‘Το βλέμμα’

της Αγγγελικής Ρουμπιέ.

Περπατώ, ανασαίνω. Περπατώ πιο γρήγορα, ανάσα βαθιά. Επιταχύνω το βήμα, ανάσες γρήγορες. Η καρδιά χτυπά πιο γρήγορα. Βήμα γρήγορο, ανασαίνω, φεύγω. Πιο γρήγορα, να ξεφύγω από σκέψεις, από μένα.

Περπατώ, ανάσες, εικόνες, μυρωδιές, ήχοι. Ανακατεμένα, σκόρπια. Προχώρα, φύγε. Σκέψη ανάμικτη με συναίσθημα. Πώς νιώθω; Δεν ξέρω. Φεύγω.

Περπατώ. Εικόνες, φωνές υπαρκτές, μακρινές. Δε σ’ ακούω πια, ξεμακραίνει η μορφή σου, πώς όχι; ‘Αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι’, λέει ο ποιητής, έλεγες και συ.

Περπατώ, σταματώ. Εστιάζω στη σκέψη. Το χρώμα του βλέμματος. Πώς να το προσδιορίσω; Μου φαίνονταν πάντα γαλαζοπράσινα. Ναι, όμορφα γαλαζοπράσινα, που με κοιτούσαν με αγάπη.

Περπατώ, γρήγορα… Νομίζω ότι σ΄ακούω , σαν θρόισμα απαλό η χροιά σου: ‘Α, ρε χαζό, μη στενοχωριέσαι’.

Περπατώ, τρέχω, σχεδόν. Να ξεφύγω; Όχι. Να σε φτάσω πάλι, να κοιτάξω αυτά τα μάτια που μου λείπουν. Να με κοιτάξουν και εγώ να χαμηλώνω το βλέμμα, γιατί ντρέπομαι, δεν μπορούσα να διαχειριστώ την αλήθειά τους. Τα παρακολουθούσα να χάνονται στον ορίζοντα που ρέμβαζαν, σαν να έβλεπαν το ορατό αόρατο τέλος.

Περπατώ. Σταματώ. Κοιτάζω εκεί, στον ορίζοντά σου…

(Φωτογραφία: Emma D’ Anastasi@Flickr)

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.