της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Ο καιρός δεν επέτρεπε σενάρια ευχάριστα, αλλά δεν ήταν και κάτι που ανέμενε εναγωνίως. Είχε συνηθίσει, πλέον, αυτή τη σχεδόν γκρίζα ατμόσφαιρα που οδηγούσε σε σκέψεις, διάβασμα και μια περίπου γλυκιά, περίπου μυστήρια μελαγχολία, όχι από αυτές, όμως, που δημιουργούσαν φορτίο στην ψυχή. Όχι. Μια μελαγχολία που σχημάτιζε ένα ελαφρύ μειδίαμα, ένα συναίσθημα νοσταλγίας και συμφιλίωσης με την πραγματικότητα. Οξύμωρο σχήμα, το γνωρίζει άριστα…
Η ζωή φαίνεται διαφορετική με το πρίσμα της συννεφιάς, σε κάνει να έχεις μετρημένες προσδοκίες, ώστε να μην πέσεις για χιλιοστή φορά από τα σύννεφα, μετά. Τα παρατηρείς όλα υπό όριο ασφαλείας. Ξεκίνησε να συνδέει πρόσωπα και διαθέσεις, να σκέφτεται κάδρα ζωής, όνειρα λαμπερά. Το γκρίζο του καιρού τα ξεθώριαζε, τα θάμπωνε, αλλά, με μια περίεργη έννοια, τα προστάτευε από την έντονη λάμψη ενός ήλιου που θα τα έκαιγε, σαν φιλμ.
Όλοι (ανα)ζητούσαν μια άλλη ζωή από αυτή που είχαν. Κάτι πιο όμορφο, αλλιώτικο από αυτό που, ίσως, τους ταίριαζε. ‘Λίγη ζωή ακόμη..’, όπως έλεγε το τραγούδι. Όλοι προσδοκούσαν κάτι παραπάνω. Λάθος ! ‘Να παίρνεις τη ζωή, όπως έρχεται’, είχε διαβάσει κάπου. Προσαρμόσου στα εκάστοτε δεδομένα, είναι χαρακτηριστικό οξυδέρκειας και, ίσως, χαράς, διότι, έτσι επιβιώνεις. Στρίμωξε όνειρα εκεί και ελπίδες..
(Στην Κ. για το μάθημα ζωής που δίνει και την αγάπη που προσφέρει)
*Φωτογραφία: RSerreno@Flickr


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023