‘Φτερό αγγέλου’ (μέρος 3ο)

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Ήταν ένα ξεχαρβαλωμένο, λευκό, φθαρμένο πορτοπαράθυρο. Κάθε φορά περνούσε από το ερειπωμένο, πλέον, παλιό κτίριο, ‘ερείπιο’ το έλεγε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, τώρα πια και το κοιτούσε…

Το αγαπούσε, όμως. Το είχε σαν τάμα, να περνάει από κει, να βλέπει τους πέτρινους τοίχους του, τους νοτισμένους από την υγρασία, να στέκουν παραδομένοι στη φθορά του χρόνου. Τα τζάμια των παραθύρων, όλα σπασμένα από τον αέρα και οι παλιές κουρτίνες- στόρια κυμάτιζαν σκισμένα. Στέκονταν σαν κουρασμένα φαντάσματα, φανερώνοντας, ήδη από τη γωνία του δρόμου, τα σκοτεινά, άδεια δωμάτια.

Ένα παλιό, πέτρινο αρχοντικό, με μπαλκονόπορτες και παράθυρα φωτεινά, στεκόταν αγέρωχα κουρασμένο. Ένιωθε, όμως, κάθε φορά που περνούσε μπροστά του, ότι του έκανε παρέα. Και ότι συναντιόταν ξανά… με φώτα αναμμένα μέσα, με την παλιά σόμπα πετρελαίου αναμμένη και με το δικό του παράξενο σύμπαν. Εκεί.

Σήμερα το απόγευμα ξαναπέρασε, κοντοστάθηκε, πατώντας ξερά πλατανόφυλλα που είχε σαρώσει ο έντονος αέρας, και κοίταξε ψηλά. Το λευκό στόρι της πόρτας ήταν σκισμένο τόσες φορές οριζόντια (και συμμετρικά, σχεδόν) που έφερε στο μυαλό έναν συνειρμό. Τα ξέφτια του θρόιζαν στον έντονο νοτιά και ένιωθε να την προσκαλούν στο εσωτερικό του σπιτιού. Έκλεισε τα μάτια και νοερά μεταφέρθηκε μέσα. Περπάτησε διστακτικά, κοίταξε γύρω, όπως τότε και, σαν να άγγιζε κάτι εύθραυστο, χάιδεψε τους τοίχους και τις πόρτες. Τα λευκά ξέφτια κάτι της θύμιζαν. Ήταν πολλά, λερωμένα από τη σκόνη και τις βροχές, την πολυκαιρία και τον πόνο. Ναι, αυτά έμειναν να υπενθυμίζουν τη ζωή εκεί.

Σαν παλιά, ταλαιπωρημένα φτερά αγγέλου! Αυτός είναι ο συνειρμός. Τα λευκά ξέφτια της κουρτίνας, έμοιαζαν με αγγελικά φτερά, σαν να προστάτευαν την ιστορία των δωματίων και των βλεμμάτων που συναντήθηκαν στο χώρο αυτό.

Ταράχτηκε. Άνοιξε τα μάτια και ήταν πάνω στο πεζοδρόμιο, έξω από το σπίτι. Είχε αρχίσει να ρίχνει ψιχάλες μαζί με δάκρυα. Βολικό ήταν. Ανασήκωσε το βλέμμα, πήρε βαθιά ανάσα, αποχαιρέτησε βουβά και άρχισε να περπατάει πάνω στα κιτρινισμένα, ξερά φύλλα. Κοιτώντας τα, είδε μια χρωματική παραφωνία. Ένα μικρό, λευκό φτερό, απαλά ακουμπισμένο, με φροντίδα, θα’ λεγες, πάνω σ’ ένα μικρό πλατανόφυλλο. Ένα φτερό αγγελικό. Έσκυψε αποφασισμένη και το πήρε. Το έκρυψε στη χούφτα, σα φυλαχτό και συνέχισε το δρόμο της…

Υ.Γ. Για τον Χ. (03/12/2008)

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.