλη σου τη ζωή, ο Stephen King.
Την Κυριακή 27 Αυγούστου, σύμφωνα με την αστυνομία του Σάσσεξ, πολίτες ανέφεραν ένα συμβάν στην παραλία Birling Gap: «μία πυκνή ομίχλη ερχόταν από τη θάλασσα προς την παραλία. Τα μάτια των κολυμβητών άρχισαν να ερεθίζονται, το δέρμα τους έγινε κόκκινο και σε λίγο σχεδόν τυφλώθηκαν από τον πόνο. Κάποιοι έκαναν εμετό…». Η πιθανότερη αιτία ήταν κάποια χημική διαρροή αλλά λίγες λέξεις ήρθαν στο μυαλό όλων που διάβασαν την είδηση: «Τhe Fog» του Stephen King.
Ένα παρόμοιο περιστατικό συνέβη τον περασμένο Σεπτέμβριο στην Αμερική, όταν μέσα σε λίγες ημέρες οι δρόμοι γέμισαν από ψεύτικους κλόουν. Ο συγγραφέας αναγκάστηκε να βγάλει ανακοίνωση τότε, που να διαχωρίζει τη θέση του από το συμβάν: «Καιρός να ηρεμήσουμε με την υστερία για τους κλόουν. Οι περισσότεροι είναι καλοί τύποι, που δίνουν χαρά στα παιδιά και κάνουν τους ανθρώπους να γελάνε», έγραψε αλλά αποδείχτηκε πολύ λίγο για να «επανορθώσει» τον τρόμο που είχε δημιούργησε με το βιβλίο του «ΙΤ» γι αυτούς τους – κάποτε – συμπαθής επαγγελματίες.
Ο βασιλιάς του τρόμου έχει ανοίξει πολλά “κουτιά της Πανδώρας” και η «ζημιά» που έχει προκαλέσει είναι ανεπανόρθωτη. Για περισσότερα από 40 χρόνια παίρνει τρομακτικές καταστάσεις ή εφιάλτες, τους δίνει πρόσωπο και υπόσταση, τους ζωντανεύει με τόση αληθοφάνεια που είναι απίθανο να αμφισβητήσει κάποιος ότι «πραγματικό αυτό συνέβη». Μέχρι στιγμής έχει δημοσιεύσει 54 μυθιστορήματα – τα περισσότερα στις κορυφαίες θέσεις αξιολόγησης της λογοτεχνίας τρόμου- ενώ στο τέλος αυτού του μήνα, αναμένεται το νέο βιβλίο με τον τίτλο «Sleeping Beauties», που έγραψε με το γιο του Owen.
Ο Stephen King δεν ορμάει ποτέ στην πλοκή μίας ιστορίας. Μας βάζει πρώτα στην καθημερινότητα των χαρακτήρων του, μας κάνει να νιώσουμε κάτοικοι των κόσμων τους, στέκεται στον τρόπο που οι άνθρωποι ασχολούνται ο ένας με τον άλλον και απλώνει γερά τις ρίζες της αλήθειας που στηρίζουν τις ιστορίες του. Μας κάνει να φοβόμαστε γιατί τελικά νοιαζόμαστε για τους ήρωές του. Είναι άνθρωποι που αναγνωρίζουμε, άνθρωποι που ρίχνονται σε τρομερές καταστάσεις.
«Θέλω να διαβάζουν τις ιστορίες μου όλοι οι άνθρωποι που δεν τους αρέσει να φοβούνται», δήλωσε στους New York Times το 2015, «θέλω να τους καλωσορίζω με ευγενικό τρόπο και στη συνέχεια να τους τρομάξω. Θέλω να τους βάλω στο σημείο, όπου δεν μπορούν πια να «δραπετεύσουν»».
Για τον ίδιο, το πιο τρομακτικό βιβλίο του ήταν το Pet Sematary, αφού γράφτηκε για να καταπολεμήσει τον προσωπικό μεγαλύτερο φόβο του: να πεθάνει ένα από τα παιδιά του. Το αποτέλεσμα ήταν τόσο μηδενιστικό και ανελέητο, που δεν ήταν σίγουρος ότι έπρεπε να το εκδώσει.
«Το κακό είναι μέσα μας», δήλωνε ο King στο Rolling Stone το 2014, “όσο μεγαλύτερος γίνομαι, τόσο λιγότερο νομίζω ότι υπάρχει κάποιο είδος εξωτερικής διαβολικής επιρροής. Όλα προέρχονται από τους ίδιους τους ανθρώπους».
Οι πιο τρομακτικές στιγμές της Carrie είναι εκείνες του δικού της φόβου, της προδοσίας, της κόλασης που ζούσε στα αποδυτήρια από τις κοροϊδίες των συμμαθητών της. Φυσικά στο τέλος η Carrie γίνεται η ίδια το τέρας, προκαλώντας το μακελειό με τις δυνάμεις της, αλλά δεν είναι μία κάθαρση που πολλοί αισθανθήκαμε ότι άξιζε στους βασανιστές της;
Τα μεγαλύτερα τέρατα του King είναι ανθρώπινα. Τα πλάσματα εκεί έξω στην «Ομίχλη» δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με αυτό που συμβαίνει ανάμεσα στους ανθρώπους που κρύβονται στο κατάστημα, και στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου.
Τα φαντάσματα του ξενοδοχείου Shining’s Overlook απλά δημιουργούν μία ατμόσφαιρα γύρω από τον αλκοολικό συγγραφέα που παγιδεύεται στα δικά του βασανιστήρια. «Όταν βλέπουμε για πρώτη φορά τον Jack Nicholson,» είπε ο King στο Deadline πέρυσι, «είναι ήδη τρελός σαν αρουραίος σε σπίτι. Το μόνο που κάνει στην εξέλιξη της ιστορίας είναι να γίνει ακόμα πιο τρελός. Στο βιβλίο, είναι ένας άντρας που αγωνίζεται με τη λογική του και τελικά χάνει τη μάχη. Για μένα, αυτή είναι μια τραγωδία».
Η Annie Wilkes του Misery είναι ένα εμμονικό πλάσμα που προσπαθεί να κάνει τον κόσμο να περιστρέφεται με τον τρόπο που θέλει, ακόμα κι αν χρειαστεί να υποβάλει τον αγαπημένο της σε φρικτά βασανιστήρια.
Χρόνια τώρα ρωτούν τον King ποιο ήταν εκείνο το γεγονός στην προσωπική ζωή του, που τον έκανε να στραφεί στις ιστορίες τρόμου. «Οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν πού έχω κρύψει τα πτώματα», είχε πει το ’93, «αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν πτώματα. Είμαι αυτός που είμαι χωρίς να μου έχει συμβεί κάτι τραγικό. Είναι το φυσικό μου…».
Εξετάζοντας την ανθρώπινη ψυχολογία, ο King μπαίνει κάτω από το δέρμα μας, μας ενθουσιάζει για μερικές στιγμές και μας δίνει φόβους που θα κρατήσουν όλη μας τη ζωή. Το κλειδί, έγραψε στον πρόλογο μίας ανατύπωσης της «Λάμψης» το 2001, βρίσκεται πάντα ανάμεσα στις γραμμές, στην πραγματικότητα κάτω από τη φαντασία. Η αλήθεια είναι ότι τα τέρατα είναι πραγματικά, όπως και τα φαντάσματα. Ζουν μέσα μας. Κάποιες φορές νικούν και κάποιες – ακρετές, ευτυχώς – χάνουν.
