‘Αλεξίσφαιρη Αλίκη’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Ομολογώ ότι δεν είχα αυτό στο μυαλό μου για πρώτο κείμενο του 2018. Με παρέσυρε, όμως, ένα χαμόγελο διαχρονικό, λαμπερό. Κάποιο από τα άσκοπα- λυτρωτικά, άυπνα βράδια μου, βρέθηκα να πληκτρολογώ στη μηχανή αναζήτησης και να βλέπω παλαιότερες μου απορίες. Μία από αυτές, αφορούσε στην Αλίκη. Μη ρωτήσετε ποια. Αλίκη είναι μία!

Άρχισα να παρακολουθώ (ξανά;) αφιερώματα διάφορα. Πολλοί καλεσμένοι, πολύ περισσότερη κουβέντα, πλείστες μνήμες, τραγούδια, παραστάσεις, παραφιλολογία. Γύρισα το χρόνο πίσω. Θυμήθηκα την πρόσκληση συμφοιτήτριάς μου να πάμε να την δούμε στη ‘Μελωδία της Ευτυχίας’. Η αυθόρμητη απάντησή μου, ήταν: ‘ ‘Εχουμε χρόνο! Στο επόμενο έργο της’. Και, να, που έπεσα στη γοητευτική της ‘παγίδα’ να κλέβω θεατρικές της στιγμές, μέσα από μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις, για να τη δω στο σανίδι, αφού ποτέ δεν κατάφερα να την δω από κοντά… Και είδα αρκετές…

Δεν ήταν η αγαπημένη μου ηθοποιός. Αλλά, με αιχμαλώτισε, όπως και πλείστους ακόμη, αυτό που εξέπεμπε. Και η εξαιρετική της ευφυΐα , που θεωρώ κορυφαίο προσόν σε μια γυναίκα. Και το ότι δεν ήταν καλλονή, αλλά αφοπλιστικά ελκυστική. Και φωτεινή, πολύ… Η Αλίκη που διαχειρίστηκε εαυτόν και άλλους, θαυμάσια. Που δούλεψε ακατάπαυστα, που επένδυσε πολλά στην τέχνη της, που ‘σκλάβωσε’ όλους τους Έλληνες με ένα φωτεινό χαμόγελο. Αυτό, πιστεύω ότι ήταν και το δώρο της. Χάρισε στιγμές χαράς σε όλους, μάς πήρε κοντά στο παραμύθι που ανέβαζε και ζούσε στη σκηνή, χαρίζοντάς μας λίγη από τη λάμψη του ονείρου ενός καθημερινού κοριτσιού που εργάστηκε πολύ και κατέκτησε τις καρδιές όλων. Φίλων, θαυμαστών και αμφισβητιών. Ειδικά, των τελευταίων.

Εκείνο το καλοκαίρι του 1996, όλη η Ελλάδα, παρακολουθούσαμε το χαμόγελό της να σβήνει. Σοκαριστικά γρήγορα. Και άδικα, θα πω. Με τον κόσμο να νιώθει ότι χάνει το δικό του χαμόγελο και ανεμελιά. Πονάει πολύ, πράγματι. Τα είδωλα δεν χάνονται, αλλά σου λείπουν. Και αυτό που είχε καταφέρει, ήταν σχεδόν, μοναδικό. Παρακολουθώντας πάλι τα ρεπορτάζ της εποχής εκείνης, είδα, βλέπω μια μαχήτρια, με βουρκωμένα μάτια πίσω από τα σκούρα γυαλιά, να διαχειρίζεται την ασθένειά της. Και θυμήθηκα στίχους από το γνωστό, πλέον, τραγούδι που της έγραψε ο Γιώργος Παυριανός, όταν ανέβασε το σπουδαίο μιούζικαλ ‘Βίκτορ- Βικτόρια’, την περίοδο 1983-1984, στην Αθήνα:

‘Εδώ ψηλά, δεν έχω άλλη λύση: Ο άντρας της ζωής μου, είμαι εγώ! ’ Ποιος μπορεί να το αρνηθεί;

Και, μου γεννήθηκε ένα ακόμη ερώτημα. Πόση γενναιότητα διαθέτει κανείς, ακούγοντας ότι του μένουν μόλις 73 ημέρες ζωής;! Χαμόγελο, Αλίκη! Σου το επιστρέφουμε.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.