“Το ήθος της Επιδαύρου”

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Σκόπευα να γράψω το κείμενο αυτό, μέρες πριν. Όταν, δηλαδή, συνέβη και ένιωσα την ανάγκη (και το θυμό) να το καταθέσω. Όχι, φυσικά, ότι ο αγιασμένος εκείνος τόπος το χρειάζεται.

Κάθε καλοκαίρι, χρόνια τώρα, επισκέπτομαι την Επίδαυρο για να παρακολουθήσω παραστάσεις. Προτού ξεκινήσω τις σπουδές μου τις θεατρικές. Δεν τα συνδύασα, δηλαδή. Άλλωστε, η ενέργεια του χώρου καταργεί ειδικότητες και τίτλους. Παρακολουθείς ως ταπεινός θεατής, μύστης, θα έλεγα, την (ανα)παράσταση των διαχρονικών ποιητικών λόγων.

Έτσι θεωρώ ότι οφείλουν να συμπεριφέρονται οι θεατές των έργων. Με σεβασμό και σιωπή απέναντι στα έργα, ακόμη κι αν δεν είναι γνώστες. Η νοοτροπία, όμως, ορισμένων, διαφέρει. Πολλοί επισκέπτονται το αρχαίο θέατρο για το περίφημο check in. Ναι. Υπήρξα μάρτυρας αυτού, όταν μια μεγάλη, εύθυμη παρέα εκδρομέων, κάθισε δίπλα μου για να παρακολουθήσει μια παράσταση. Διέθεταν όλα τα εφόδια. Κουλουράκια, άφθονο γέλιο και όρεξη, κινητά με υπερσύγχρονη κάμερα, προκειμένου να βγάλουν τις αναγκαίες φωτογραφίες πριν αρχίσει η παράσταση (‘βγάλε με μια κοντινή, έτσι, να φαίνομαι πιο ψηλή! Α, πολύ ωραία είμαι! Δεσποινίς, κάνετε λίγο στην άκρη; Είστε και σεις του γκρουπ; Δε νομίζω. Το ύφος σας είναι σοβαρό και αυστηρό…’). Όλα αυτά τα εμπνευσμένα λόγια τα είπε μονομιάς μια χαριτωμένη κυρία που, προφανώς, ήρθε μόνο για να το εξιστορήσει ως γεγονός. Απ’ ό,τι αντιλήφθηκα στη συνέχεια, δεν γνώριζαν το μύθο, βαρέθηκαν, οπότε και άρχισαν να ανταλλάσσουν μηνύματα στα κινητά τους τηλέφωνα.

Στην αρχαιότητα, το θέατρο ήταν παιδαγωγικό μέσο. Στην Αθήνα, ο οξυδερκής Περικλής είχε καθιερώσει τα ‘θεωρικά’, ως το αντίτιμο του εισιτηρίου, προκειμένου να παρακολουθούν τις παραστάσεις και οι πιο αδύναμοι οικονομικά πολίτες. Στη σύγχρονη Ελλάδα, ο θεατής πηγαίνει για την εμπειρία (καθόλου κακό), αλλά δίχως τον απαιτούμενο σεβασμό στην ιστορία και τον κόπο των εκτιθέμενων ηθοποιών.

Δε χρειάζεται να είσαι φιλόλογος, θεατρολόγος, αρχαιολόγος, καλλιτέχνης, για να σε παρασύρει η Επίδαυρος στη μαγεία της. Σεβασμός και συνείδηση χρειάζεται. Περισσεύουν; Δεν ξέρω…

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.