της Αγγελικής Καρδαρά.
Στους ακριτικούς Αρκιούς, το νησί του νοτιοανατολικού Αιγαίου με ελάχιστους μόνιμους κατοίκους -μόλις 35- ο μαθητής της τρίτης δημοτικού παρήλασε μόνος του, με την ελληνική σημαία στα αδύνατα -αλλά στην πραγματικότητα- στιβαρά χέρια του. Η εικόνα του μικρού Χρήστου, όπως αποτυπώθηκε στα ρεπορτάζ, με έκανε να αισθανθώ μεγάλη υπερηφάνεια αλλά και συγκίνηση. Συγκίνηση ως μάνα και ως εκπαιδευτικός για ένα παιδί που παλεύει για την παιδεία, τη μόρφωση, τη ζωή.
Ο Χρήστος είναι η Ελλάδα μας και αισθάνομαι την ανάγκη να του αφιερώσω το σημερινό μου κείμενο και να τον συγχαρώ για τη δύναμη ψυχής του που, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια, δεν χάνει το θάρρος του, συνεχίζει δυναμικά και κάνει όνειρα. Θερμά συγχαρητήρια και στην οικογένειά του που τον στηρίζει και βέβαια στη δασκάλα που με αγάπη και φροντίδα έχει αναλάβει την εκπαίδευση αυτού του παιδιού, στο οποίο έχει δώσει υψηλές αξίες και ιδανικά, όπως διαπίστωσα από τον λόγο της, όπως καταγράφηκε στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής έρευνας.
Σε μια εποχή, συνεπώς, όπου όπως τονίσαμε στα προηγούμενα άρθρα μας στο postmodern, το φαινόμενο της νεανικής παραβατικότητας αποκτά όλο και πιο σοβαρές διαστάσεις, με την αύξηση των αδικημάτων βίας και τη μείωση του ορίου ηλικίας κατά το οποίο σημειώνεται η εμπλοκή του ανηλίκου με τον ποινικό νόμο, το φωτεινό παράδειγμα του Χρήστου μας δίνει ελπίδα και πρέπει να προβληθεί. Ο Χρήστος και όλα τα παιδιά που φοιτούν στα σχολεία σε ανάλογες συνθήκες, αντιμετωπίζοντας αυτές τις δυσκολίες, αποτελούν πρότυπο για τα παιδιά μας!
Το να πηγαίνει ένα τόσο μικρό παιδί μόνο του στο σχολείο, χωρίς την πολύτιμη παρέα των συμμαθητών του και χωρίς τα τεχνολογικά μέσα που θα του δώσουν τη δυνατότητα να επικοινωνήσει με την υπόλοιπη Ελλάδα, είναι πραγματικά ένας σπουδαίος άθλος. Τα παιδιά έχουν ανάγκη τους φίλους και να ξεφύγουν από τη δύσκολη καθημερινότητα και σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν. Εικάζω ότι ο Χρήστος δεν θα έχει την ανεμελιά που έχουν (και πρέπει να έχουν) οι περισσότεροι μαθητές σε αυτές τις τρυφερές ηλικίες. Είναι, επομένως, κρίσιμης σπουδαιότητας η στήριξη των γονέων του και της δασκάλας του, η οποία προσφέρει πολύτιμο έργο στην εκπαιδευτική και μαθητική κοινότητα.
Ωστόσο, υπάρχει ένα σημείο που με προβληματίζει έντονα και κρίνω αναγκαίο να αναδειχθεί με το συγκεκριμένο άρθρο. Στο ρεπορτάζ που παρακολούθησα στην εκπομπή του δημοσιογράφου Νίκου Μάνεση στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha αναφέρθηκαν οι δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει το παιδί όσον αφορά τη φοίτησή του στο Γυμνάσιο, όπως ακριβώς συνέβη με τα αδέλφια του τα οποία ολοκλήρωσαν τη φοίτησή τους στο Δημοτικό και έγιναν κτηνοτρόφοι, εξαιτίας των αντίξοων συνθηκών που κατέστησαν όχι απλώς δύσκολη αλλά ανέφικτη τη συνέχεια των σπουδών τους. Επισημάνθηκε βέβαια στο ρεπορτάζ ότι ο Χρήστος, με τη στήριξη οικογένειας και δασκάλας, θα παλέψει να συνεχίσει το Γυμνάσιο. Αυτή είναι μια πολύ σημαντική παράμετρος που οφείλει να μας απασχολήσει όλους! Ομολογώ ότι ένιωσα ντροπή για το γεγονός ότι παιδιά στην Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε στο σχολείο…Είναι αδιανόητο για το οποιοδήποτε παιδί να στερείται το πιο σημαντικό δικαίωμα -το δικαίωμα στην παιδεία και να παλεύει για τα αυτονόητα!!
Είναι βέβαιο ότι με αυτό τον τρόπο «καταδικάζουμε» τα παιδιά, γιατί η παιδεία και η μόρφωση θα τους δώσουν ισχυρά εφόδια να προχωρήσουν στο μέλλον, να καλλιεργήσουν την κριτική τους σκέψη και να αναζητήσουν διεξόδους στη ζωή τους. Ασφαλώς η ενασχόληση με τη γη και με την κτηνοτροφία είναι μια πολύ ωραία επιλογή, αρκεί να είναι συνειδητή και να ληφθεί αφού το παιδί έχει τη δυνατότητα να ολοκληρώσει τις σπουδές του, να διευρύνει τους ορίζοντές του και να επιλέξει τον δρόμο που επιθυμεί και του ταιριάζει.
Δεν γνωρίζω τι προβλέπεται σε ανάλογες περιπτώσεις. Θεωρώ όμως αδιανόητο τόσο η οργανωμένη Πολιτεία, με τους αρμόδιους φορείς της, όσο και εμείς οι πολίτες να μη στηρίξουμε με όλες τις δυνάμεις μας τον αγώνα ενός παιδιού, ενός μαθητή, να διεκδικήσει το αυτονόητο δικαίωμα στην παιδεία που είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο στην πρόληψη της νεανικής παραβατικότητας και δίνει τη δυνατότητα σε κάθε νέο να διαμορφώσει μια πιο ολοκληρωμένη προσωπικότητα και να χτίσει ένα καλύτερο αύριο. Το μέλλον άλλωστε ανήκει στα παιδιά μας και αυτό το μέλλον δεν πρέπει να είναι ζοφερό αλλά ευοίωνο!!
Χρήστο, σε ευχαριστούμε για το παράδειγμα που μας δίνεις και μην σταματήσεις να αγωνίζεσαι για όλα όσα σου ανήκουν!


Latest posts by Αγγελική Καρδαρά (see all)
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και σκηνοθεσία στον τόπο του εγκλήματος (crimestaging) - February 22, 2023
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και μιντιακές απεικονίσεις: μία ερευνητική προσέγγιση του Crime & MediaLab (ΚΕ.Μ.Ε.) - January 12, 2023
- Κακοποίηση ζώων συντροφιάς και άγριας ζωής στην Κύπρο και οι μιντιακές απεικονίσεις υποθέσεων - November 2, 2022
1 Comment