Κριτική Θεάτρου από την Έλενα Αλεξανδράκη.
Με ένα πολύ φιλόδοξο όσο και δύσκολο εγχείρημα μπήκε το θέατρο ACT στην καινούργια χρονιά. Ο λόγος για το μιούζικαλ “Μην Κοιτάς το Φεγγάρι” σε μουσική του Διονύση Μπάστα, γνωστού πρώην μέλους των Raining Pleasure και κείμενο, στίχους, σκηνοθεσία του Τηλέμαχου Τσαρδάκα. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Τζακ, ένας φτωχός νέος που βρίσκει δουλειά ως νεκροθάφτης και κινείται στο περιθώριο μιας φτωχής πόλης κάπου στην Αμερική. Ονειρεύεται να κάνει φίλους και να ερωτευτεί. Μια μέρα θα ερωτευτεί κεραυνοβόλα την πλούσια κόρη του Δημάρχου αλλά μια απρόσεκτη στιγμή, δε θα του επιτρέψει να την προσεγγίσει. Εκείνη θα τον καλέσει κοντά της μόνο για να τη γλιτώσει. Εκεί θα ανακαλύψει την αρρωστημένη πραγματικότητα της αγαπημένης του και εν αγνοία του θα αναγορευτεί σε ήρωα της πόλης.
Παρόλο που η παράσταση έχει όλα τα στοιχεία να είναι ένα δυνατό μιούζικαλ, δεν τα καταφέρνει, αφήνοντας τελικά μια γεύση ανικανοποίητου. Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται, κυρίως, στην ίδια ιστορία, στην οποία εντάσσονται σταδιακά πολλές διαφορετικές ιδέες, αλλάζοντάς της διαρκώς την “κατεύθυνση”. Αρχικά, ξεκινάει τοποθετώντας στο επίκεντρο την περιθωριακή κοινότητα των αστέγων και στη συνέχεια εμφανίζεται ως αντίπαλον δέος η πλούσια και γνωστή οικογένεια του Δημάρχου. Ένας ξεκάθαρος διπολικός καμβάς πάνω στον οποίο θα μπορούσε να χτιστεί η ερωτική ιστορία, η οποία, θεωρητικά τουλάχιστον, είναι η κινητήριος δύναμη της παράστασης. Από αυτό το σημείο, ωστόσο, και μετά, η πλοκή ακολουθεί μια δική της “ξέφρενη” πορεία με πολλά ετερόκλητα σκηνοθετικά στοιχεία: ένα τυχαίο κωμικοτραγικό γεγονός πυροδοτεί καινούργια εξέλιξη στην ιστορία (θυμίζοντας λίγο το “Match Point” του Γούντυ Άλεν), πάρτι μασκέ με αγγέλους στη Δημαρχική έπαυλη, μια κοινωνική επανάσταση που ξεσπά στην πόλη χωρίς να δικαιολογείται επαρκώς και χωρίς να επηρεάζει σε τίποτα την εξέλιξη των πραγμάτων, για να κάνει μια τελική στροφή και να περάσει σε ένα σαδομαζοχιστικό περιβάλλον, με αιμομιξίες και σεξουαλικά όργια τα οποία έχουν σκοπό να αποκαλύψουν μία σάπια οικογένεια, και ίσως -δεν είναι φανερό- μία σάπια άρχουσα τάξη.
Με όλα αυτά τα στοιχεία φαίνεται πως ο στόχος του κειμένου δεν είναι καθαρός: δεν είναι μια ιστορία έρωτα, δεν είναι ένα πολιτικό κείμενο, δεν είναι μία σαδομαζοχιστική φαντασίωση, δεν είναι μία κοινωνική επανάσταση. Είναι λίγο απ’ όλα, πολλές ιδέες μαζί, χωρίς να καταφέρουν, όμως, να μιλήσουν τελικά για κάτι. Θεωρώ πως αν είχαν χρησιμοποιηθεί λιγότερα στοιχεία, περισσότερο στοχευμένα προς μία κατεύθυνση, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο, αφού τα υπόλοιπα παραστασιακά στοιχεία λειτούργησαν υπέρ. Η μουσική ήταν εξαιρετική: κράταγε το ενδιαφέρον ως το τέλος, είχε πολλά διαφορετικά στοιχεία ενταγμένα άψογα μέσα στο σύνολο (τετραφωνίες, χιπ χοπ, γκόσπελ), ενώ και τα μελαγχολικά μουσικά μοτίβα του, ήθελες και μπορούσες να τα σιγοτραγουδήσεις -κάποιες, ωστόσο, επαναλήψεις σε συνδυασμό με τους στίχους και την ερμηνεία είχαν ένα μελό αποτέλεσμα. Οι χορογραφίες (Ζαχαρή Αχιλλεοπούλου) ήταν καλές στο σύνολό τους -κάποιες σίγουρα πιο δυνατές από άλλες- δημιουργώντας πολλές ωραίες δυναμικές στιγμές. Ένα από τα ελάχιστα στοιχεία του άδειου σκηνικού χώρου (Μαρία Βασιλάκη), μια χρυσή κιτς κουρτίνα σε κάθε πέρασμα στο σπίτι του Δημάρχου, ήταν πραγματικά μια εξαιρετική ιδέα που περιέγραφε με εύγλωττο τρόπο τον υλικό και ιδεολογικό κόσμο του Δημάρχου, ενώ και τα τραπεζάκια, που σε διαφορετικούς σχηματισμούς διαμόρφωναν καινούργιους κάθε φορά χώρους, ήταν μια μίνιμαλ και λειτουργική ιδέα. Τα κοστούμια (Μαρία Βασιλάκη), ωστόσο, δεν κατάφεραν να αποδώσουν τον κόσμο των ηρώων: ετερόκλητες επιλογές, άλλες πετυχημένες και άλλες όχι. Οι φωτισμοί (Νίκος Σωτηρόπουλος), πετύχαν να δημιουργήσουν ωραίες στιγμές σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα στοιχεία -κάποιες μάλιστα ιδιαίτερα καλές.
Οι ηθοποιοί – τραγουδιστές ανταπεξήλθαν με το παραπάνω στη δύσκολη “αποστολή” τους. Τους έλειπε η εμπειρία και η αυτοπεποίθηση που θα μπορούσε να απογειώσει τις ερμηνείες τους, όμως μας χάρισαν πολλές καλές στιγμές. Έλειπε δύναμη και ενέργεια από τους δύο πρωταγωνιστές Γιάννη Ντακόλια (Τζακ) και Δήμητρα Θεοφανίδη (Λένια) που είχαν, όμως, πολύ καλή σκηνική παρουσία. Η Λίνα Ζαχαροπούλου (γιος Δημάρχου) μας κέρδισε περισσότερο με την υποκριτική της παρά με την ερμηνεία της στο τραγούδι. Εξαίρεση, η καταπληκτική της χιπ χοπ περφόρμανς. Ο Θοδωρής Ζωγόπουλος (Δήμαρχος) υπηρέτησε ωραία τον αδιάφορο όσο και διεφθαρμένο Δήμαρχο -ίσως ήταν λίγο παραπάνω αλύγιστος και “σκληρός”. Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς που ερμήνευσαν δευτερεύοντες ρόλους θα ξεχωρίσω τη Δέσποινα Γκοτσοπούλου (Γκουβερνάντα Λένιας) που ήταν τόσο “δυνατή” όσο και κωμική ως γκουβερνάντα, τη Σοφία Νικολετάκη που έδωσε υπόσταση σε όλους τους ρόλους που κλήθηκε να ερμηνεύσει, το Γιάννη Παπαδημητρίου (Παπάς) που υπονόμευσε διακριτικά το ρόλο του παπά δίνοντάς του μια αδιόρατη κωμική νότα και τη Βιβή Φωτοπούλου (Κορίτσι στο όνειρο) που έκανε αυτό το σύντομο ρόλο να ξεχωρίσει. Στα χορωδιακά μέρη αλλά και στις ομαδικές χορογραφίες αποτέλεσαν όλοι ένα αρμονικό και πολύ δυνατό σύνολο.
Συνοψίζοντας, πρόκειται για μία παράσταση με πολλή δουλειά και τόλμη σε όλα τα επίπεδα, και που, παρόλα τα προβλήματα και τις αδυναμίες της, αποτελεί πρόταση για τα θεατρικά πράγματα της Πάτρας.
“Μην Κοιτάς το Φεγγάρι”
Μουσική Σύνθεση: Διονύσης Μπάστας
Κείμενο – Στίχοι – Σκηνοθεσία: Τηλέμαχος Τσαρδάκας
Χορογραφίες: Ζαχαρή Αχιλλεοπούλου
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Βασιλάκη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βιβή Φωτοπούλου
Φωτογραφίες προβών: Ιφιγένεια Πουλιάδου
Αφίσα: Δημήτρης Γιαννακούλιας
Φωτογραφίες Αφίσας: Γιώργος Μαγεράκης
Βίντεο – Τρέιλερ: Σπύρος Ματθαιόπουλος
Ερμηνεύουν: Χαράλαμπος Αθανασόπουλος, Δέσποινα Γκοτσοπούλου, Λίνα Ζαχαροπούλου, Θοδωρής Ζωγόπουλος, Δήμητρα Θεοφανίδη, Αγγελική – Ζωή Καραγκούνη, Σοφία Νικολετάκη, Γιάννης Ντακόλιας, Γιάννης Παπαδημητρίου, Ιάσονας Φούκας, Αθηνά Φουσέκη, Βιβή Φωτοπούλου
Παραγωγή: Θέατρο ACT
Latest posts by Έλενα Αλεξανδράκη (see all)
- O Οιδίποδας του Bob Wilson στην Επίδαυρο και το Θέατρο των Εικόνων - June 27, 2019
- Ο Ορέστης από το ΚΘΒΕ σε ένα μεταιχμιακό εργοτάξιο - September 2, 2018
- Ένας επίπεδος Αγαμέμνων από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις - August 27, 2018
