‘ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Δε θυμάμαι πια. Αλήθεια σου λέω! Νιώθω ότι με κυριεύει ένα θολό κύμα, άλλοτε φωτεινό, άλλοτε σκοτεινά μυστηριακό και με τυλίγει αποπνικτικά. Έρχεται τέτοιες μέρες, που, άλλοτε λούζονται με ήλιο, άλλοτε δέχονται τη ζωοδότρα βροχή ευεργετικά. Μέρες που κυλούν δημιουργικά στη δουλειά, με ταχείς ρυθμούς, σαν να θέλουν να φύγουν γρήγορα.

Δε θυμάμαι πια. Κάποιες στιγμές που η μνήμη παίζει ανηλεώς με το συναίσθημα, εκνευρίζομαι και απομονώνομαι. Δε θέλω λόγια περιττά. Θέλω ορίζοντα ανοιχτό και ήρεμο.

Δε θυμάμαι πια. Κλείνω μέσα στα βλέφαρα ένα χαμόγελο, ματιές, φως πολύ και έναν κεραυνό… Έναν; Όχι. Δύο, τρείς, τέσσερις! Να δεις, πώς το έλεγε ο ποιητής; Βλέφαρα αυλαίες. Βλέφαρα επιθυμιών. Ανοίγω και κλείνω. Πού θέλω να ξαποστάσω σήμερα; Στο όνειρο; Τα κλείνω. Στο σήμερα; Τα ανοίγω.

Δε θυμάμαι πια. Ήχοι μελωδικοί, βήματα ρυθμικά και μια μικρή, αρχικά, ρωγμή. Σκοτεινή. Γιγαντωνόταν. Δε θυμάμαι πόσο. Μια φωτογραφία, σαν αστραπή. Γέλια, χρώματα. Αγκαλιές και προσευχές. Ελπίδα.

Δε θυμάμαι πια. Κάπου διάβασα ότι ο χρόνος συμπυκνώνεται μέσα μας. Εκεί τα ζυγίζεις όλα. Μέσα σου χαράζεται ο χρόνος. Έξω, ίσως και να ξεγελάς. Δε σε αφορά, γι’ αυτό, ίσως.

Δε θυμάμαι πια. Μόνο αισθάνομαι.

(Φωτογραφία: Georgios Kaleadis@Flickr)

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.