Κριτική Θέατρου από την Έλενα Αλεξανδράκη.
Μια ιδιαίτερη, “χειροποίητη” και “αγροτική” Αντιγόνη, με στοιχεία της θρησκευτικής ελληνικής παράδοσης, που ταίριαξε με την ποιητικότητα και το ελαφρώς παλαϊκό στοιχείο της μετάφρασης του Νίκου Παναγιωτόπουλου, παρουσίασε ο νεαρός σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ντέλλας. Υπό τον ήχο πένθιμης καμπάνας, που είχε ξεκινήσει από νωρίς, μπήκαν στο θέατρο οι ηθοποιοί και όλοι όσοι συμμετείχαν στην παράσταση, ακολουθώντας έναν αστόλιστο επιτάφιο. Το βασικό στοιχείο του έργου είναι η ταφή, αλλά τι δουλειά έχει ένας χριστιανικός επιτάφιος σε έργο του 5ου αι.π.Χ.;
Ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, τα δύο αδέρφια της Αντιγόνης και της Ισμήνης, έχουν αλληλοσκοτωθεί. Ο Ετεοκλής υπερασπιζόμενος την πατρίδα (Θήβα), ενώ ο Πολυνείκης σε εκστρατεία εναντίον της ζητώντας δίκαιη μεταχείριση από τον αδερφό του μετά το θάνατο του πατέρα τους, Οιδίποδα. Ο Κρέοντας, που είναι πια βασιλιάς της Θήβας, έχει διατάξει να ταφεί ο Ετεοκλής με όλες τις τιμές και να μείνει άταφος ο Πολυνείκης να τον φάνε τα σκυλιά. Όποιος τολμήσει να παραβεί την εντολή του τον περιμένει ο θάνατος. Η Αντιγόνη αψηφά τον Κρέοντα και θάβει τον άταφο αδερφό της. Η τιμωρία της είναι να ταφεί ζωντανή σε μια σπηλιά. Ο γιος του Κρέοντα και αρραβωνιαστικός της, Αίμονας, πηγαίνει να την ελευθερώσει αλλά όταν φτάνει, βρίσκει την Αντιγόνη κρεμασμένη και αυτοκτονεί. Μετά από λίγο φτάνει και ο Κρέοντας να την ελευθερώσει, κατόπιν της προτροπής του μάντη Τειρεσία. Όταν η γυναίκα του μαθαίνει τι έχει συμβεί, αυτοκτονεί, και ο Κρέοντας μένει μόνος να θρηνεί.
Η παράσταση στήθηκε σε όλο το χώρο του θεάτρου της Μικρής Επιδαύρου, στα τρία επίπεδα, με μικρές παρεμβάσεις (σκηνογραφία: Ανδρέας Σκούρτης). Στο πάνω μέρος, μία ομάδα ανθρώπων (μαθητές του Γυμνασίου Λυγουριού) στόλιζε τον επιτάφιο από την έναρξη της παράστασης έως το τέλος, στοιχείο που ήταν διαρκώς ενεργό και πολυσήμαντο. Μας μετέφερε στο χωριό, όπου ο νεκρός, ακόμα και σήμερα, λαμβάνει προσωπική φροντίδα, σηματοδοτώντας το στολισμό του Ετεοκλή, την επιθυμία στολισμού του Πολυνείκη, την ταφή του από την Αντιγόνη, την κηδεία του Αίμονα και της Ευρυδίκης, αλλά λειτούργησε και αντιστικτικά με το άταφο σώμα του νεκρού αδερφού, ενώ ακούγαμε διαρκώς σκυλιά να γαυγίζουν ως μόνιμη απειλή για το σώμα του Πολυνείκη. Στο φινάλε της παράστασης, με την έξοδο του επιταφίου από το θέατρο και τους συμμετέχοντες να ακολουθούν, υπήρξε μια συγκλονιστική στιγμή: ένας από τους ηλικιωμένους βοήθησε τον συντετριμμένο Κρέοντα να σηκωθεί και ακολούθησαν μαζί τον επιτάφιο.
Στο δεύτερο επίπεδο κάθονταν ηλικιώμενοι, μέλη του ΚΑΠΗ Επιδαύρου, ως συνέχεια του Χορού των γερόντων. Δεν εντάχτηκαν απόλυτα στην παράσταση, ωστόσο είχαν πολύ ωραία συμμετοχή στον Κομμό (στο θρήνο της Αντιγόνης που αποχαιρετά τη ζωή) τραγουδώντας την “Νεραντζούλα Φουντωμένη” συνοδεία των επί σκηνής μουσικών με χάλκινα πνευστά.
Στην άλλη μεριά, ένα ζευγάρι με δύο αγόρια, ακίνητοι, σαν φωτογραφία. Ένιωθες πως είναι η σκοτωμένη οικογένεια της Αντιγόνης: ο Οιδίποδας με την Ιοκάστη και τους δυο τους γιους -κάτι που δεν επαληθεύτηκε και πέρασε απαρατήρητο (θα ήταν μια πολύ όμορφη λεπτομέρεια).
Στην Ορχήστρα, η ομάδα των έξι ηθοποιών μέσα από την οποία προέκυπταν κάθε φορά οι ρόλοι και ο Χορός. Τετριμμένο σαν ιδέα, αλλά ήταν μέσα στη λογική της παράστασης και λειτούργησε πολύ ωραία.
Τα ρούχα τους (Κωνσταντίνα Μαρδίκη) απλά και καθημερινά, με κάποια υπαινικτική σηματοδότηση του ρόλου τους, ενταγμένα στη λογική της παράστασης.
Η μουσική (Αλέξανδρος Κτιστάκης), πολύ όμορφη, με παραδοσιακά στοιχεία, συνέβαλε πολύ στο χαρακτήρα της παράστασης, δίνοντας μια γλυκόπικρη, χωριάτικη νότα.
Οι ηθοποιοί κατέβαλαν τα μέγιστα. Πολύ δυνατός και παράλληλα μετρημένος ο Θανάσης Δόβρης στο ρόλο του Κρέοντα. Πετυχημένη η προσέγγιση του Κωνσταντίνου Ντέλλα στο ρόλο του Φύλακα -τόσο όσο χρειαζόταν κωμικός. Ωραία η λύση του διπλού Τειρεσία, θυμίζοντας τη διττή φύση του μάντη, και ωραία η εκτέλεσή του (Κωνσταντίνος Ντέλλας – Φανή Παναγιωτίδου). Με νεανική ορμή και πείσμα η Αντιγόνη (Δέσποινα Ντορίνα Ρεμεδιάκη) και η Ισμήνη (Μαρία Παρασύρη) αλλά και με σοβαρά τεχνικά προβλήματα, ειδικά στην εκφορά του λόγου, που χάλαγε την πολύ ωραία σκηνική τους παρουσία. Ωραία η απόδοση του Αίμονα από τον Ευθύμη Χαλκίδη, που κινήθηκε ανάμεσα στο σεβασμό για τον πατέρα και την οργή για τις πράξεις του.
Μια πολύ καλή δουλειά, με εμφανώς ομαδικό χαρακτήρα, που ανέδειξε την Αντιγόνη και μας χάρισε στιγμές που θα μας συνοδεύουν για καιρό. Κρίμα που δε θα παιχτεί και αλλού.
TAYTOTHTA ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μετάφραση – Δραματουργία: Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Ντέλλας
Σκηνογραφία: Ανδρέας Σκούρτης
Ενδυματολογική επιμέλεια: Κωνσταντίνα Μαρδίκη
Πρωτότυπη μουσική: Αλέξανδρος Κτιστάκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Παναγιώτης Λαμπής
Παίζουν: Θανάσης Δόβρης, Κωνσταντίνος Ντέλλας, Φανή Παναγιωτίδου, Μαρία Παρασύρη, Δέσποινα Ντορίνα Ρεμεδιάκη, Ευθύμης Χαλκίδης
Στην παράσταση συμμετέχουν: Οι μαθητές / απόφοιτοι του Μουσικού Σχολείου Πτολεμαΐδας: Χριστόδουλος Αναγνωστόπουλος, Στυλιανός Βλαχοδήμος, Δημήτρης Μεντεσίδης, Χρήστος Zγούρoς – Μαθητές του Γυμνασίου Λυγουριού, Δήμου Επιδαύρου – Μέλη του ΚΑΠΗ Δήμου Επιδαύρου
Στην προετοιμασία και κατασκευή του σκηνικού συμμετείχαν οι σπουδαστές της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, του τομέα ζωγραφικής: Κωνσταντίνος Βαλιουτής, Μαρίνα Μαρκουλή, Λυδία Μαρία Ξύγγη
Φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού
Μικρό Θέατρο Επιδαύρου, 20-21 Ιουλίου 2018.
Latest posts by Έλενα Αλεξανδράκη (see all)
- O Οιδίποδας του Bob Wilson στην Επίδαυρο και το Θέατρο των Εικόνων - June 27, 2019
- Ο Ορέστης από το ΚΘΒΕ σε ένα μεταιχμιακό εργοτάξιο - September 2, 2018
- Ένας επίπεδος Αγαμέμνων από τον Τσέζαρις Γκραουζίνις - August 27, 2018
