της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Ήταν μια συνηθισμένη μέρα, με συννεφιά, με τον ήλιο να εμφανίζεται σπάνια, αλλά, όταν το έκανε, φώτιζε απαλά εκείνη τη γωνιά του μικρού δωματίου που είχε φωτογραφίες, λουλούδια και ένα κουτί με γράμματα παλιά. Όταν φωτιζόταν, ένιωθε σαν κάτι, κάποιος, να καθοδηγούσε τα βήματα να φτάσουν ως εκεί και να αναζητήσουν… τί;
Δίστασε εκείνο το μεσημέρι. Ένιωθε μια περίεργη κούραση, μια έντονη αθυμία.. Πήγε, όμως. Κάθε φορά που άνοιγε το κουτί με τις ανακατεμένες σημειώσεις, παλιές κάρτες, γράμματα, λογαριασμούς, δεν ήξερε τι θα έβρισκε. Ποτέ δεν τα τακτοποιούσε, θεωρώντας ότι θα έπρεπε να πετάξει κάποια και δεν το ήθελε αυτό. Συσσωρευμένες στιγμές ζωής, βρίσκονταν εκεί, σε πλήρη αταξία.
Πλησίασε στο σημείο που η φωτεινή λουρίδα φωτός τρεμόπαιζε πάνω στο ξύλινο κουτί. Το άνοιξε και πήρε ένα μικρό, σχεδόν τσαλακωμένο γαλάζιο χαρτάκι που ξεπρόβαλε μεταξύ αρκετών λευκών. Το άνοιξε αποφασιστικά και διάβασε:
‘Σε παρακολουθώ, καιρό τώρα, να παλεύεις, να συγκρούεσαι με τον Θεό και τα γεγονότα, να οργίζεσαι, να θλίβεσαι με όσα δυσάρεστα απαριθμείς. Το ξέρω. Σιωπηλή πάλη, εσωτερική. Με μεταπτώσεις θυμού.
Μέσα σε όλα αυτά, όμως, δεν ξέχασες το πιο σημαντικό, για μένα. Ν΄ αγαπάς. Να προσφέρεις αφειδώς την αγάπη σου. Να θυμάσαι ότι αυτό ακριβώς, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης και της παρουσίας Του. Είναι το μεγαλύτερο μάθημα ζωής. Ο αγώνας για τη ζωή ποτέ δε σταματά..’
Το δίπλωσε με αργές κινήσεις και το άφησε προσεκτικά στη θέση του. Έκλεισε το κουτί, χαμογελώντας, κοίταξε το φως που σχημάτιζε στον τοίχο μια γνώριμη εικόνα. Σαν φτερό αγγέλου. Το χάιδεψε τρυφερά, με χαμόγελο πικρό…


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- ‘Ο πίνακας’ - May 29, 2023
- ‘Εύθραυστη γραμμή’ - May 14, 2023
- ‘Οι ρίζες’ - April 23, 2023