του Βασίλη Μπουζιώτη.
Μέναμε πολύ κοντά στο Πεδίον του Άρεως, στην οδό Φερρών – ένα μικρό στενό κάτω από την Πατησίων. Η μαμά μου μας έπαιρνε με την αδελφή μου και τα ποδηλατάκια μας –στην πρώτη μου επίσκεψη πρέπει να είχα και βοηθητικές- και πηγαίναμε στο «Πάρκο μας»…
Περνούσαμε αμέτρητες ώρες στις κούνιες. Είχα μια τάση να κάνω δυνατά κι ας φοβόμουν. Όλο και με μεγαλύτερη φόρα… Όλο και πιο ψηλά… Με μάλωνε η μαμά μου «όχι τόσο ψηλά, θα πέσεις»… Ήξερα ότι θα πέσω, αλλά μου άρεσε η αίσθηση πως «πετούσα» κι «ανέβαινα» συνέχεια ψηλά… Μια φορά που έπεσα, έσκισα το γόνατό μου για τα καλά στο χώμα αλλά… δε βαριέσαι… Πάντα γδαρμένα γόνατα είχα μικρός. Από τις κούνιες, το κυνηγητό, τη μπάλα…
Στο «Πάρκο μας» θυμάμαι πλανόδιους πωλητές, θυμάμαι τα μπαλόνια που μας έπαιρνε η μαμά μου, θυμάμαι τις πέτρινες βρύσες που σκαρφαλώναμε για να ξεδιψάσουμε, την παχιά σκιά των δέντρων, κάτι κούτσουρα που σκάλιζα και τα έκανα καραβάκια κάτω από τα Πλατάνια…
Μια ζωή στο Πεδίον του Άρεως με θυμάμαι…
Στις κούνιες, στα ξύλινα παγκάκια, στα όμορφα τραπέζια του Green Park – η μαμά έπινε καφέ με τις φίλες της κι εμείς τρώγαμε παγωτό με πορτοκαλάδα… Πόσα πρωινά, πόσα απογεύματα-μέχρι που κλείνανε οι κούνιες. «Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα» κι έφτανε ο φύλακας να κλειδώσει την πόρτα. Μια ζωή στο «Πάρκο μας»…
Βόλτες με ποπ κορν μετά τις θεϊκές παιδικές παραστάσεις της Ξένιας Καλογεροπούλου στο “Αθηνά” – κάναμε με την αδελφή μου όλες τις χορογραφίες του «Μορμόλη» και τραγουδούσαμε δυνατά… Και πόσες παραστάσεις-μιούζικαλ και παιδικά στο Αλίκη… Εβίτα και Άννυ. Στο Άλσος όλες οι επιθεωρήσεις. Ξανά και ξανά. Κι έπειτα στα καμαρίνια για τις πρώτες μεγάλες συνεντεύξεις με τον Μουστάκα, τον Κωνσταντίνου, τον Βουτσά… Περνώ και ακούω γέλια ακόμα…
Μια όαση στην καρδιά της Αθήνας- μια όαση χαράς είναι το «Πάρκο μας». Γεμάτη μνήμες, παιδικά παιχνίδια, γέλια, τραγούδια και λαχανιάσματα. Έπειτα βόλτες με έρωτες…
Στον Άγιο Χαράλαμπο παντρεύτηκε η αδελφή μου. Πανέμορφη στο νυφικό της- τη συνοδεύαμε με τον μπαμπά μου. Το είχα σκάσει με ειδικά άδεια από τον στρατό-πιο αδύνατος από ποτέ, μαυρισμένος, με ένα σακάκι πανάκριβο που μου είχε πάρει δώρο η μαμά μου για την περίσταση. Εκεί βαφτίσαμε κι ένα ανιψάκι μου. Εκεί πηγαίναμε για τους Επιτάφιους. Εκεί για την Αναστάσεις…
Ξενύχτια στα ουζάδικα μετά την σχολή σινεμά, γυρίσματα για τα ταινιάκια μας, φιλιά, χαστούκια και δάκρια…. Όλα εκεί, στο «Πάρκο μας».
Γι αυτό και γυρνώ συχνά σ’ αυτό. Ξυπνούν οι νεανικές μου μνήμες και ησυχάζω-ηρεμώ, όσο κι αν έχει γίνει πια η σκιά του εαυτού του.
Πληγώνομαι περνώντας από την κάτω είσοδο -ναρκομανείς παντού, να ζητούν χρήματα, να τρυπούν τις φλέβες τους-φαντάσματα που κανείς δεν τα ενοχλεί και κανείς δεν τα πειράζει. Άφαντη η αστυνομία. Περνά ένα αυτοκίνητο με ιδιωτικούς αστυνομικούς αραιά και που. «Για τα μάτια», που λένε…
Οι κούνιες κλειστές- πόσο θα θύμωνε η μαμά μου…
Πόσο οφείλουν να θυμώσουν όλες οι μαμάδες, οι μπαμπάδες, τα παιδιά, όλοι, όλοι, ΟΛΟΙ με αυτό το “έγκλημα” που επιτρέπουμε να συμβαίνει στο Πάρκο που μας μεγάλωσε.
Τι θα γίνει αν δεν κινηθούμε, αν δεν αντιδράσουμε;
Θα λέμε για το Πάρκο που αφήσαμε να ρημάξει από την αδιαφορία μας, κι ας ήταν η αγκαλιά που μας μεγάλωσε;
Δεν του οφείλουμε κάτι για όσα μας χάρισε;
Για τις εμπειρίες, τις παιδικές μας αναμνήσεις, τις εικόνες ευτυχίας που νιώσαμε σ’ αυτό;
Το Πεδίον του Άρεως πρέπει να αποκτήσει τη ζωή που είχε και να μεγαλώσει ακόμα πολλά-πολλά παιδιά, να αγκαλιάσει όμορφα ζευγάρια και να μας κάνει παρέα καθώς μεγαλώνουμε. Και μεγαλώνουμε…
Και θέλουμε στο Πάρκο μας να γυρνάμε για πάντα.
Με ή χωρίς βοηθητικές ρόδες…
Μπείτε στην κοινότητα του fb:
Latest posts by Βασίλης Μπουζιώτης (see all)
- Ο Βασίλης Μπουζιώτης γράφει για το Πεδίον του Άρεως, το Πάρκο μας… - January 7, 2018
- Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη «γιορτάζει» 30 χρόνια στην Επίδαυρο με Άτοσσα - August 9, 2017
- Η Μαρία Ναυπλιώτου μιλά για τη Μήδεια, τον έρωτα και την προδοσία - August 1, 2017
