‘Η ΜΑΜΑ, ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ, ΤΗ ΜΑΜΑ… Ω, ΑΓΑΠΗ’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Παιδικό δωμάτιο δεν είχα. Μικρό το πατρικό μου σπίτι, οπότε, μέχρι και το τέλος της τρίτης λυκείου, μοιραζόμουν το δωμάτιο της γιαγιάς μου. Εκείνης που με μεγάλωσε, λόγω της εργαζόμενης μαμάς.

Αδυναμία μεγάλη η γιαγιά. Μέχρι το τέλος της μακράς ζωής της. Ως χαϊδεμένη μοναχοκόρη και η μικρότερη εγγονή – ‘ταραξίας’, πολύ την παίδεψα, αλλά τη λάτρεψα. Όλοι το γνώριζαν. Γι’ αυτό και πάντα μου έκαναν την ίδια ερώτηση. Ήξεραν την απάντηση, αλλά ήθελαν να γελάσουν με την παιδική μου ετοιμολογία: ‘Ποιόν αγαπάς πιο πολύ; Τη μαμά, ή τον μπαμπά;’ Εγώ, τότε, με το πιο φυσικό ύφος του κόσμου και με απίστευτη σιγουριά, απαντούσα: ‘Τη γιαγιά!’

Χθες ήταν η γιορτή της μητέρας. Την σκέφτηκα και, πολύ πρωί, πήγα και φρόντισα τα λουλούδια της. Δίχως εκείνη, δε θα είχα τη μαμά μου και δε θα ήταν όλα πιο εύκολα. Σ’ εκείνη πάντα κατέφευγα κλαίγοντας ως παιδί, εκείνη εξακολουθεί και με συντροφεύει (πάντα, όμως) στα όνειρά μου, ακόμη και σήμερα.

Ευλογημένα τα παιδιά που μεγαλώνουν με γιαγιά και παππού. Πολλαπλασιάζεται η αγάπη. Αν με ρωτήσεις, θα σου ομολογήσω ότι η απώλειά της ήταν ο μοναδικός φόβος που με κυρίευε πάντα. Δυστυχώς, τον έζησα και, μάλιστα, λίγο πριν την πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου. Τα σενάρια της ζωής υπερβαίνουν αυτά του μυαλού. Πάντα.

Στη γιορτή της μητέρας, σκέφτομαι την κρυφή θλίψη της μητέρας μου που της λείπει η δική της. Ακόμη. Σκέφτομαι εκείνην και μυρίζω ακόμη το άρωμά της, ακούγοντας τον χαρακτηριστικό ήχο των βημάτων της με τις παντόφλες της… Σκέφτομαι ότι αφιερώθηκε στο μεγάλωμά μου και ότι, για μια στιγμή, μέσα στη γεροντική της άνοια, έλαμψε το εξασθενημένο της βλέμμα, λίγο πριν φύγει, όταν της γνώρισα τον άνθρωπο που αγάπησα και επρόκειτο να συμπορευθώ.

Μητέρες- γιαγιάδες, μητέρες- κόρες, μητέρες μόνες. Η αναντικατάστατη αγάπη. ‘Ορφανεύει από μάνα το σπίτι’, λέει η λαϊκή θυμοσοφία. Αμφιβάλλει κανείς;

Υ.Γ. Για τη μαμά, τη δική της μαμά, τη Χρυσούλα και τη Μίνα. Ευγνώμων που υπάρχει και περήφανη που υπήρξα αγαπημένο μέρος της ζωής τους.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.