
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Την παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου, μέσα από τα γυαλιά ηλίου, που μια χαρά έκρυβαν το βλέμμα μου. Όσες φορές πήγαινα εκεί, ένιωθα να με κοιτάζει κλεφτά, άλλοτε αδιάκριτα και, άλλοτε με ένα περίεργο ενδιαφέρον, όπως το αισθανόμουν, παρά την απόσταση.
Σήμερα την πέτυχα πάλι εκεί, αλλά δεν είχα διάθεση να το σκεφτώ καν. Ήμουν κάπως αφηρημένη και άκεφη, κουρασμένη και ανήσυχη. Άφησα τα λουλούδια και κοιτούσα, σκεφτόμουν διάφορα.
-Ήταν φίλη σας;
Άκουσα την ερώτηση και , γυρνώντας πίσω να εντοπίσω σε ποια ανήκει η φωνή, άρχισα να ενοχλούμαι, να νιώθω έναν εκνευρισμό έντονο. Την είδα πρώτη φορά από κοντά, με πλησίασε δίχως να το αντιληφθώ. Η άγνωστη έγινε γνωστή ως εικόνα.
-Όχι. Ήταν… ήταν η αδελφή μου, είπα χαμηλόφωνα και αποφασιστικά, σκύβοντας το κεφάλι.
-Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ , πραγματικά. Σας βλέπω συχνά εδώ. Με συγχωρείτε…
Χαμογέλασα, μάλλον τυπικά, ψέλλισα ένα ‘ευχαριστώ πολύ’ και έφυγα.
Καθώς απομακρυνόμουν, σκέφτηκα να της έλεγα ότι, όχι. Δεν έχω αδελφή, είμαι μοναχοπαίδι. Αδελφή θα ήθελα πολύ να έχω. Αυτή η γυναίκα ήταν σαν αδελφή μου, ήταν στήριγμα, ήταν φίλη , ήταν ο άνθρωπος που με αγάπησε αληθινά, πάνω από τις ανθρώπινες ετικέτες και τον ανθρώπινο πόνο. Ήταν ανώτερη και εκλεκτή. Ήταν εκείνη στην οποία πάντα πήγαινα , εκείνη που μου λείπει απίστευτα, που θα μου λείπει πάντα, που ποτέ δε θα συμφιλιωθώ με το φευγιό της, γιατί η ζωή είναι πολύ σκληρή και άδικη και άνιση και ακατανόητη. Γιατί θα ήταν όλα διαφορετικά, αν ήταν εδώ, θα υπήρχε ελπίδα, για πολλά.
Δύο χρόνια τώρα, η ζωή κυλάει προσπαθώντας ν’ αντιληφθώ τους κανόνες της, ακολουθώντας τη ρουτίνα της. Και είναι άπειρες οι στιγμές που θέλω πολύ, έστω να της τηλεφωνήσω και να την ακούσω. Και είναι άπειρες οι στιγμές που προσπαθώ να μη σκέφτομαι τίποτε, γιατί δεν αλλάζει κάτι.
Σήμερα κλείνουν δυο χρόνια. Τόσο κοντά, τόσο μακριά. Και είμαι θυμωμένη, γιατί κουράστηκα ν’ αποχαιρετώ ανθρώπους που αγαπώ. Δυστυχώς, δεν είμαι η μόνη. Η ζωή θέτει τους δικούς της όρους και μεις προσαρμοζόμαστε, αργά, ή γρήγορα.
Η αγάπη μένει, η αύρα μένει. Και είναι φορές που νιώθω ένα απαλό αεράκι, σαν την τελευταία μας αγκαλιά, να με τυλίγει τρυφερά…
(Για τη Μίνα μου)


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Λίγο πριν το τέλος - October 24, 2023
- Το βότσαλο στη λίμνη - October 18, 2023
- Η Αγγελική Ρουμπιέ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Δήμου Λεβαδέων - October 6, 2023