Κριτική Θεάτρου από την Έλενα Αλεξανδράκη.
Το έργο του Πήτερ Σάφερ Έκβους (Peter Shaffer, Equus) επέλεξε ο Γιώργος Παπαστεφάνου και σκηνοθετεί στη σκηνή του θεάτρου Επίκεντρο+. Ένα έργο που προσπαθεί να μιλήσει για την έννοια του Θεού, τη θρησκεία, τις εμμονές, την έννοια του έρωτα και του σεξουαλικού πόθου, διερευνώντας παράλληλα την έννοια του “φυσιολογικού” όπως ορίζεται από το σύγχρονο πολιτισμό και την τρέχουσα ηθική, και όλα αυτά (μ)πλεγμένα στην ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση ενός νεαρού ήρωα που κάνει μια αποτρόπαιη πράξη – τυφλώνει έξι άλογα. Το συγκεκριμένο περιστατικό είχε γίνει γνωστό στην Αγγλία και αποτέλεσε την αφορμή της συγγραφής του έργου από τον Σάφερ, που, όμως, δεν ασχολήθηκε με τις πραγματικές λεπτομέρειες του γεγονότος.
Ένα κείμενο ιδιαίτερα δύσκολο στα νοήματά του, με όχι τόσο συγκεκριμένο και καθαρό στόχο, απαιτεί τουλάχιστον κατανόηση βασικών στοιχείων και σίγουρα μια προσωπική ματιά, προκειμένου να μπορέσει πια ως παράσταση να “μιλήσει”, να προβληματίσει ή να αποτελέσει ένα ερέθισμα για το κοινό. Θεωρώ ότι αυτή είναι μία βασική αρχή για κάθε παράσταση και για κάθε επί σκηνής ερμηνεία. Η παράσταση, όμως, δεν είχε αυτά τα βασικά στοιχεία. Έμοιαζε με πρόβα φοιτητικής ομάδας που απλώς αυτοσχεδιάζει πάνω σε ένα κείμενο που δεν έχει κατανοήσει, και έτσι δεν μπόρεσε να “περάσει” κάτι και στο κοινό. Δινόταν η αίσθηση ότι δοκιμάζονται καινούργια πράγματα, πειραματικά, αλλά δεν ήταν έτσι: ό,τι δοκιμάστηκε, αφενός δεν ήταν καινούργιο και αφετέρου δεν είχε στόχο. Έμοιαζε με μια ελλιπή αναζήτηση, στην οποία έλειπαν και τα μέσα αλλά και ο στόχος. Χρησιμοποιήθηκε όλο το θέατρο -την περισσότερη ώρα στην πλάτη των θεατών, κρουστά όργανα, οι ηθοποιοί συχνά με πλάτη στο κοινό, αντί για κοστούμια οι φόρμες της πρόβας με κάποια πανωφόρια που σηματοδοτούσαν τις αλλαγές των ρόλων και πολλά σκοτάδια που έμοιαζαν απλώς σαν κακοί φωτισμοί. Μόνη καλή στιγμή, ο παροξυσμός του νεαρού πρωταγωνιστή που έτρεχε κάνοντας κύκλους στο θέατρο (και εκτός σκηνής, φέρνοντας κυριολεκτικά φρέσκο αέρα σαν να έτρεχε στην εξοχή), ενώ σταδιακά απογυμνωνόταν για να καταλήξει γυμνός στο πάτωμα της σκηνής, παραδομένος και ημιλιπόθυμος, σε μια εικόνα που παρέπεμπε στην Αποκαθήλωση.
Οι νέοι ηθοποιοί (Θάνος Γρίβας, Κυριακή Ζήση, Φιορέλα Μαστρόκαλου, Γιώργος Παύλου), αναλογικά με τις συνθήκες, έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν. Θα ξεχωρίσω τη Φιορέλα Μαστρόκαλου, η οποία σε κάθε παράσταση υποστηρίζει τόσο το ρόλο της όσο και όλη τη δουλειά με συγκινητική προσήλωση και υψηλή συγκέντρωση. Ο Βασίλης Τάσσης που είχε και την πιο δύσκολη δουλειά, είχε κατ’ αρχάς πάρα πολλά τεχνικά προβλήματα (άρθρωση, συγκέντρωση και εκμάθηση ρόλου) αλλά και δεν είχε κατανοήσει το ρόλο του με αποτέλεσμα να ακούμε λέξεις και φράσεις χωρίς περιεχόμενο.
Δεν ξέρω αν οι πρόβες δεν ήταν αρκετές, αν οι γνώσεις δεν ήταν αρκετές, αν οι ιδέες δεν ήταν αρκετές. Το αποτέλεσμα πάντως δε δικαιώνει κανέναν και πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι σίγουρα καλύτερο. Προσωπικά, δεν μπόρεσα να διακρίνω την πρόθεση ή το στόχο πίσω από την παράσταση. Με απόλυτο σεβασμό στην προσωπική και επαγγελματική αγωνία των ανθρώπων που παιδεύονται, τολμούν και δοκιμάζουν με ό,τι έχουν, θεωρώ πως η παράσταση δεν ήταν επαγγελματικού επιπέδου, δεν είχε καν ερευνητικό χαρακτήρα, δεν είχε καλή αισθητική και εν τέλει δεν μπόρεσε να αρθρώσει το δικό της λόγο.
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Γιώργος Παπαστεφάνου
Βοηθός σκηνοθέτη – Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Παύλου
Χειρισμός φώτων: Νίκος Γιατράκος
Σχεδιασμός αφίσας: Φίλιππος Μποτώνης(πάνω σε ένα σχέδιο του Βασίλη Τάσση)
Φωτογραφίες: Χρήστος Αντωνόπουλος, Φιορέλα Μαστρόκαλου
Παίζουν: Βασίλης Τάσσης, Θάνος Γρίβας, Φιορέλα Μαστρόκαλου, Γιώργος Παύλου, Κυριακή Ζήση
Οργάνωση παραγωγής: Ίλια Ράγκου
Παραγωγή: Επίκεντρο+ 2018
Έως 30 Μαρτίου.
Latest posts by Έλενα Αλεξανδράκη (see all)
- O Οιδίποδας του Bob Wilson στην Επίδαυρο και το Θέατρο των Εικόνων - June 27, 2019
- Ο Ορέστης από το ΚΘΒΕ σε ένα μεταιχμιακό εργοτάξιο - September 2, 2018
- Ένας επίπεδος Αγαμέμνων από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις - August 27, 2018
