της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Σκέφτηκα τους δύο αυτούς τίτλους κατά τη διάρκεια επιστροφής από ένα μακρινό ταξίδι… κοιτώντας το απέραντο του ουρανού, χιλιάδες πόδια πάνω από τη γη. Το πιο μακρινό, για μένα, μέχρι στιγμής. Μοιάζουν οι τίτλοι. Μπορεί να θεωρήσεις ότι είναι λογοπαίγνιο, αλλά για μένα έχουν διαφορετικό περιεχόμενο, εντελώς.
Ένα ταξίδι σου χαρίζει μια αντίληψη του χρόνου σε διαστολή. Μεγαλώνει και, όταν κάνεις αναδρομή, νιώθεις πολύ περίεργα.
Σου προσφέρει την ευκαιρία να διαπιστώσεις – συγκρίνοντας- τη δύναμη της απουσίας με αυτή της παρουσίας.
Σε ωθεί να σκεφτείς πόσο μπορείς εσύ να τα καταφέρεις μακριά από τους ανθρώπους και το σκηνικό της καθημερινότητάς σου.
Μία ανθρώπινη διαδρομή, είναι διαδρομή ψυχής. Κουβαλάς ό,τι σε έχει πονέσει και ό,τι ελπίζεις… Ο, τι αγαπάς.
Μια διαδρομή με ανθρώπους, σου θυμίζει ότι μπορεί να νιώθεις μόνος μεταξύ πολλών. Τότε αναρωτιέσαι πού βρίσκονται οι φίλοι σου και οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι…
Μπορεί, βέβαια, να λειτουργήσει και αντιστρόφως. Να συνειδητοποιήσεις ότι παντού μπορείς να προσαρμοστείς, εύκολα, ή όχι, και να βιώσεις μια καθημερινότητα άλλων ρυθμών, άλλων προσώπων. Και, ίσως, να’ ναι για καλό.
Το μόνο σίγουρο είναι πως σε θέτει σε διαδικασία προβληματισμού για σένα. Σε προκαλεί να σταθείς στον καθρέπτη σου και να σε προστατεύσεις. Από εσένα, τις φοβίες και τις ανασφάλειές σου.
(Φωτογραφία: Lisandro M. Enrique@flickr.com)


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- ‘Ο πίνακας’ - May 29, 2023
- ‘Εύθραυστη γραμμή’ - May 14, 2023
- ‘Οι ρίζες’ - April 23, 2023