της Αγγελικής Καρδαρά.
Πριν από μερικούς μήνες, στη διάρκεια του καλοκαιριού, μια μητέρα από την Θεσσαλονίκη επικοινώνησε μαζί μου. Στο μήνυμά της μου έγραφε ότι είναι μητέρα 4 παιδιών, εκ των οποίων τα 3 βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού και μου τόνισε τον σπουδαίο ρόλο της τέχνης στη ζωή τους. Με ενημέρωσε, επίσης, ότι βρίσκεται στη φάση δημιουργίας πολιτιστικού συλλόγου με το όνομα «Αυτισμός Έκφραση Δημιουργικότητα» για παιδιά στο φάσμα του Αυτισμού, με ΔΕΠ–Υ και γενικά με επικοινωνιακές διαταραχές, στη Θεσσαλονίκη.
Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ζήτησα από την κυρία Ιωάννα Τσαταλίδου να μου μιλήσει για την καθημερινότητά της και κυρίως για το πώς η τέχνη επιδρά στη ζωή των παιδιών της, ομορφαίνοντας τις στιγμές τους και αποτελώντας έναν ξεχωριστό τρόπο έκφρασής τους.
Σε συνέχεια αυτής της πρώτης επικοινωνίας μας, η κυρία Τσαταλίδου έγραψε το παρακάτω κείμενο και μου το έστειλε για να το δημοσιεύσω. Στο κείμενό της περνά στην ευρύτερη κοινωνία ένα πολύτιμο, διττό, μήνυμα που συνοψίζεται στα εξής σημεία: πρώτον, στο πόσο πιο όμορφος θα μπορούσε να γίνει ο κόσμος μας εάν γνωρίσουμε τη διαφορετικότητα, ενημερωθούμε σχετικά με το τι σημαίνει -στην πράξη- να είσαι διαφορετικός και μάθουμε να συνυπάρχουμε αρμονικά με συνανθρώπους μας που μπορεί να είναι διαφορετικοί και να αντιδρούν διαφορετικά από εμάς στα ερεθίσματα αλλά έχουν, όπως κι εμείς, ψυχή, θέλουν να ζήσουν και να εκφραστούν!
Το δεύτερο σημαντικό σημείο που αναδεικνύει η κυρία Τσαταλίδου αφορά, ασφαλώς, την αξία της τέχνης και των ευεργετικών επιδράσεών της της στη ζωή των παιδιών με αυτισμό -και όλων των παιδιών και ενηλίκων, θα προσθέσω, καθώς κι εγώ πιστεύω πάρα πολύ στη δύναμη της τέχνης. Μέσω της τέχνης εκφράζουμε βαθύτερα συναισθήματα, σκέψεις και ιδέες. Μέσω της τέχνης μπορούμε να φτάσουμε όσο πιο μακριά ποθεί η ψυχή μας. Να αγγίξουμε τα όνειρά μας αλλά και να τους δώσουμε πνοή. Η τέχνη μας ενώνει και μας δίνει απίστευτη δύναμη για να εξελιχθούμε, να βελτιώσουμε την ποιότητα της ζωής μας και να επιτύχουμε τους πιο υψηλούς μας στόχους.
Να σημειώσω, τέλος, ότι το postmodern.gr και η στήλη «Έγκλημα και Media», με μεγάλη χαρά, δίνει τον λόγο στους συνανθρώπους μας που επιθυμούν να μοιραστούν τις σκέψεις τους, τα συναισθήματα αλλά και τα βιώματά τους, γιατί θεωρώ ότι μέσα από τις ανθρώπινες ιστορίες μπορούμε να εμβαθύνουμε περισσότερο σε σοβαρές καταστάσεις που αντιμετωπίζουν συνάνθρωποί μας στην καθημερινότητά τους και να έρθουμε, ουσιαστικά, πιο κοντά τους, περνώντας κάποια στιγμή από τη θεωρία στην πράξη-που οφείλει να είναι κύριο ζητούμενό μας στο πλαίσιο της σύγχρονης κοινωνίας.
Γράφει η κ. Ιωάννα Τσαταλίδου, νοσηλεύτρια
«Ονομάζομαι Τσαταλίδου Ιωάννα, ζω στην Θεσσαλονίκη. Είμαι μητέρα 4 υπέροχων παιδιών, τα 3 πρώτα παιδιά μου είναι στο φάσμα του αυτισμού. Η ιδέα για το «Αυτισμός Έκφραση Δημιουργικότητα» ξεκίνησε πριν από 3 χρόνια. Η αφορμή ήταν η αναζήτηση διαφόρων υλικών- φιλικών προς τα παιδιά και ιδιαίτερα της μεγάλης μου κόρης που έχει προχωρήσει πολύ, έχει εξελιχθεί και είναι σε μια συνεχή αναζήτηση νέων πραγμάτων.
Πριν από 3 χρόνια ξεκινήσαμε με τον πηλό ως πιο φιλικό, πιο γήινο υλικό, με σκοπό να κάνουμε κατασκευές, να εκφραστούμε μέσα από αυτόν. Έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι δημιουργίας και έκφρασης. Ό,τι κατασκευάζει η Ντίνα είναι μέσα από συζήτηση, με σκοπό και στόχο. Ψάχνει μόνη της στο διαδίκτυο ό,τι της κεντρίζει το ενδιαφέρον, έπειτα το συζητάμε και τέλος το φτιάχνει με πηλό. Κανονική εργοθεραπεία. Μέσα από την όλη δράση το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε είναι ότι ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού δεν είναι καταδικασμένο, είναι διαφορετικό, αλλά όχι λιγότερο από ένα παιδί τυπικής ανάπτυξης.
Για όσο πιστεύεις ότι το παιδί θα τα καταφέρει, κάποια στιγμή θα το δεις να συμβαίνει. Ο αυτισμός για μένα χρειάζεται υπομονή, επιμονή και πίστη προς το παιδί. Ξέρετε η ουσιαστική διαφορά των παιδιών που βρίσκονται στο φάσμα σε σχέση με τα παιδιά τυπικής ανάπτυξης είναι η πιο αργή ωρίμαση. Επίσης από την εμπειρία μου, ως μητέρα 3 παιδιών στο φάσμα, είχα παρατηρήσει ότι το κάθε παιδί έχει διαφορετικά αυτιστικά χαρακτηριστικά. Όλοι οι αυτιστικοί μπορεί να μοιάζουν, αλλά δεν είναι ίδιο. Έτσι άρχισα να τα καταγράφω και γεννήθηκε η ανάγκη ενός ενημερωτικού εντύπου. «Μήπως με ξέρεις»; Σε αυτό αναφέρονται όλα τα χαρακτηριστικά των αυτιστικών παιδιών, έτσι ώστε όταν θα τα συναντήσουμε σε κάποιο παιδί να γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι. Επίσης σε αυτό το έντυπο αναφέρεται και εξηγείται η αισθητηριακή ολοκλήρωση.
Έχει αποδειχθεί πια ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των παιδιών στο φάσμα του αυτισμού είναι η αισθητηριακής τους ανωριμότητα. Τα μηνύματα που θέλουμε να περάσουμε είναι ποικίλα. 1. Οι γονείς των αυτιστικών παιδιών πρέπει να πιστέψουν στα παιδιά τους με κάθε τρόπο και με όποιο κόστος. 2. Η κοινωνία γύρω μας πρέπει να ενημερωθεί για τα αυτιστικά άτομα, τις ιδιαιτερότητες τους, τα χαρακτηριστικά τους. Όλοι οι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν αρεστοί και ότι τους αποδέχονται …κάποιοι δεν τα καταφέρνουν. 3. Μέσα από τις δημιουργίες των παιδιών θέλουμε να τονίσουμε ότι και τα παιδιά στο φάσμα μπορούν να δημιουργήσουν, να ωριμάσουν και να εξελιχθούν μέσω της τέχνης και 4. Η τέχνη, όπως και ο αθλητισμός, είναι ένα όχημα που μπορεί να απογειώσει, να εξελίξει και να ωριμάσει τον κάθε άνθρωπο».
Στο δεύτερο μέρος του κειμένου της, η κ. Τσαταλίδου αναφέρεται στους αυτιστικούς ενήλικους:
Τα αυτιστικά παιδιά γίνονται αυτιστικοί ενήλικες. Και τότε παύει η χαριτωμένη παιδικότητα και έρχεται η διάθεση για αυτονόμηση, για κάλυψη αναγκών πέρα από το φαγητό και την ασφάλεια… η διάθεση για ρίσκο!
Η αποδοχή είναι το μοναδικό ζητούμενο για κάθε άνθρωπο. Ακόμα και όταν ο άνθρωπος αυτός δεν είναι ο τυπικός – συνηθισμένος, θα πρέπει να του αναγνωρίσει η κοινωνία το δικαίωμα στην έκφραση.
Πόσο ομορφότερος θα ήταν ο κόσμος μας, αν, υπάρχει ουσιαστική πλήρη αποδοχή της διαφορετικότητας; «Ναι! Είμαστε διαφορετικοί και είμαστε εδώ… μοιραζόμαστε αυτόν τον κόσμο». Μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία! Μπορούμε να βελτιώσουμε τις ζωές μας! Όμως μόνο ΜΑΖΙ μπορούμε!».
Ας είναι, επομένως, αυτό το μήνυμα του σημερινού μας άρθρου στο pm «Όλοι μαζί μπορούμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παρακάτω και να μοιραστούμε τον κόσμο, με τις διαφορετικές μας εμπειρίες, τα διαφορετικά μας βιώματα αλλά και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας που τελικά μας καθιστούν μοναδικούς».
Latest posts by Αγγελική Καρδαρά (see all)
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και σκηνοθεσία στον τόπο του εγκλήματος (crimestaging) - February 22, 2023
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και μιντιακές απεικονίσεις: μία ερευνητική προσέγγιση του Crime & MediaLab (ΚΕ.Μ.Ε.) - January 12, 2023
- Κακοποίηση ζώων συντροφιάς και άγριας ζωής στην Κύπρο και οι μιντιακές απεικονίσεις υποθέσεων - November 2, 2022
