της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Ξεκινάει περίπου τέτοια εποχή. Η γλυκιά αναμονή των Χριστουγέννων μαζί μ’ ένα απροσδιόριστο, σκοτεινό συναίσθημα φόβου. Αταίριαστος συνδυασμός, το ξέρω, αλλά για μένα, όσο με θυμάμαι, απολύτως βάσιμος.
Χρόνια τώρα, από τα μαθητικά μου, ήδη, με θυμάμαι να παρακολουθώ, στην τηλεόραση, κάπου εκεί κοντά στα προεόρτια των Χριστουγέννων, σωρεία δυσάρεστων ειδήσεων. Κάθε, μα κάθε χρόνο, μπροστά στα παιδικά και εφηβικά μου μάτια, εκτυλίσσονταν μικρά και μεγάλα, σκοτεινά δράματα: Ναυάγια, δολοφονίες στυγερές, παράλογες πράξεις, κόντρα στην ανθρώπινη φύση (ποιος θα ξεχάσει την αχαρακτήριστη υπόθεση Δουρή).
Φέτος, πάλι, γύρω μου, σοκαριστικές απώλειες νέων ανθρώπων, νεκροί κάτω από λάσπες, δολοφονίες, αυτοκτονίες, εξαφανίσεις με τραγικό τέλος… Μας κυκλώνει μια σκοτεινιά, η αποξένωσή μας από συνανθρώπους μας με προβλήματα σοβαρά, ψυχές που σιωπούν, ακολουθώντας στωικά την επώδυνη πορεία τους, άλλοι που δεν αντέχουν την καθημερινότητά τους έχοντας ένα οδυνηρό παρελθόν που ποτέ δεν αποτίναξαν, άλλοι που ο κεραυνός τους χτυπάει και , παρ’ όλα αυτά, πρέπει να συνεχίζουν αγόγγυστα…
Η μελαγχολία των εορτών που πλησιάζουν, δεν ξέρω αν οφείλεται στην εγωιστική, ανθρώπινη απληστία που ποτέ δεν τελειώνει. Νιώθω, όμως, ακόμη, όπως και τότε που ήμουν παιδί, ότι όλα γίνονται για να πάρουμε ένα μάθημα, ακριβώς πριν τον ερχομό της ελπίδας με τη Θεία Γέννηση: δοκιμασία, υπομονή, ευγνωμοσύνη, ταπεινότητα και αγάπη. Δύσκολα μαθήματα, γιατί όλα αυτά, συνήθως, υπερβαίνουν τη μικρή, ανθρώπινη φύση μας. Μοιάζουν να’ ναι μια (σκληρή) υπενθύμιση της προσωρινής μας θνητότητας, ένα γέλιο μπροστά στην ανθρώπινη ματαιοδοξία. Και, τότε, θέλω, πραγματικά, να γυρίσω την πλάτη, να μην ακούω πια τίποτε άλλο δυσάρεστο, να ρίξω μια μαύρη πέτρα πίσω μου, σε ό,τι με θυμώνει και με πληγώνει. Άνθρωπος, γαρ.


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Λίγο πριν το τέλος - October 24, 2023
- Το βότσαλο στη λίμνη - October 18, 2023
- Η Αγγελική Ρουμπιέ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Δήμου Λεβαδέων - October 6, 2023