του Δημήτρη Καλαντζή.
Το πλήθος μπροστά από το ερειπωμένο αναψυκτήριο Green Park τις βραδινές ώρες μοιάζει από μακριά με μία συγκέντρωση 200 – 300 ατόμων, που έδωσαν ραντεβού για να πάνε κάπου μαζί… Καθώς πλησιάζεις όμως και αναγνωρίζεις τις φιγούρες, καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για τυχαίους ανθρώπους…
Σκελετωμένα κορμιά με παραμορφωμένα πρόσωπα, νέοι και νέες που γέρασαν στα 25 τους, υπάρξεις που δεν μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, σκιές που φωνάζουν σε αόρατους εχθρούς…
Ένας έχει κατεβάσει τα παντελόνια του και αφοδεύει μπροστά στα μάτια του κόσμου…
Πολλοί ανάβουν μικρές φωτιές για να ζεστάνουν το θανατηφόρο sisa στις γυάλινες πίπες τους…
Κάποιοι έχουν πληγές στα σώματά τους και αιμορραγούν…
Άλλοι μοιάζουν ήδη πεθαμένοι…
Αν κάποιος θέλει να δει με τα μάτια του μία επίγεια κόλαση, δεν έχει παρά να πάει στην οδό Μαυρομματαίων, μπροστά από το Green Park, μετά τις 8 το βράδυ…
Θα αντικρύσει την απόλυτη εξαθλίωση.
Μία υπαίθρια αποθήκη δυστυχισμένων ψυχών…
Οι τοξικοεξαρτημένοι του Πεδίου του Άρεως την ημέρα κυκλοφορούν στο Πάρκο, γύρω από το άγαλμα του Κωνσταντίνου και την μάντρα του Πανελληνίου. Φτιάχνουν χαρτονένια παραπήγματα και κοιμούνται στα παρτέρια του Πάρκου προς την οδό Μαυρομματαίων και την εκκλησία των Αγίων Ταξιαρχών ή γυρίζουν στις διαδρομές του Πάρκου, ζητώντας από τους περαστικούς «δύο ευρώ για να πάω στη μάνα μου στην Ελευσίνα» (δύο ευρώ κοστίζει η δόση του sisa).
Μόλις βραδιάζει, βγαίνουν από το Πεδίο του Άρεως και μαζεύονται έξω από το Green Park. Εκεί θα έρθει ο έμπορος και θα ανοίξει το “σούπερ μάρκετ” ναρκωτικών: sisa, πρέζα, αμφεταμίνες, χάπια όλων των λογιών… Τα πάντα έχει ο dealer. Αρκεί να έχεις βρει τα λιγοστά λεφτά για να τα αγοράσεις…
Το εμπόριο των ναρκωτικών γίνεται οργανωμένα και μεθοδικά. Ο κεντρικός dealer έχει πάντα επάνω του μόνο όση ποσότητα ναρκωτικών δεν θα τον κλείσει πολλά χρόνια στη φυλακή ως έμπορο, σε περίπτωση σύλληψης. Τις υπόλοιπες ποσότητες τις κρύβει σε «καβάντζες» στο Πάρκο ή τις μεταφέρουν συνεργάτες του.
Ανάλογα με τη ζήτηση, θα κάνει πολλά «δρομολόγια». Προστατευμένος από τσιλιαδόρους, ακροβολισμένους στην γύρω περιοχή, δεν θα αφήσει κανέναν πελάτη παραπονεμένο…
Ο έμπορος ναρκωτικών ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα ανάμεσα στο πλήθος των τοξικοεξαρτημένων. Είναι δυναμικός και κεφάτος, κανονικός «άρχοντας» ανάμεσα στο βασίλειο των ζωντανών/νεκρών.
Οι μισοκοιμισμένοι θα τον ακούσουν από την ταμπλέτα που κουβαλάει και παίζει δυνατά ανατολίτικη μουσική.
Έτσι θα τον βρουν και οι «επισκέπτες» της πιάτσας. Εκείνοι που θα διπλοπαρκάρουν με alarm τα αυτοκίνητά τους στην Μαυρομματαίων για να πάρουν τα ναρκωτικά τους και να φύγουν.
Αυτοί δεν μοιάζουν σαν τους «μόνιμους» του Green Park…
Είναι άνθρωποι της «διπλανής πόρτας», νέοι, καλοντυμένοι και «καθωσπρέπει», αγόρια και κορίτσια που πιστεύουν ότι «το ελέγχουν» και «όποτε θέλουν, θα το σταματήσουν»…
Δεν έχουν παρε-δώσε με τα «πρεζάκια» παρά μόνο με τον έμπορο, από τον οποίο παίρνουν πάντα το καλύτερο «πράγμα».
Οι τοξικοεξαρτημένοι δεν πειράζουν τους κατοίκους. Οι έμποροι όμως είναι θρασύτατοι. Στην πρώτη κουβέντα, βγάζουν το μαχαίρι που κουβαλούν πάντα επάνω τους…
Είναι Αφγανοί ή Πακιστανοί – θα ήταν όμως παράξενο αν στο κύκλωμα δεν υπάρχουν και αφανείς Έλληνες.
Οι κάτοικοι της οδού Μαυρομματαίων και την Βικτώριας προσπαθούν να προστατευθούν από τη διακίνηση ναρκωτικών που γίνεται δημόσια, στις στάσεις των ΚΤΕΛ, στις εισόδους των πολυκατοικιών, στα σκαλιά των μαγαζιών, ανάμεσα από τα σταθμευμένα αυτοκίνητα.
Ύψωσαν κάγκελα γύρω από τις πολυκατοικίες τους, αγκάθινα συρματοπλέγματα στις ταράτσες τους, συναγερμούς και συστήματα ασφαλείας στις πόρτες τους αλλά πάντα το να βγουν και να μπουν στα σπίτια τους είναι μία επιχείρηση με ρίσκο. Τα παιδιά τους δεν κυκλοφορούν ποτέ στο δρόμο ασυνόδευτα…
«Τι να απαντήσω όταν με ρωτούν γιατί αυτός ο κύριος τρυπάει τις φλέβες του ή ο άλλος βρίσκεται ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο; Πώς να τους εξηγήσω ότι για κάποιους η ζωή δεν έχει καμία αξία…», λέει ένας πατέρας.
Κάποιοι από τη γειτονιά δίνουν φαγητό, ρούχα και κουβέρτες στους τοξικοεξαρτημένους, όταν δεν υπάρχουν τριγύρω έμποροι.
Οι κάτοικοι προσπαθούν να συμφιλιωθούν με την εξαθλίωση αλλά είναι δύσκολο… Τη νύχτα ξυπνάνε από τις σπαρακτικές κραυγές που έρχονται από το Green Park.
Δεν ξέρουν αν εκείνη την ώρα κάποιος μαχαιρώνεται, βιάζεται ή βασανίζεται από τις παραισθήσεις του…
Η ζωή στην οδό Μαυρομματαίων είναι μια κόλαση,
κόλαση για δεκάδες άρρωστες ψυχές που η Περιφέρεια Αττικής εναπόθεσε εκεί για να σβήσουν «κρυφά από τα μάτια των πολλών», μέσα στην εξαθλίωση, τη βρώμα και τις αρρώστιες.
Κόλαση και για δεκάδες εκατοντάδες κατοίκους, που είδαν την καθημερινότητα τους να ανατρέπεται συθέμελα, χωρίς να έχουν φταίξει σε κάτι…
Η ζωή στην οδό Μαυρομματαίων θα έπρεπε να στοιχειώνει τη ζωή όλων μας,
μίας κοινωνίας που στέκεται αδιάφορη στον αργό θάνατο νέων ανθρώπων, ενός ανύπαρκτου κράτους πρόνοιας και μίας ανίκανης Περιφέρειας Αττικής.
Η ζωή στην οδό Μαυρομματαίων είναι μία ντροπή,
για ένα κράτος που αδυνατεί να δει κατάματα την εξαθλίωση και να δώσει οργανωμένα χέρι βοηθείας για να τραβήξει κάποιους νέους από την πρέζα.
Η κόλαση στο Green Park είναι και η πιο κραυγαλέα αποτυχία της Περιφέρειας Αττικής επί ηγεσίας της κυρίας Ρένας Δούρου.
Επί τρία χρόνια η Περιφέρεια δεν έχει υλοποιήσει το παραμικρό σχέδιο παρέμβασης για να αναστρέψει την εξαθλίωση.
Επί τρία χρόνια η Περιφέρεια διατηρεί μία αποθήκη εξαθλιωμένων ψυχών εκεί που θα μπορούσε να λάμπει η ζωή.
Επί τρία χρόνια η Περιφέρεια ΘΑ υπογράψει μνημόνια με συν-αρμόδιες υπηρεσίες για να ανακουφίσει αυτούς τους ανθρώπους.
Επί τρία χρόνια είναι απούσα από τα προβλήματα της καθημερινότητας του πολίτη, οχυρωμένη πίσω από γραφειοκρατικούς δικολαβισμούς για να μεταθέτει τις ευθύνες σε άλλους.
Ίσως αν έβγαινε η κυρία Δούρου από τα γραφεία της Περιφέρειας, αν άφηνε τους συμβούλους, τα “θινκ τάνκ” και τις διαπραγματεύσεις με παλαιούς και νέους μεγαλομιντιάρχες για να την “προσέχουν”, αν έμπαινε στη βάσανο να κάνει μία βόλτα στην οδό Μαυρομματαίων…
Ίσως να συγκινούνταν κι εκείνη…
Όλοι έχουν κάποιο ανθρώπινο συναίσθημα μέσα τους, όσο κι αν τους έχει ζαλίσει η εξουσία…
Στο βίντεο που ακολουθεί δεν διακρίνονται τα πρόσωπα των τοξικοεξαρτημένων. Ούτε τους κατοίκους που μιλούν θα δείτε.
Όλοι χρειάζονται προστασία στην οδό Μαυρομματαίων, όπου η ζωή πλέον έχει την ίδια αξία, για τους υπεύθυνους, με εκείνη των σκουπιδιών…
Δημήτρης Καλαντζής
Latest posts by Δημήτρης Καλαντζής (see all)
- Ο «τέτοιος» στο Χαλάνδρι - September 10, 2023
- Δημιουργείται ο πρώτος Ξενώνας Φιλοξενίας Άστεγων και Ευάλωτων ΛΟΑΤΚΙ+ Ατόμων στην Αθήνα - August 30, 2023
- Το gay Πεδίον του Άρεως - May 17, 2023
