‘Πάθος, από το πάσχω’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Τέτοιες μέρες, τις θυμάμαι πάντα φωτεινές. Ανέβαινα στην ταράτσα του πατρικού μου, στεκόμουν στη μέση, κοιτούσα από ψηλά και γύρω γύρω τη μικρή μας πόλη και έκλεινα τα μάτια. Ένιωθα τον ήλιο να με ζεσταίνει και εισέπνεα τις μυρωδιές των ημερών. Περίεργο, τις μυρίζω ακόμη… Ένας γλυκός, μεθυστικός συνδυασμός, από το μαχλέπι των τσουρεκιών που ψήνονταν, από το λιβάνι των εκκλησιών και τη ζέστη των λουλουδιών, της φύσης. Άνοιγα τα μάτια μου, νιώθοντας πολύ τυχερή που ζω στην πόλη μου και έτρεχα στην πολυαγαπημένη μου γιαγιά να πιω (λίγο) ελληνικό καφέ με κονιάκ και να βουτήξω τα κουλουράκια της μαμάς μου.

Η Μεγάλη Εβδομάδα μού ξυπνούσε/ξυπνάει ενοχές. Και ντροπή. Για ό,τι κακό έχω κάνει, για τον εγωισμό μου και για την ανθρώπινη αχαριστία. Τις μέρες αυτές, καταθέτω ενώπιον Θεού τις τύψεις μου και τα δάκρυα της μικρότητάς μου. Και νιώθω πως, ακούγοντας τα λόγια των ευαγγελίων και τους ύμνους, τα ωραιότερα της ορθόδοξης παράδοσης, ταπεινώνομαι. Ίσως και όχι.

Δεν ξέρω αν θεωρούμαι καλή χριστιανή. Πιστεύω πως όχι. Απέχω από τους κανόνες και το τυπικό. Φρονώ, όμως, ότι έχω τον ‘φόβο Θεού’. Όπως λέω συχνά, ‘δε φοβάμαι κανέναν και τίποτε. Μόνο τον Θεό’. Άλλωστε, όσοι δοκιμάστηκαν σκληρά στη ζωή, τί , πραγματικά, να φοβηθούν, παρά μόνο μην τους έρθει ο ουρανός στο κεφάλι, όπως έλεγε κάποιος…

Τα Πάθη παραπέμπουν στην ταπεινή μας θνητότητα και αχαριστία. Οδηγούν στην Ανά(σ)ταση ψυχής, μόνο όσους έχουν μετάνοια ειλικρινή και αγάπη αγνή ως κινητήριες δυνάμεις. Όσους προσπαθούν να βελτιωθούν ως χαρακτήρες και να μη βλάπτουν ενσυνειδήτως (και μη) τον συνάνθρωπο.

Το μόνο που γνωρίζω καλά, είναι ότι, κάθε φορά, τόσα χρόνια, με συγκλονίζουν τα λόγια της Μάνας που θρηνεί τον Υιό στον Σταυρό. Μεγάλη Πέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή είναι μέρες βιωματικά κραταιές και εκκλησιαστικά υποβλητικές στην ατμόσφαιρα της θυσιαστικής Αγάπης. Γιατί, όπως δίδασκε ο καλός μου θεολόγος, ο κύριος Λευτέρης, ‘τα καρφωμένα χέρια του Ιησού στο σταυρό, είναι η μεγαλύτερη αγκαλιά, που χωράει όλο τον κόσμο’.

Όπως λέω και στους μαθητές μου ,΄Πηγαίνετε στην εκκλησία τις μέρες αυτές. Θα ακούσετε ό,τι ωραιότερο έχει γραφτεί΄. Ίσως και να εξιλεωθούμε για ένα λεπτό μπροστά στο Θείο Δράμα.

Υγεία και αγάπη για όλους σας.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.