της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Δε θυμάμαι πια. Αλήθεια σου λέω! Νιώθω ότι με κυριεύει ένα θολό κύμα, άλλοτε φωτεινό, άλλοτε σκοτεινά μυστηριακό και με τυλίγει αποπνικτικά. Έρχεται τέτοιες μέρες, που, άλλοτε λούζονται με ήλιο, άλλοτε δέχονται τη ζωοδότρα βροχή ευεργετικά. Μέρες που κυλούν δημιουργικά στη δουλειά, με ταχείς ρυθμούς, σαν να θέλουν να φύγουν γρήγορα.
Δε θυμάμαι πια. Κάποιες στιγμές που η μνήμη παίζει ανηλεώς με το συναίσθημα, εκνευρίζομαι και απομονώνομαι. Δε θέλω λόγια περιττά. Θέλω ορίζοντα ανοιχτό και ήρεμο.
Δε θυμάμαι πια. Κλείνω μέσα στα βλέφαρα ένα χαμόγελο, ματιές, φως πολύ και έναν κεραυνό… Έναν; Όχι. Δύο, τρείς, τέσσερις! Να δεις, πώς το έλεγε ο ποιητής; Βλέφαρα αυλαίες. Βλέφαρα επιθυμιών. Ανοίγω και κλείνω. Πού θέλω να ξαποστάσω σήμερα; Στο όνειρο; Τα κλείνω. Στο σήμερα; Τα ανοίγω.
Δε θυμάμαι πια. Ήχοι μελωδικοί, βήματα ρυθμικά και μια μικρή, αρχικά, ρωγμή. Σκοτεινή. Γιγαντωνόταν. Δε θυμάμαι πόσο. Μια φωτογραφία, σαν αστραπή. Γέλια, χρώματα. Αγκαλιές και προσευχές. Ελπίδα.
Δε θυμάμαι πια. Κάπου διάβασα ότι ο χρόνος συμπυκνώνεται μέσα μας. Εκεί τα ζυγίζεις όλα. Μέσα σου χαράζεται ο χρόνος. Έξω, ίσως και να ξεγελάς. Δε σε αφορά, γι’ αυτό, ίσως.
Δε θυμάμαι πια. Μόνο αισθάνομαι.
(Φωτογραφία: Georgios Kaleadis@Flickr)


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- ‘Ο πίνακας’ - May 29, 2023
- ‘Εύθραυστη γραμμή’ - May 14, 2023
- ‘Οι ρίζες’ - April 23, 2023