‘ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΑΓ(Ρ)ΙΟΥΣ’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Τις μέρες αυτές ένα νέο έπιπλο προστέθηκε στο σπίτι: εγώ, ο καναπές και η τηλεόρασή μου. Τρία σε ένα. Έχω μεταβληθεί σε κάτι που επικρίνω. Για διαφορετικούς λόγους, βέβαια.

Προσπαθώ να μείνω αντικειμενική και ψύχραιμη, αλλά η πραγματικότητα με υπερβαίνει. Είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης να μαθαίνει, να ρωτάει… αλλά το να μαθαίνεις τις ιστορίες πίσω και μέσα από τους σάκους με τους νεκρούς, δεν ξέρω. Αποτελεί παραβίαση, τρόπον τινά, της ζωής του. Της ζωής του…

Η ανθρώπινη φύση, όταν ‘βλέπει’ τα χειρότερα, ανακουφίζεται, διότι νιώθει ότι διέφυγε τον κίνδυνο. Πάντα, όμως, εκεί ψηλά, υπάρχει Εκείνος (για τους χριστιανούς), ή αυτό το απροσδιόριστο (πεπρωμένο, μοίρα) που έχει ήδη χαράξει την πορεία μας.

Ιστορίες για αγίους είναι αυτές που ακούω όλες αυτές τις ατέλειωτες ώρες. Ιστορίες οικογενειών, ζευγαριών, ανθρώπων μόνων, ή μοναχικών. Παιδιών. Που εξαϋλώθηκαν. Η οικογένεια που χωρίστηκε, χάθηκε στην οδό της σωτηρίας της, ζευγάρια που έμειναν αγκαλιά και περίμεναν στωικά το τέλος, άνθρωποι πανικόβλητοι σε στενά δρομάκια – τάφους, άνθρωποι που κολυμπούν – ναυαγοί μιας χώρας που πιστεύει ότι ‘έλα, μωρέ, θα τη φτιάξουμε την περιοχή- φιλέτο’ και μετά από χρόνια το φιλέτο ξεροψήνεται, με μυρωδιά ανθρώπινης σάρκας και νεκρών που περιμένουν αναγνώριση από τους συγγενείς τους.

Ιστορίες για αγρίους είναι όλες οι υπόλοιπες. Με όλους (μας). Που, περνώντας ο καιρός, αντιμετωπίζοντας την καθημερινή μας ρουτίνα, θα το σκεφτόμαστε και θα λέμε: ‘Πωπω…τι τραγικό ήταν κι αυτό…’

Η μνήμη του νεοέλληνα είναι κοντή. Και, αρκετές φορές, φυγόπονη, ευθυνόφοβη. Και τις μέρες που διανύουμε, όλοι φοβόμαστε, το βλέμμα μας έχει αλλάξει απ’ όλα όσα αντικρίζει. Και όσα φοβάται ότι θα προκύψουν.

Όσοι έχουμε βιώσει προσωπικές τραγωδίες, είμαστε πιο ψύχραιμοι και ιεραρχούμε τις όποιες απώλειες, δυσκολίες της ζωής. Αυτό το αδιανόητο με στοιχειώνει, με πιγκώνει, όπως λένε στο χωριό του πατέρα μου. Πίγκωσα, λοιπόν, βάζοντας στη σειρά τα φέρετρα σαν εικόνα και δεν αντέχεται.

Η λέξη τραγωδία, όταν χρησιμοποιείται καταχρηστικά, χάνει την αξία της. Εδώ, πλέον, έχουμε αλλάξει επίπεδο.

(Φωτογραφία: Shubhojit Ghose@flickr)

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.