η Μαρία Χρονιάρη επιλέγει το ποίημα του μήνα.
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ
Όταν κοιτάζω τα παιδάκια κάθε μέρα
στους δρόμους, το πρωί, με του σχολείου την τσάντα
φτωχοντυμένη μια μικρούλα βλέπω πάντα,
με την παλιά της σάκα, δίπλα στον πατέρα.
Απ’ το χεράκι με στοργή τηνε κρατάει –
τόσο κ’ οι δυο είναι ευτυχισμένοι, καθώς πάνε…
Με πόση αθώα σοβαρότητα μιλάνε!
Το κοριτσάκι ολοένα τον ρωτάει,
και κείνος, σοβαρά, της λέει, της διηγάται…
(Πόσο σοφός ειν’ ο πατέρας! Πόσα ξέρει!
Πόσην ασφάλεια νιώθει στο μεγάλο χέρι!
Τίποτε, αν το κρατεί, στον κόσμο δε φοβάται!..)
Ξάφνου, του λέει εκείνο: « – Σαν θα μεγαλώσω…»
« – Τότε εγώ πια ένας φτωχός γεράκος θα ‘μαι…
Δε θα μπορώ στα χέρια μου να σε σηκώσω,
και θα μου λες: ακούμπα πάνω μου να πάμε…
Σαν θα ‘ρχονται για να σε παίρνουν έξω οι ξένοι,
μόνος στη σκοτεινή γωνίτσα μου θα μένω…»
« – Εγώ στην άμαξά μου πάντα θα σε παίρνω!»
λέει, έτοιμη η μικρή να κλάψει, κ’ επιμένει…
Νιώθει μια τέτοια ανυπομονησία, σκάει,
θέλει μεγάλη, τώρα, γρήγορα να γίνει,
αν είναι δυνατόν την ώρα αμέσως κείνη,
για να του δείξει πόσο θα τον αγαπάει!..
Κι όπως θερμά τον σφίγγει το λιγνό χεράκι
ο κουρασμένος νιώθει τόση εμπιστοσύνη!..
(Έγινε εκείνος τώρα το μικρό παιδάκι,
και ο προστατευτικός πατέρας είναι εκείνη…)
Μελισσάνθη (Ήβη Κούγια-Δασκαλάκη)
(«Ανθολογία της Νεοελληνικής Γραμματείας», του Ρένου Ηρακλή Αποστολίδη, εκδ. «Τα νέα Ελληνικά» 2005)
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Η Ήβη Κούγια, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στις 7 Απριλίου 1907 στην Αθήνα. Σπούδασε γαλλικά στο Γαλλικό Ινστιτούτο με καθηγητή τον Οκτάβιο Μερλιέ, ο οποίος την ενθάρρυνε να ασχοληθεί με την ποίηση. Σπούδασε ακόμη, γερμανικά, αγγλικά, μουσική και μελέτησε φιλοσοφία. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και καθηγήτρια γαλλικών, ενώ υπήρξε συνεργάτιδα του λογοτεχνικού προγράμματος του ΕΙΡ από το 1945 έως το 1955, από το οποίο παρουσίαζε ελληνική και ξένη ποίηση, δικές της εργασίες και θεατρικές διασκευές. Το 1932 παντρεύτηκε τον Ιωάννη Σκανδαλάκη, δικηγόρο, πολιτικό (βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος) και συγγραφέα φιλοσοφικών δοκιμίων.
Στη λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1930 με την ποιητή συλλογή «Φωνές Εντόμου». Ακολούθησε τον επόμενο χρόνο η ποιητική συλλογή «Προφητείες», η οποία αποτέλεσε το λογοτεχνικό γεγονός της χρονιάς και την καθιέρωσε ως ποιήτρια. Η Μελισσάνθη τιμήθηκε με το Β’ και το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1966 και 1976) και με το ποιητικό βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1976). Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικό, Ρουμανία, Πολωνία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία και έχουν περιληφθεί σε συνολικά 26 ξένες ανθολογίες.
Ο θρησκευτικός και υπαρξιακός χαρακτήρας στάθηκαν από την αρχή τα κύρια γνωρίσματα του έργου της Μελισσάνθης, ενός έργου άνισου στο σύνολό του, τόσο από την άποψη της γραφής όσο και από την άποψη της ποιότητας, προ πάντων στις προ του 1950 ποιητικές της συλλογές. Ξεκίνησε να γράφει ποίηση στα πλαίσια της παραδοσιακής στιχουργικής και οδηγήθηκε σταδιακά προς τον ελεύθερο στίχο (από το 1945), επιλογή που οδήγησε και σε μια ανάλογη ανανέωση των θεματικών και γλωσσικών της επιλογών.
Η Ήβη Κούγια-Δασκαλάκη πέθανε στην Αθήνα στις 9 Νοεμβρίου 1990.
Latest posts by Μαρία Χρονιάρη (see all)
- Ειρήνης Ιωαννίδου ΕΡΩΤΩΝ ΑΡΧΗ - February 28, 2019
- Ευάγγελος Ρήγας “Τώρα σαν μ’ ακουμπάς” - January 5, 2019
- Νιόβη Ιωάννου: ο πατέρας μου - December 11, 2018
