‘Μνήμη και επέτειοι’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Φημίζομαι για την εξαιρετικά (βασανιστικά) καλή μνήμη μου. Χθες, κοιτώντας, διαβάζοντας κάποιες ιστοσελίδες ανέσυρα από τη μνήμη μου ένα μακρινό (για πολλούς λόγους) καλοκαίρι.

Αθήνα, τέλος εξεταστικής περιόδου, με επισκέπτες τους γονείς. Ξυπνώ νωρίς το πρωί και τους βλέπω καθηλωμένους στην τηλεόραση, μες στο φοιτητικό μου καθιστικό. Έστρεψα το βλέμμα μου στην οθόνη και είδα τον Ανδρέα Παπανδρέου να μου χαμογελάει κρατώντας χαρακτηριστικά το καπέλο του. Οι επόμενες ώρες και μέρες είχαν αφιερωθεί στη μνήμη του ηγέτη που λατρεύτηκε (και αντιστρόφως) σε μεγάλο βαθμό.

Εκείνο το καλοκαίρι όλη η Ελλάδα ζούσε με/σε μια τηλεόραση. Ιούνιο έφυγε ένας λαοπρόβλητος, σαρωτικός ηγέτης και τον Ιούλιο η Αλίκη (Βουγιουκλάκη). Δύο, δηλαδή, κορυφαίοι εκπρόσωποι τεχνών. Της πολιτικής και της υποκριτικής. Οι Έλληνες είχαν υποστεί ένα σοκ μεγάλο, διότι οι απώλειες ήταν τέτοιου διαμετρήματος και λαϊκού ερείσματος όσο ελάχιστοι στους τομείς τους. Ελαχιστότατοι, θα έλεγα, εάν ο όρος ήταν δόκιμος.

Με μια ερευνητική διάθεση, λοιπόν, χθες βράδυ (ξανα) ανέτρεξα στον αγαπημένο μου Φρέντυ Γερμανό και το βιβλίο του ‘Ακριβή μου Σοφία’, στο οποίο αφηγείται τον έρωτα και την κοινή ζωή του Γεωργίου Παπανδρέου και της Σοφίας Μινέικο. Πέρα από τη γνωστή (ελπίζω) πολιτική ιστορία, δύο λεπτομέρειες μού είχαν χαραχθεί από τότε που πρωτοδιάβασα το βιβλίο. Ότι το επίθετο ‘Παπανδρέου’ δεν είναι το πραγματικό, αλλά προέκυψε από τον παπά- Ανδρέα, παππού του Ανδρέα Παπανδρέου, φτωχού εφημέριου στην Παντάνασσα, στην Πάτρα. Και, επίσης, ότι η μητέρα του γνωστού ηγέτη, η Σοφία Μινέικο, πολωνικής καταγωγής, υπήρξε μια από τις πρώτες φοιτήτριες φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Και ότι, κυρίως, λάτρευε τον μοναχογιό της και τον στήριξε μετά το οδυνηρό διαζύγιό της με τον Γεώργιο.

Οι προσωπικές ιστορίες καθορίζουν την πολιτική ιστορία. Ανέκαθεν το πίστευα και παρατηρώ ότι στη ζωή επαληθεύεται. Όλοι κουβαλάμε στην ψυχή μας βάρη και βαρίδια. Άλλοτε ελευθερωνόμαστε και άλλοτε μας ακολουθούν. Το πώς τα διαχειριζόμαστε αποτελεί σημείο αναφοράς και ανέλιξης. Οι επέτειοι, λοιπόν, ίσως εξιδανικεύουν, ίσως ξεθωριάζουν μες στην αχλή του χρόνου…

Υ.Γ. 1.‘Ακριβή μου Σοφία’: μετά την επιτυχία του βιβλίου, έγινε σίριαλ στην τότε κρατική τηλεόραση, με επιτυχία.

Την ίδια χρονιά, το 1996, μιας και περί απωλειών ο λόγος, έφυγε και ο Οδυσσέας Ελύτης. 18 Μαρτίου.

Φωτογραφία: Cefca Palazzo@flickr.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.