της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Τη φαντάζομαι εκεί, στα αποκαΐδια να τριγυρνάει μαυροντυμένη, θλιμμένη και δακρυσμένη. Σήμερα, ανήμερα Δεκαπενταύγουστου, έβλεπα τα ρεπορτάζ για τον εορτασμό της Παναγίας στο Μάτι και παρακολουθούσα τις φιγούρες, τις υποτονικές φωνές, τα βλέμματα των ανθρώπων στην εκκλησία. Εκκωφαντική σιωπή, ελάχιστα λόγια, με ρίγη συγκίνησης.
Η Παναγία μεσιτεύει, ακούει τις προσευχές, απαλύνει τον πόνο, όσο γίνεται. Η προσωποποίηση της ελπίδας, ή , μάλλον, η ίδια η ελπίδα. Η μεσίτρια μεταξύ ουρανού και γης, όπως έχω ξαναγράψει. Αυτός, όμως, ο Αύγουστος είναι διαφορετικός, βουβός, αμήχανος και φοβισμένος. Εσωτερικεύει τις προσλαμβάνουσες και τις αναλύει. Χρειάζεται επαναπροσδιορισμός όλων. Αξιών, συνθηκών και, κυρίως, ανθρώπων. Και, φυσικά, όσων λέμε. Μετρημένα λόγια και ψύχραιμα, όχι φορτισμένα.
Το Μάτι αυτό το καλοκαίρι έγινε γνωστό σε όλες τις άκρες της χώρας. Σαν ταινία καταστροφής. Σαν υπόμνηση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και θνητότητας. Οι προσευχές όλων να είναι εκεί, για τις ψυχές και για να δοθεί κουράγιο σε όσους συνεχίζουν.
Η Παναγιά είναι μια μεγάλη αγκαλιά…


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023