της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Όχι στιγμή. Στιγμούλα. Ένα τσακ, όπως λένε. Ένα κλείσιμο των βλεφάρων. Είναι αρκετό για να οδηγηθείς από τα πάντα στο απόλυτο τίποτα. Να σε καταπιεί μια τεράστια χοάνη στο χάος. Δεν ξέρω αν θα καταφέρεις να σωθείς.
Το μόνο που με σιγουριά ζωής μπορώ να σου εγγυηθώ είναι πως η στιγμούλα σού αλλάζει τη ζωή. Αν ζήσεις. Αλλιώς, προσπαθείς να την κερδίσεις ξανά, με περίσσιο θάρρος ψυχής.
Από χθες μεσημέρι ξαναζώ στιγμές πένθους. Σοκ. Όσο περνούν οι ώρες, νιώθω ότι θέλω να βουτήξω το κεφάλι μου στο νερό και να μην ακούω, να μη βλέπω τίποτε. Μια βουτιά. Το νερό λυτρώνει, λένε. Δεν ξέρω.
Όσοι αγαπούμε και έχουμε σπουδάσει τον λόγο, τις λέξεις, δε βρίσκουμε πάντα τις αρμόζουσες. Νιώθω ότι έχω χάσει ανθρώπους μου, παιδιά, γονείς, φίλους. Είναι πολύ σοκαριστικό, πολύ επώδυνο, δεν ξέρω τι να ευχηθώ που να μην ακούγεται κοινότοπο, δεν ξέρω και δε με νοιάζει η κυβέρνηση, με νοιάζει και με καίει, όμως, η πολιτική που δεν ακολουθείται διαχρονικά.
Δεν ξέρω. Σιωπή, ξέσπασμα, οδύνη, κουφάρια παντού, αγνοούμενοι, μια ζωή καμένη.
Πονάω πολύ. Και ντρέπομαι.


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- ‘Ο πίνακας’ - May 29, 2023
- ‘Εύθραυστη γραμμή’ - May 14, 2023
- ‘Οι ρίζες’ - April 23, 2023