της Έλενας Αλεξανδράκη.
Μια ομάδα νέων ηθοποιών, αποφοίτων της Δραματικής Σχολής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας ένωσε τις δυνάμεις της και δημιούργησε την παράσταση Cabaret17 που παρουσιάζεται στο θέατρο ACT. Αυτό, από μόνο του, είναι κάτι που φέρνει αισιοδοξία και νέα πνοή στα εκτός ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. θεατρικά τεκταινόμενα της πόλης, που εδώ και χρόνια περιλαμβάνουν σχεδόν αποκλειστικά μετακλήσεις και ερασιτεχνικές παραστάσεις.
Η σύλληψη της Γεωργίας Καλογεράτου, που έκανε και τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία, είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Ένα καμπαρέ εμπνευσμένο, συνδυασμένο και πλεγμένο με τις Βάκχες του Ευριπίδη. Εξαιρετική ιδέα. Ο “κόσμος” του καμπαρέ έχει στοιχεία που υπάρχουν στις Βάκχες: βακχεία, λαγνεία, αισθησιασμός, ελευθεριότητα και ενίοτε βία. Η αρχική, ωστόσο, ιδέα δεν μπόρεσε να βρει το σκηνικό αντίκρισμα που της άξιζε.
Η παράσταση δεν ήταν ακριβώς ένα καμπαρέ εμπνευσμένο από τις Βάκχες. Ήταν οι Βάκχες, συντετμημένες και σκηνοθετημένες για κλειστό χώρο και τέσσερις ηθοποιούς με κοστούμια καμπαρέ, χωρίς, όμως, να πετύχει ένα κλίμα αισθησιασμού ή βακχικής κατάστασης. Η σκηνική εσωστρέφεια των κοριτσιών, σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας τους και τη σκηνική τους απειρία τις έκανε να δείχνουν πολλές φορές αμήχανες. Αν σε αυτό προσθέσουμε ότι είχαν να φέρουν σε πέρας και το κείμενο της τραγωδίας, χωρίς μάλιστα τα χορικά τα οποία κόπηκαν και αντικαταστάθηκαν από κάποια τραγούδια, το αποτέλεσμα δεν μπόρεσε να μας ταξιδέψει στον κόσμο του καμπαρέ. Μόνη “εξωστρεφής” στιγμή, ήταν η σκηνή με τον βοσκό – αγγελιαφόρο που εμφανίστηκε με στραπ-ον και αυνανιζόταν όσο περιέγραφε τα τεκταινόμενα στον Κιθαιρώνα. Η ιδέα καλή. Στην πράξη, όμως, ήταν μια γκροτέσκο σκηνή που δεν κατάφερε να μας μεταφέρει τη λαγνεία και τη βακχική έξαρση των μαινάδων. Θεωρώ πως χρειαζόταν μια άλλη δραματουργία, μια πιο ελεύθερη προσέγγιση του έργου (ίσως μια κανονική διασκευή), προσθήκη ξεσηκωτικής μουσικής και περισσότερη κίνηση και χορό προκειμένου να δημιουργηθεί η βακχική ατμόσφαιρα που νομίζω πως ήταν στόχος της σκηνοθέτη, και τελικά να ήταν αυτό που “υποσχόταν” το Δελτίο Τύπου: “Ένας θίασος γυναικών που αναζητά την ευτυχία στο κρασί, τη μουσική, τη βία και τον έρωτα”.
Η απουσία κινησιολόγου από τους συντελεστές της παράστασης, ήταν ένα μεγάλο μείον, που αδίκησε το τελικό αποτέλεσμα. Είναι γνωστό πως οι θεατρικές παραγωγές γίνονται με πενιχρά μέσα, αλλά μια παράσταση που βασίζεται στο καμπαρέ χρειάζεται οπωσδήποτε πολλή δουλειά με την κίνηση, και μάλιστα από κάποιον γνώστη. Ούτε οι φωτισμοί βοήθησαν ιδιαίτερα την ατμόσφαιρα της παράστασης (Τηλέμαχος Τσαρδάκας – Ιωάννης Αναστασόπουλος). Πολύ φως που δεν άφηνε τίποτα στη φαντασία, χωρίς πολλές σκιές, χωρίς πολλούς υπαινιγμούς. Τα βασικά κοστούμια ήταν απλά και χωρίς υπερβολές (μαύρα κορμάκια με διχτυωτό καλσόν), ενώ η ιδέα με την προθήκη αξεσουάρ στις εναλλαγές των ρόλων, αν και συνηθισμένη, ήταν πολύ καλή και εξυπηρετούσε τόσο τις πρακτικές όσο και δραματουργικές ανάγκες τις παράστασης. Σκηνικό δεν υπήρχε, εκτός από κάποιες καρέκλες, ένα (ηλεκτρικό) πιάνο και βάσεις για τα αξεσουάρ των κοστουμιών. Παρόλα αυτά, και ο άδειος χώρος και οι ελάχιστες καρέκλες αξιοποιήθηκαν πολύ καλά. (Πολύ ωραία η εικόνα της Αγαύης που αντί για το θύρσο με το κεφάλι του γιου της, σήκωσε την καρέκλα με τα ρούχα του, σαν να σηκώνει ένα αβάσταχτο βάρος.) Το μακιγιάζ ήταν υπερβολικό, στα όρια της μάσκας, με υπερμεγέθεις βλεφαρίδες -σχεδόν ασήκωτες- που έκανε τα κορίτσια να μοιάζουν με κούκλες. Αισθητικά είχε ενδιαφέρον αλλά δε νομίζω ότι εξυπηρετούσε τη συγκεκριμένη παράσταση.
Οι τέσσερις νέες ηθοποιοί (Κυριακή Ζήση, Λίνα Ζαχαροπούλου, Πέπη Παπαδοπούλου, Φιορέλα Μαστρόκαλου), υπηρέτησαν την παράσταση με αφοσίωση και σοβαρότητα. Το ότι δεν κατάφεραν να “πείσουν” ως χορεύτριες καμπαρέ ή πρόσωπα των Βακχών δε σημαίνει ότι δεν στάθηκαν με αξιοπρέπεια και δεν είχαν καλές στιγμές. Άλλωστε, έχει μικρή αξία σε σχέση με το συνολικό εγχείρημα. Θα ξεχωρίσω μόνο την τραγουδιστική ικανότητα της Λίνας Ζαχαροπούλου η οποία ήταν πραγματικά απολαυστική στα τραγούδια που ερμήνευσε. Ο πιανίστας, που ήταν διαρκώς επί σκηνής, (Χρήστος Αλεξανδρόπουλος) ήταν εντελώς απών από τη σκηνική δράση, αμίλητος, αλύγιστος και ανέκφραστος (με όμοιο μακιγιάζ), σχεδόν σαν φάντασμα. Δεν ξέρω γιατί ακολουθήθηκε μια τέτοια γραμμή, ειδικά από τη στιγμή που τα κορίτσια τού απευθύνονταν με το μικρό του όνομα. Ίσως να βοηθούσε το κλίμα η ενεργή του συμμετοχή με μια πιο παιχνιδιάρικη διάθεση.
Συνολικά, ήταν μια τίμια παράσταση, που εκτός από τη φρεσκάδα του καινούργιου, προτείνει και κάτι διαφορετικό στο θεατρικό τοπίο της πόλης. Η “εισροή” νέων ηθοποιών στην πόλη, λόγω της Δραματικής Σχολής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, φαίνεται πως μπορεί να αλλάξει κάτι στα θεατρικά πράγματα που ανακύκλωναν για χρόνια τον εαυτό τους. Το θέατρο στην Πάτρα έχει μεγάλη ανάγκη από νέα πρόσωπα, νέες ιδέες και γόνιμο ενθουσιασμό. Ελπίζω και εύχομαι αυτή να είναι μόνο η “δειλή” αρχή μιας καινούργιας “τολμηρότερης” εποχής.
Cabaret17
στο θέατρο ACT της Πάτρας
Σύλληψη-Σκηνοθεσία-Διασκευή: Γεωργία Καλογεράτου
Παίζουν: Κυριακή Ζήση, Λίνα Ζαχαροπούλου, Πέπη Παπαδοπούλου, Φιορέλα Μαστρόκαλου
Πιάνο: Χρήστος Αλεξανδρόπουλος
Φωτισμοί: Τηλέμαχος Τσαρδάκας – Ιωάννης Αναστασόπουλος
Παραγωγή: θέατρο act 2017
Έως τέλος Νοεμβρίου.
Latest posts by Έλενα Αλεξανδράκη (see all)
- O Οιδίποδας του Bob Wilson στην Επίδαυρο και το Θέατρο των Εικόνων - June 27, 2019
- Ο Ορέστης από το ΚΘΒΕ σε ένα μεταιχμιακό εργοτάξιο - September 2, 2018
- Ένας επίπεδος Αγαμέμνων από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις - August 27, 2018
