Η αύρα (2)

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Την παρατηρούσα με την άκρη του ματιού μου, μέσα από τα γυαλιά ηλίου, που μια χαρά έκρυβαν το βλέμμα μου. Όσες φορές πήγαινα εκεί, ένιωθα να με κοιτάζει κλεφτά, άλλοτε αδιάκριτα και, άλλοτε με ένα περίεργο ενδιαφέρον, όπως το αισθανόμουν, παρά την απόσταση.

Σήμερα την πέτυχα πάλι εκεί, αλλά δεν είχα διάθεση να το σκεφτώ καν. Ήμουν κάπως αφηρημένη και άκεφη, κουρασμένη και ανήσυχη. Άφησα τα λουλούδια και κοιτούσα, σκεφτόμουν διάφορα.

-Ήταν φίλη σας;

Άκουσα την ερώτηση και , γυρνώντας πίσω να εντοπίσω σε ποια ανήκει η φωνή, άρχισα να ενοχλούμαι, να νιώθω έναν εκνευρισμό έντονο. Την είδα πρώτη φορά από κοντά, με πλησίασε δίχως να το αντιληφθώ. Η άγνωστη έγινε γνωστή ως εικόνα.

-Όχι. Ήταν… ήταν η αδελφή μου, είπα χαμηλόφωνα και αποφασιστικά, σκύβοντας το κεφάλι.

-Λυπάμαι, λυπάμαι πολύ , πραγματικά. Σας βλέπω συχνά εδώ. Με συγχωρείτε…

Χαμογέλασα, μάλλον τυπικά, ψέλλισα ένα ‘ευχαριστώ πολύ’ και έφυγα.

Καθώς απομακρυνόμουν, σκέφτηκα να της έλεγα ότι, όχι. Δεν έχω αδελφή, είμαι μοναχοπαίδι. Αδελφή θα ήθελα πολύ να έχω. Αυτή η γυναίκα ήταν σαν αδελφή μου, ήταν στήριγμα, ήταν φίλη , ήταν ο άνθρωπος που με αγάπησε αληθινά, πάνω από τις ανθρώπινες ετικέτες και τον ανθρώπινο πόνο. Ήταν ανώτερη και εκλεκτή. Ήταν εκείνη στην οποία πάντα πήγαινα , εκείνη που μου λείπει απίστευτα, που θα μου λείπει πάντα, που ποτέ δε θα συμφιλιωθώ με το φευγιό της, γιατί η ζωή είναι πολύ σκληρή και άδικη και άνιση και ακατανόητη. Γιατί θα ήταν όλα διαφορετικά, αν ήταν εδώ, θα υπήρχε ελπίδα, για πολλά.

Δύο χρόνια τώρα, η ζωή κυλάει προσπαθώντας ν’ αντιληφθώ τους κανόνες της, ακολουθώντας τη ρουτίνα της. Και είναι άπειρες οι στιγμές που θέλω πολύ, έστω να της τηλεφωνήσω και να την ακούσω. Και είναι άπειρες οι στιγμές που προσπαθώ να μη σκέφτομαι τίποτε, γιατί δεν αλλάζει κάτι.

Σήμερα κλείνουν δυο χρόνια. Τόσο κοντά, τόσο μακριά. Και είμαι θυμωμένη, γιατί κουράστηκα ν’ αποχαιρετώ ανθρώπους που αγαπώ. Δυστυχώς, δεν είμαι η μόνη. Η ζωή θέτει τους δικούς της όρους και μεις προσαρμοζόμαστε, αργά, ή γρήγορα.

Η αγάπη μένει, η αύρα μένει. Και είναι φορές που νιώθω ένα απαλό αεράκι, σαν την τελευταία μας αγκαλιά, να με τυλίγει τρυφερά…

(Για τη Μίνα μου)

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.