Συνέντευξη σε α’ πρόσωπο στην Τίνα Πανώριου.
Η Σίλια Κατραλή Μινωτάκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1994. Είναι συγγραφέας, ηθοποιός και σκηνοθέτης. Αποφοίτησε από την Ανωτέρα Δραματική Σχολή «Ίασμος» του Βασίλη Διαμαντόπουλου, ενώ σπουδάζει στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Το 2015 έκανε το πρώτο συγγραφικό της βήμα με το θεατρικό έργο «Μνήμες Περίστροφα», το οποίο ανέβηκε σε δική της σκηνοθεσία σε κεντρική σκηνή της Αθήνας. Μέχρι στιγμής έχουν δημοσιευτεί διάφορα ποιήματά της. Η «Διάσπαση Προσευχής» είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Η ίδια έχει παίξει σε πολλές θεατρικές παραστάσεις («Διηγήματα του Τσέχωφ», σκηνοθεσία Ταμίλα Κουλίεβα κ.ά), στον κινηματογράφο («Έτερος Εγώ», “Not Now” κ.ά), καθώς και στην τηλεόραση («Μοντέρνα Οικογένεια»-MEGA, «Βροχή πάνω στη Πέτρα»-ντοκιμαντέρ ΝΕΡΙΤ κ.ά).
“Όλα ξεκίνησαν απ΄τη μεγάλη μου αδυναμία στις επαναστάσεις. Ολόκληρο λοιπόν το βιβλίο είναι ένα επαναστατικό παραλήρημα, μία τελετή ενηλικίωσης μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μία μετάβαση απ΄την απώλεια, στη φθορά και στην αναγέννηση μέσα απ΄την ίδια την απώλεια. Αυτό ακριβώς σημαίνει και ο τίτλος. Είναι η διαταραχή της τάξης. Η απόσπαση του ενδιαφέροντος μας απ΄το ”κανονικό”, το συνηθισμένο. Αν και δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη ”κανονικό”. Αυτό ακριβώς είναι που θα ‘θελα να κάνω κατανοητό μέσα απ΄το βιβλίο, μιας που το κανονικό δεν υπάρχει, δεν είναι μια απόλυτη άποψη, αφού η αλήθεια του καθενός είναι υπόθεση αυστηρά προσωπική.
Το βιβλίο λοιπόν μιλάει ακριβώς γι αυτό. Για εκείνη την κινητήρια δύναμη που μας ωθεί στην αλλαγή και ξεκινάει από μέσα μας. Όλοι λίγο πολύ καταλαβαίνουμε για τι μιλάω. Περιγράφω λοιπόν αυτή τη διαδικασία ενηλικίωσης των ρημάτων, που μας ακολουθεί σ΄όλη μας τη ζωή.
Από το ”ελπίζω” στο ”φοβάμαι”, απ΄το ”φοβάμαι” στο ”τολμάω”, απ΄το ”τολμάω” στο ”νικάω”.
Ξεκίνησα γιατί ένοιωσα πως αν αντέχαμε να ζήσουμε αυτά που μας αξίζουνε, θα έβρισκαν από μόνα τους έναν τρόπο να συμβούν. Κι όμως είναι αυτή η αναβλητικότητα και ο φόβος της εποχής που συμβαίνει όλο και συχνότερα να μην τολμάμε.
Αφορμή για να ξεκινήσω να γράφω όλο αυτό υπήρξε ο κόσμος. Είμαστε μια μελαγχολική γενιά εν μέσω μιας νεορομαντικής εποχής που προσπαθεί να επιβιώσει απ΄τις ανασφάλειες και τη γοητεία της. Το κείμενό μου δεν είναι απόλυτα ρεαλιστικό. Πολλά από αυτά που διαδραματίζονται δεν θα μπορούσαν να συμβούν στην πραγματικότητα. Αυτή ακριβώς θα ήθελα να είναι η σκέψη μας και για τη ζωή. Αυτό το μήνυμα ήθελα να περάσω. Πως είμαστε ικανοί για τους πάντες και τα πάντα. Μόνο να είμαστε διαθέσιμοι και συνεχείς. Να μην τα παρατάμε. Γι΄αυτό ξεκίνησα να γράφω.
Ήθελα πιο πολύ να αναρωτηθούμε, να αφοσιωθούμε, να προβληματιστούμε μήπως είμαστε εμείς αυτοί που πρέπει να αλλάξουμε τα πράγματα.
Είμαστε μια γενιά που πεθαίνει καθημερινά από αναβλητικότητα και επιδειξιμανία. ” Ό,τι και να κάνεις ή να μην κάνεις πρέπει να φανεί ότι το κάνεις καλά.” Ακόμη κι αν δεν είναι αυτό που θα ήθελες να κάνεις. Γιατί αυτό που ήθελες να κάνεις είναι πολύ πιο ριψοκίνδυνο από αυτό που αντέχεις να ζήσεις. Κι έτσι άρχισα να βλέπω πως έχουμε λίγο κάνει μόνοι μας υποκοριστικά τις ζωές μας. Και είναι κρίμα, γιατί μπορούμε και καλύτερα.
Η ”Διάσπαση Προσευχής” μιλάει για αυτήν την απόσπαση του ενδιαφέροντος μας απ΄το στόχο, την ολοκλήρωση. Πιστεύω στη διάρκεια της ζωής μας χάνουμε για λίγο τον στόχο. Είναι αυτές οι στιγμές που αφαιρείσαι ενώ ταυτόχρονα προστίθεσαι σε μία δυναμική που σε ταρακουνάει στη δύνη της. Θέλω σίγουρα να μιλήσω για το πόσο σημαντική είναι η αφοσίωση σε όλους και σε όλα. Σε ό,τι καταπιάνεσαι μαζί του. Η αφοσίωση στον εαυτό σου, στις επιλογές και τις αποφάσεις σου. Ο έρωτας. Ο έρωτας με τα πάντα. Υπαρκτά και μη. Με αυτά που μας κάνουν να νοιώθουμε ζωντανοί. Ήθελα όμως παράλληλα να εντρυφήσω στις αδυναμίες των χαρακτήρων μου, στις δύσκολες στιγμές τους. Αυτές που έχουμε όλοι μας. Στην ευθύνη που θα ‘πρεπε να αναλαμβάνουμε από τη γέννηση ανάμεσα σε ακρότητες που κυριαρχούν αναμφίβολα σε όλες τις αληθινές ανθρώπινες σχέσεις.
Η ηρωίδα μου είναι ένα πλάσμα με πολλές ιδιαιτερότητες και μία εντελώς διαφορετική απ΄τη συνηθισμένη οπτική για την ζωή και τον κόσμο. Είναι ένα πληγωμένο απ΄τη γέννησή του παιδί. Δεν είναι μόνο εκείνη. Τέτοια παιδιά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο συναντάμε κάθε μέρα κι εκεί ήθελα να σταθώ. Στην ευαισθησία του καθενός. Στο ηχόχρωμα της φωνής που θα αλλάξει όταν απευθυνθεί στον ξένο, ή στον άστεγο, τον ζητιάνο, τον ιδιαίτερο, τον διαφορετικό, τον παραγκωνισμένο. Αν ξεκίνησα με ένα μήνυμα – αυτά θα ήθελα να αλλάξω. Γιατί έχουμε πιστεύω τη δύναμη να γίνουμε ήρωες βιβλίων όλοι μας αν το αποφασίσουμε. Αποφάσισα να γράψω αυτό το βιβλίο με μια ορμή και μια οργή και μια τεράστια αγάπη ταυτόχρονα για τα λάθη μας και τα σωστά μας. Για όλες τις εμπειρίες που γράφονται στο δέρμα μας. Τις δυνατές εμπειρίες. Καλές και κακές. Ας είναι. Και είναι – ό,τι πιο ωφέλιμο μας έχει δοθεί. Η πίστη μας σε ό,τι μπορεί γύρω μας και μέσα μας να αλλάξει.
Είμαστε μια γενιά με διαταραχή προσωπικότητας μέσα σε μία εποχή αστάθειας και μεγάλων ονείρων. Στο βιβλίο μιλάω γι αυτές μας τις αμήχανες μελαγχολίες εντελώς κυνικά χωρίς κάποια ωραιοποίηση. Μόνο που η ιστορία που διηγούμαι δεν είναι η ιστορία. Στην ουσία είναι μονάχα ένα αίνιγμα, μία μεταφορά. Σχεδόν τίποτα δεν είναι απόλυτα ρεαλιστικό. Όλα αμφιταλαντεύονται μεταξύ φιλοδοξίας και αυτοκαταστροφής. Μέχρι που σκέφτηκα πως η φιλοδοξία είναι ένας ικανός λόγος να μπορούμε. Ένα καλός τρόπος θα ήταν να ξαναγνωριστούμε απ΄την αρχή με τον εαυτό μας και τους άλλους. Εκεί καταλήγω. Γι΄αυτό έγραψα τη ”Διάσπαση Προσευχής”. ‘Ηθελα κυρίως να μας υπενθυμίσω πως μπορούμε.
Το βιβλίο της Σίλιας Κατραλή Διάσπαση Προσευχής κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ηρόδοτος.
Latest posts by Τίνα Πανώριου (see all)
- Η συγγραφέας Τζούλια Γκανάσου μιλά στην Τίνα Πανώριου για την ηρωίδα του ΓΟΝΥΠΕΤΕΙΣ - March 3, 2018
- Ένα μεσημέρι με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στην Αθήνα… - February 3, 2018
- Ρεβιθοκοντούλης: κλασικά παραμύθια… αλλιώς από την Μαρίνα Γιώτη - January 28, 2018
