Επιμέλεια: Δημήτρης-Φαίδων Γεωργιάδης *
Ο υποψήφιος Δήμαρχος Αθηναίων Παύλος Γερουλάνος, ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση του Συλλόγου «Αθηνά» – Πεδίον Άρεως, πραγματοποίησε ανοιχτό διάλογο με τους κατοίκους του Πεδίου του Άρεως στις 19 Μαρτίου 2019, καλύπτοντας όλο το εύρος των προβλημάτων του Πάρκου και της περιοχής.
«Καταρχάς, θέλω να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση και για το γεγονός ότι είστε όλοι εδώ απόψε. Σε μία τέτοια συγκέντρωση, που είναι επικεντρωμένη σε μία περιοχή, το πιο εύκολο για έναν ομιλητή θα ήταν να πει αυτά που θα ήθελαν να ακούσουν οι ακροατές και να φύγει «αναίμακτος». Κι εγώ θα μπορούσα να πω ότι ο Δήμος θα διεκδικήσει το Πεδίον του Άρεως, θα το πάρει και όλα θα είναι ρόδινα. Θέλω όμως να είμαι ειλικρινής. Διότι γνωρίζω από την πείρα μου ότι δύσκολα «ξεμαγκώνεις» κάτι από τα νύχια της κεντρικής εξουσίας. Κι ακόμα όταν τα καταφέρεις, δεν σου δίνουν τα μέσα για να κάνεις σωστά τη διαχείριση της αρμοδιότητας που πήρες.
Λοιπόν, ο «ελέφαντας» μέσα σε αυτό το δωμάτιο είναι η αρμοδιότητα του Δήμου Αθηναίων πάνω στο Πεδίον του Άρεως. Όπως όλοι ξέρουμε, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αρμοδιότητα. Θα τη διεκδικήσουμε; Ναι, θα τη διεκδικήσουμε. Θεωρώ ότι είναι τρελό το γεγονός ότι ένας πνεύμονας πρασίνου, ο οποίος είναι μέσα στην πόλη –το Πάρκο δεν ανήκει σε δύο ή τρεις δήμους- να μην είναι στην αρμοδιότητα του δήμου Αθηναίων. Θα διεκδικήσουμε λοιπόν το Πεδίον του Άρεως και θα διεκδικήσουμε όλες τις αρμοδιότητες που θα μας επιτρέψουν να το διαχειριστούμε σωστά.
Ο Αντώνης Τρίτση έλεγε ότι «ο Δήμαρχος πρέπει να είναι ο επισπεύδων» και ο Δημήτρης Μπέης έλεγε ότι «η βούληση του δημότη είναι ευθύνη και δικαίωμα του Δημάρχου». Στα βήματα εκείνων θα είμαι κι εγώ ένας Δήμαρχος ακτιβιστής. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι εκεί που οι αρμοδιότητες παραμένουν γαντζωμένες στην κεντρική διοίκηση, θα είμαι μπροστά σε όλους τους αγώνες, ώστε να κερδίσουμε αυτά που θέλουμε. Δεν θα κρυφτώ πίσω από προσωπικότητες ή Συλλόγους, αλλά θα είμαι μπροστά και πλάι σε προσωπικότητες και Συλλόγους για να πάρουμε για τον Δήμο μας αυτά που του αξίζουν. Από όλα τα μέρη της Αθήνας που έχω επισκεφτεί, το Πεδίον του Άρεως είναι ο χώρος στον οποίο η σύμπραξη των κατοίκων με τους ανθρώπους των μέσων ενημέρωσης και με προσωπικότητες που μπορούσαν να βγάλουν το μήνυμα των κατοίκων μπροστά, έδειξε τι μπορεί να γίνει. Έδειξε ότι πολλές δυνάμεις μαζί μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Εμείς έχουμε πει ότι το «νούμερο ένα» πρόβλημα της πόλης είναι η εγκατάλειψη της. Το νιώθουμε όλοι στο πετσί μας, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Τι μπορούμε να κάνουμε; Το πρώτο είναι τα «Συμβούλια Γειτονιάς». Τα Συμβούλια Γειτονιάς ουσιαστικά είναι ένα δέσιμο των αιρετών με την κοινωνία των πολιτών. Ένας θεσμός, όπως αυτή η συγκέντρωση που κάνουμε σήμερα, που μπορεί να γίνεται σε τακτική βάση και οι αποφάσεις της να γίνονται εντολές προς τον Δήμο. Τα Συμβούλια Γειτονιάς θα καταγράφουν τα προβλήματα, θα τα ιεραρχούν και θα επιβλέπουν τη λύση τους. Το «Συμβούλιο Γειτονιάς» έχει εμπνευστεί πάρα πολύ και από τη δουλειά που έχετε κάνει εσείς εδώ στο Πεδίον του Άρεως.
Εμείς θέλουμε πράσινες ομάδες δράσης για την καθαριότητα, το πράσινο και τα μικρά τεχνικά έργα. Μικρές ομάδες πολιτών θα μπορούν να συνεργάζονται και να συντονίζονται, ώστε κάθε παρέμβασή τους να είναι ολοκληρωτική. Μιλάμε για «υιοθεσίες δημοσίων χώρων». Σύλλογοι, φορείς, σχολεία, ιδρύματα, λέσχες φιλίας, ακόμα και επιχειρηματίες, σε συνεργασία με τον Δήμο, θα μπορούν να αναλαμβάνουν ή να διατηρούν κάποιες περιοχές ζωντανές. Με όρους οι οποίοι θα είναι καλοί και για τον Δήμο και για τους δημότες. Είναι τρελό που ζούμε σε έναν Δήμο, όπου η βοήθεια του δημότη θεωρείται πρόβλημα και όχι πλούτος.
Συμβούλια της γειτονιάς, πράσινες ομάδες δράσης, υιοθεσίες δημόσιων χώρων. Αυτές είναι ουσιαστικές παρεμβάσεις. Σκεφτείτε, αν αρχίζαμε την επόμενη μέρα το πρωί, πόσο γρήγορα θα μπορούσαμε να φτιάξουμε εστίες πρασίνου, εστίες ανάσας σε όλη την πόλη – όχι μόνο σε μεγάλα πάρκα σαν και αυτό – οι οποίες θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά στη ζωή όλων μας και των παιδιών μας».
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ο φόβος και η ανασφάλεια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Στο Πεδίον του Άρεως έχει βελτιωθεί η κατάσταση αλλά γύρω, στις γειτονιές μας, υπάρχει εγκληματικότητα, ενώ στα Εξάρχεια η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Πως θα αντιμετωπιστούν αυτά;
«Τα μεγάλα θέματα της ανασφάλειας προέρχονται κυρίως από την εγκατάλειψη. Η μεγάλη πλειοψηφία της Αθήνας φοβάται να κυκλοφορήσει μετά τις 8:00 το βράδυ. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον φόβο, αν θέλουμε να κρατήσουμε την πόλη ζωντανή. Τι λέμε εμείς; Ότι ο κύκλος της εγκατάλειψης πρέπει να γίνει κύκλος συμμετοχής. Σήμερα –το λέω συμβολικά- όπου σβήνει μία λάμπα, δημιουργείται ανομία, εμπόριο ναρκωτικών, πορνεία, μικρές και μεγάλες μαφίες. Αυτό μας κάνει να νιώθουμε ότι η γειτονιά δεν είναι πια δική μας. Αναγκαζόμαστε να εγκαταλείψουμε τη γειτονιά. Εμείς θέλουμε να κάνουμε το ανάποδο. Πρέπει αμέσως να αλλάξουμε την καμένη λάμπα, να περιποιηθούμε το παγκάκι και να φτιάξουμε το χαλασμένο πεζοδρόμιο. Να διορθώσουμε τις αιτίες της εγκατάλειψης. Αυτό έγινε με πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία στη Νέα Υόρκη, μαζί με τη συστηματική αστυνόμευση. Αλλά η αστυνόμευση ξεκίνησε αφότου την έθεσαν ως προτεραιότητα οι ίδιοι οι κάτοικοι των γειτονιών. Είναι θέμα Δημοκρατίας το να μπει η αστυνομία μέσα, να καταλάβει έναν χώρο, αλλά να μην τον εγκαταλείψει μετά από έναν μήνα, γιατί τότε θα επιστρέψει η παρανομία.
Αυτό που συμβαίνει στα Εξάρχεια, στο Πολυτεχνείο, στην ΑΣΟΕΕ και που συνέβαινε στο Πεδίον του Άρεως, δεν είναι αυθόρμητο. Χρηματοδοτείται από το εμπόριο ναρκωτικών, χρηματοδοτείται από το εμπόριο τσιγάρων, χρηματοδοτείται από το παρεμπόριο. Οι “μπαχαλάκηδες” σήμερα δεν είναι αναρχικοί. Είναι άνθρωποι οι οποίοι είναι ταγμένοι να δημιουργούν κέντρα ανομίας μέσα στα οποία μπορούν να λαμβάνουν χώρα αυτές οι δραστηριότητες. Πως αντιμετωπίζονται αυτά τα προβλήματα στην Αμερική; Λένε «follow the money», δηλαδή «ακολούθησε το χρήμα» διότι μόνο αν τους ρουφήξεις το μαύρο χρήμα, αυτοί οι άνθρωποι δεν θα έχουν τη δυνατότητα να δράσουν. Σήμερα, και αστυνομικούς να στείλεις μέσα στα Εξάρχεια, θα τους βάλεις αντιμέτωπους με όπλα που είναι μεγαλύτερα από τα δικά τους. Αν δεν χτυπήσεις πρώτα το μαύρο χρήμα δεν μπορείς να έχεις αποτελέσματα».
ΕΡΩΤΗΣΗ: Εδώ, στην πλατεία Πρωτομαγιάς όπου βρισκόμαστε, υπάρχει μόνο εγκατάλειψη: σπασμένα παγκάκια, σπασμένα φώτα, ξεραμένο πράσινο, όλα βανδαλισμένα. Αλλάζει αυτή η κατάσταση; Σώζεται;
«Και βέβαια σώζεται. Δεν είμαστε η πρώτη πόλη που αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα. Έζησα τη δεκαετία του ‘80 στη Νέα Υόρκη και σας διαβεβαιώνω ότι η κατάσταση ήταν πολύ κακή. Σιγά-σιγά όμως, με την μεθοδολογία που σας είπα, τα προβλήματα λύθηκαν. Δεν είχε τότε πολλά λεφτά ή Νέα Υόρκη, αλλά το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να οργανώσει τους κατοίκους. Αυτό που κάνατε εσείς αυθόρμητα στο Πεδίον του Άρεως, εκεί έγινε από την ίδια την πολιτεία. Ζήτησε η πολιτεία τη βοήθεια των κατοίκων. Εγώ πιστεύω βαθιά ότι, ανοίγοντας την πόρτα σου στους ανθρώπους που νοιάζονται για την πόλη, αρχίζεις να αντιστρέφεις το κλίμα. Πριν από μία εβδομάδα είχα πάει στο Τελ Αβίβ που βραβεύτηκε ως η πιο «έξυπνη πόλη». Ρωτάω τον Δήμαρχο, έναν 75χρονο σοσιαλιστή, τι έκανες για να αλλάξεις την πόλη σου; Μου είπε: «Σκέψου ανάποδα. Μη σκεφτείς ότι η τεχνολογία θα σου λύσει τα προβλήματα». Στην αντίστοιχη πλατεία Κοτζιά του Τελ Αβίβ, κάθε Παρασκευή έχει παιδική χαρά, κουκλοθέατρο, δασκάλους που κάνουν δραστηριότητες στα παιδιά και σε μωρά, κάθε Σάββατο βράδυ έχει πάρτι για τους ηλικιωμένους και τη Δευτέρα μαζεύονται οι έφηβοι και συζητάνε πώς θα κάνουμε την πόλη πιο έξυπνη. Η Κοτζιά του Τελ Αβίβ έχει μέσα της κάθε μέρα τους κατοίκους της πόλης. Χρησιμοποίησαν την τεχνολογία για να εξυπηρετήσουν τη βούληση του Πολίτη. Όχι απλώς επειδή η Ευρωπαϊκή Ένωση τη χρηματοδότησε. Μου λέει ο Δήμαρχος του Τελ Αβίβ: να την προσέχεις την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα σου δίνει λεφτά να βάλεις την τεχνολογία, αλλά θα έχεις μια τεχνολογία η οποία δεν συνδέεται με τον κόσμο. Λοιπόν, πρώτα ανοίγεις τον Δήμο στον δημότη, πρώτα ανοίγεις τον Δήμο σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και μετά ξεκινάς τη διαδικασία. Αλλιώς δεν γίνεται».
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι θα κάνετε με τα πεζοδρόμια που είτε δεν μπορεί να περπατήσει κάποιος από τις κακοτεχνίες, είτε είναι κατειλημμένα από την παράνομη στάθμευση;
«Χθες ήμουν σε μία συγκέντρωση που είχαν οργανώσει ποδηλάτες. Είχαν πει ότι θέλουμε ποδήλατο στην πόλη μας. Δεν είναι κακή ιδέα. Όλοι οι υποψήφιοι είπανε «ποδήλατο πάνω από όλα». Τους είπα, όχι ποδήλατο πάνω από όλα, ΠΕΖΟΙ πάνω απ’όλα. Μετά το ποδήλατο. Αυτή τη στιγμή στην πόλη το 42% των πολιτών της έχει κάποιας μορφής κινητικό θέμα. Είναι άτομα με αμαξίδιο, άλλα έχουν προβλήματα όρασης, υπάρχουν άτομα που έχουν πρόβλημα ακοής, υπάρχουν ηλικιωμένοι που γυρνάνε από τη λαϊκή με το καροτσάκι, οι μανάδες που είναι έγκυοι και η γιαγιάδες που προσπαθούν να πάνε στο πάρκο με το καροτσάκι του εγγονιού. Τα πεζοδρόμιά μας είναι άθλια. Πάνω στα πεζοδρόμια υπάρχουν μηχανάκια, τραπεζοκαθίσματα, εμπόδια τα οποία έχει βάλει ο δήμος, οι δημόσιες υπηρεσίες και οι ΔΕΚΟ. Λοιπόν πρώτα απ΄ όλα απελευθερώνεις τα πεζοδρόμια από τις δικές σου ακαταστασίες. Δεύτερον δημιουργείς 10.000 θέσεις για τα μηχανάκια και εμείς έχουμε δεσμευθεί να το κάνουμε. Τρίτον κρατάς τα τραπεζοκαθίσματα μέσα στα όρια του νόμου. Έχουμε πει ότι θα διευρύνουμε τα πεζοδρόμια για να μπορεί να κινείται ο κόσμος στην Αθήνα χωρίς άγχος. Αυτό θα δημιουργήσει κάποιο πόλεμο με το αυτοκίνητο – όποιος σας πει κάτι διαφορετικό, θα πει ψέματα. Αν όμως θέλουμε αυτό το 42% να περπατάει στην πόλη, κάποια στιγμή θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Η πόλη δεν έχει τον χώρο για τον αριθμό των αυτοκινήτων που έχουμε. Το 1950 πάρθηκε μία απόφαση και μία μονοκατοικία σηκώθηκε 7 ορόφους και εκεί που είχε 2 αυτοκίνητα μπροστά στην πρόσοψη του κτιρίου τώρα έχεις 35. Δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Πρώτον λοιπόν είναι να βάλουμε ως προτεραιότητα τους πεζούς και τα πεζοδρόμια. Μετά βεβαίως πρέπει να πάμε σε λαϊκές μορφές μετακίνησης όπως είναι το ποδήλατο ή η μηχανή, η οποία δεν παίρνει το χώρο των αυτοκινήτων και μετά να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τα αυτοκίνητα. Σας φέρνω ένα παράδειγμα: απέναντι από το γραφείο μου έχει ένα φανάρι – είναι από τα πιο σημαντικά φανάρια της Αθήνας για τον κόσμο που βγαίνει από το μετρό του Συντάγματος, για να πάει στην Ερμού. Ξέρετε πόσα δευτερόλεπτα είναι πράσινο; Μόλις 11 δευτερόλεπτα. Μα κι να προλαβαίνω, δεν χρωστάω να τρέχω και να έχω άγχος, δεν μπορεί ένας άνθρωπος που έχει σπάσει το πόδι του να περάσει με τις πατερίτσες και να νιώθει ότι αυτή η πόλη είναι φτιαγμένη για εκείνον».
που διοργάνωσε ο Σύλλογος Αθηνά.
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ζω και διατηρώ κατάστημα στην Κυψέλη, σε μία περιοχή όπου ετοιμάζονται 5 καινούρια εμπορικά κέντρα. Πως θα επιβιώσουν τα μικρά εμπορικά;
«Η διεθνής τάση, την οποία έχει υιοθετήσει και ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τα λόγια, λέει ότι η μικρομεσαία επιχείρηση πρέπει να πεθάνει, ότι πρέπει «να τελειώνουμε με αυτούς» γιατί κλέβουν στους φόρους, κλέβουν στα ζύγια, δεν δηλώνουν το εισόδημα τους, δεν παίρνουν πολλούς υπαλλήλους… Και στη θέση της να έρθουν μεγάλες ξένες εταιρείες. Είμαι επιχειρηματίας και σας διαβεβαιώ ότι το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι η μικρή επιχείρηση, ούτε το κόστος της, ούτε καν το κόστος των εργαζομένων. Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι το κόστος της γραφειοκρατίας. Είναι το κόστος ότι δεν επενδύει το ίδιο το κράτος σε μία επιχείρηση και σας το λέει αυτό ένας επιχειρηματίας που και στο εξωτερικό έχει σπουδάσει και την αξία των μεγάλων ξένων επενδύσεων – την ξέρω, και έχω διοικήσει μεγάλες ξένες επιχειρήσεις. Αλλά αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι μία χώρα, η οποία βγαίνει από μία κρίση, εάν δεν διατηρήσει τον ιστό των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, δεν θα διατηρήσει απολύτως τίποτε. Κανείς δεν θα έρθει να επενδύσει σε μία χώρα, που δεν είμαστε ικανοί να επενδύσουμε πρώτα εμείς. Κανείς! Το πρώτο πράγμα που κάνουν οι άνθρωποι που έχουν λεφτά και θέλουν να επενδύσουν σε μία πόλη, είναι να ρωτήσουν πρώτα τους επιχειρηματίες της πόλης. Και η απάντηση που παίρνουν είναι αρνητική. Η μικρομεσαία επιχείρηση είναι πιο κομβική για να σταθεί η ελληνική οικονομία στα πόδια της και το μήνυμα αισιοδοξίας που θα βγάλουμε όταν επενδύσουμε σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα είναι πολύ πιο ισχυρό από το να έχουμε 45 υπουργούς που να ταξιδεύουν στο εξωτερικό και να λένε «ελάτε να επενδύσετε στην Ελλάδα».
ΕΡΩΤΗΣΗ: Τι θα κάνετε για να λύσετε τα προβλήματα που δεν κατάφερε να λύσει ο Καμίνης ο οποίος, είπε, ότι δεν είχε τα χέρια του λιτά να κάνει αυτά που ήθελε. Συγκεκριμένα να τα βάλει με τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά. Πως θα αντιμετωπίσετε τις συντεχνίες του δήμου, τους οδοκαθαριστές;
«Ο Γιώργος Καμίνης παρέλαβε έναν Δήμο χρεοκοπημένο, έναν Δήμο σε πραγματικά κακή κατάσταση. Ένας άνθρωπος ευσυνείδητος κλήθηκε να αντιμετωπίσει διακόσια τόσα εκατομμύρια χρέη και ένα βουνό ελλειμμάτων. Πρώτη προτεραιότητα έβαλε την κατάσταση των οικονομικών. Θέλω να σας πω όμως ότι θρηνώ με το ψηφοδέλτιο που ανακοινώθηκε χτες. Θεωρώ απαράδεκτο οι άνθρωποι, οι οποίοι έφεραν το δήμο σε αυτό το τέλμα, να είναι σήμερα υποψήφιοι στο ψηφοδέλτιο ενός υποψηφίου, ο οποίος μάλιστα είχε κάθε λόγο, και λόγω ηλικίας, και λόγω δημοσκοπήσεων, να ζητήσει μία βαθιά ανανέωση προσωπικού του δήμου με ανθρώπους που έχουν όρεξη για δουλειά, με ανθρώπους που αγαπούν την πόλη και όχι να πάει πίσω για να νιώσει ασφάλεια ότι θα του φέρουν άλλα 200 ψηφοδέλτια. Είναι κρίμα γιατί έχουμε απλή αναλογική και θα πρέπει να συνεργαστούμε όλοι μαζί και θέλουμε ανθρώπους οι οποίοι να έχουν δείξει ότι μπορούν να συνεργαστούν και ότι δεν θεωρούν τον Δήμο δικό τους. Για το υπαλληλικό προσωπικό του Δήμου τώρα: Ως δημότης θα ήθελα περισσότερα από τους υπαλλήλους του Δήμου – όλοι θέλουν. Ως πρώην υπουργός ο οποίος έχει έρθει σε επαφή με δημόσιους υπαλλήλους μπορώ να σας πω το εξής: το μόνο που δεν λειτουργεί είναι η δαιμονοποίησή τους. Και θα σας πω γιατί. Στο Υπουργείο Πολιτισμού είχαμε πάρει μία πρωτοβουλία να κάνουμε ένα σύστημα, έτσι ώστε να φαίνεται που ξοδεύει το Υπουργείο τα λεφτά του για τον πολιτισμό. Αν είχα κάνει διαγωνισμό, θα μου είχε πάρει ένα -δύο εκατομμύρια και περίπου δύο χρόνια. Το κάναμε με τους υπαλλήλους του Υπουργείου. Στη συνέντευξη τύπου για το σύστημα, είπα στους δημοσιογράφους: εγώ θα σας πω εγώ το πολιτικό σκεπτικό αυτού που κάναμε, και όταν θα πάμε στο τεχνικό κομμάτι, ιδού οι υπάλληλοι να απαντήσουν στις ερωτήσεις που θα τους κάνετε. Με ρώτησαν λοιπόν εμένα δύο τρία πράγματα και μετά γύρισαν στα παιδιά και τους απάντησαν. Μετά ήρθαν τα παιδιά στο γραφείο και μου είπαν «μπορούμε να σας απασχολήσουμε 1- 2 λεπτά»; Τους είπα «βεβαίως». Και μου είπαν ότι ήταν η πρώτη φορά που υπουργός τους είχε καλέσει σε συνέντευξη τύπου. «Είστε ο μόνος άνθρωπος που έδωσε εκτίμηση στο έργο μας», μου είπαν. Εγώ λοιπόν θα ξεκινήσω, δίνοντας εκτίμηση στο έργο το οποίο γίνεται, γνωρίζοντας ότι γίνεται με λίγα εργαλεία. Χρειάζεται να επενδύσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους και να τους δώσουμε σημασία και αξία και να τους κάνουμε συμμάχους σ’αυτό που θέλουμε να πετύχουμε. Μόνο εάν τα κάνεις όλα αυτά και δεν ανταποκρίνονται, τότε έχεις κάθε δικαίωμα να βρεις άλλες λύσεις. Αλλά εγώ, κάθε φορά που έχω επενδύσει σε ανθρώπους, έχω δει θεαματικά αποτελέσματα».
ΕΡΩΤΗΣΗ: Οι κάτοικοι προσπαθούμε να κάνουμε ανακύκλωση αλλά τα σκουπίδια καταλήγουν στα ίδια απορριμματοφόρα. Οι κάδοι, όπου υπάρχουν, είναι σε άθλια κατάσταση. Ποια είναι η θέση σας για την υπογειοποίηση των κάδων;
«Θα μπορούσαμε να κάνουμε 80% ανακύκλωση και κάνουμε μόνο 20%. Για την υπογειοποίηση είμαι υπέρ και νομίζω ότι υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα της Αρχαιολογίας που είναι πάντοτε η δικαιολογία σ’αυτά – τα έχω ζήσει και από την άλλη μεριά, από τη θητεία μου στο υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού. Ένα μεγάλο πρόβλημα για την Αθήνα είναι οι υποδομές, οι οποίες δεν υπάρχουν σήμερα. Μέχρι να ετοιμαστούν οι υποδομές, πρέπει να είμαστε πάρα πολύ στοχευμένοι και όχι μόνο να γεμίζουμε έναν κάδο και να περιμένουμε ότι θα γίνει ως δια μαγείας ανακύκλωση. Σήμερα παίζουμε θέατρο ότι δήθεν κατεβάζουμε τα σκουπίδια για ανακύκλωση, ενώ ξέρουμε ότι θα καταλήξουν κι αυτά στη χωματερή. Τα σκουπίδια είναι πλούτος τον οποίον χάνουμε καθημερινά».
ΕΡΩΤΗΣΗ: Γιατί επί τόσα χρόνια δεν λειτουργεί αποτεφρωτήριο, ενώ υπάρχουν όλες οι αποφάσεις;
«Το αποτεφρωτήριο τώρα προχωράει. Όμως έχει χτυπήσει ένα καμπανάκι. Κάθε τι που θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο για την πόλη, πάμε και το κάνουμε στον Ελαιώνα, χωρίς γενικό σχεδιασμό, χωρίς σεβασμό στη βούληση των κατοίκων. Πρέπει να δούμε αν πραγματικά υπάρχουν χώροι μέσα στην πόλη που μπορούν να γίνουν κάποια πράγματα, ή θα πρέπει να χωροθετηθούν στο Μαρκόπουλο, για παράδειγμα. Διότι κομμάτι-κομμάτι, στο τέλος θα συνεχίσουμε την άναρχη κατάσταση. Σήμερα ο Ελαιώνας είναι η ευκαιρία για ανάδειξη της πόλης. Μόνο ο χώρος της Ιεράς Οδού, της Ακαδημίας Πλάτωνος, το Δημόσιο Σήμα και ο Κεραμεικός είναι κομβικά σημεία τα οποία μπορούν να αναδείξουν την πόλη και δεν έχει γίνει σήμερα απολύτως τίποτα».
ΕΡΩΤΗΣΗ: Το Πεδίον του Άρεως έχει υποφέρει από το εμπόριο ναρκωτικών και την τοξικοεξάρτηση και συνεχίζει να υποφέρει περιφερειακά – π.χ. οδός Αντωνιάδου. Τώρα ετοιμάζονται οι Χώροι Εποπτευόμενης Χρήσης που φοβόμαστε ότι θα γίνουν οι επίσημες πιάτσες ναρκωτικών της πόλης.
«Εμείς λέμε όχι σε χώρους ελεγχόμενης χρήσης μόνοι τους. Ποιο είναι το πρόβλημα; Στα ναρκωτικά αυτή τη στιγμή έχουμε τον εξής συνδυασμό προβλημάτων: 1) Δεν έχουν όλοι έναν κοινό στόχο όσοι ασχολούνται με τα ναρκωτικά. Ο κοινός μας στόχος πρέπει να είναι ένας και αυτός είναι η μείωση της προσωπικής και κοινωνικής βλάβης. Γιατί το λέω αυτό; Διότι αν δεν έχεις έναν κοινό στόχο, αν δεν βάλεις κάτι στον ορίζοντα, πελαγοδρομείς. 2) Εάν δεν υπάρχει πρόληψη, τα αφήνουμε όλα στην άκρη. Χρειάζεται μία λογική που ξεκινάει από την αρχή ως το τέλος και 3) Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι το θέμα των ναρκωτικών έχει να κάνει κυρίως με την ασθένεια, ότι οι άνθρωποι οι οποίοι είναι τοξικοεξαρτημένοι είναι ασθενείς και δεν είναι παραβάτες. Η παραβατικότητα δεν είναι των ανθρώπων των εξαρτημένων είναι των ανθρώπων που εκμεταλλεύονται τους εξαρτημένους και αυτή είναι μία αλλαγή νοοτροπίας που πρέπει να υπάρξει σήμερα και στην κοινωνία. Εάν ξεκινήσουμε με αυτά τα τρία εργαλεία μαζί θα έχουμε αποτέλεσμα και όχι μόνο με το εργαλείο “χώροι ελεγχόμενης χρήσης”, οι οποίοι γίνονται για συγκεκριμένους λόγους που έχουν να κάνουν με την υγιεινή των τοξικοεξαρτημένων. Που θα γίνουν; Σήμερα η Αθήνα φιλοξενεί τοξικοεξαρτημένους από την Εύβοια μέχρι την Κόρινθο και έχουν όλοι μαζευτεί στο κέντρο της Αθήνας . Μιλάμε για αλληλεγγύη της Ευρώπης απέναντι στην Ελλάδα. Γιατί δεν μιλάμε για την αλληλεγγύη της υπόλοιπης Ελλάδας απέναντι στην Αθήνα; Πρέπει να είναι οι χώροι αυτοί παντού και μικροί όχι μεγάλοι. Βεβαίως θα έχουμε και στο κέντρο και όχι ένα. Ενοχλούνται κάποιοι ότι ο ένας χώρος μπορεί να μονιμοποιήσει μία πιάτσα; Δεν έχουμε τέτοιες ενδείξεις. Αλλά, αν το φοβόμαστε, κάνουμε χώρους μετακινούμενης χρήσης, μεταφέρεται η πιάτσα, μεταφέρεται ο χώρος. Εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε έναν χώρο χρήσης ναρκωτικών. Θέλουμε να κάνουμε έναν χώρο που η χρήση ναρκωτικών θα είναι με συνθήκες τέτοιες ώστε να μην υποφέρουν οι άνθρωποι, ούτε η γειτονιά, ούτε τοξικοεξαρτημένοι. Λύσεις υπάρχουν. Για να φτάσουμε στις λύσεις πρέπει να γίνεται αυτό που κάνουμε σήμερα, δηλαδή συζήτηση και διάλογο. Να δούμε πού είναι οι αντοχές μας. Δεν μπορείς να βγάζεις ένα νομοσχέδιο και να λες «θα κάνουμε χώρους ελεγχόμενης χρήσης» και να αφήνεις όλη την Ελλάδα στην ανασφάλεια και να νομίζει ότι ο χώρος της ελεγχόμενης χρήσης θα γίνει δίπλα στο σπίτι καθενός. Εγώ χαίρομαι ότι από την ώρα που βγήκε η λέξη από το στόμα μου πήρε δύο μήνες για να γίνει νομοσχέδιο. Αλλά κάτσε ρε φίλε, δεν μπορεί να γίνεται αυτό με τον πολίτη μακριά, με τον πολίτη να μη συμμετέχει. Δεν γίνεται! Δεν γίνεται πουθενά αυτό στον κόσμο. Δεν φτάσαμε στους χώρους ελεγχόμενης χρήσης επειδή κάποιος υπουργός το αποφάσισε. Οι χώροι ελεγχόμενης χρήσης δημιουργήθηκαν από διάλογο. Λοιπόν εγώ είμαι θετικός σαν αρχή, σίγουρα δεν είμαι θετικός στον τρόπο που σχεδιάζονται και υλοποιούνται».
ΕΡΩΤΗΣΗ: Στην περίπτωση που η Περιφέρεια δεν δώσει το Πάρκο στην Δήμο, θα κάνατε κάποια προγραμματική σύμβαση για συνέργεια;
«Ο Δήμος αυτή τη στιγμή χάνει τεράστιες δυνατότητες επειδή δεν έχει κινητοποιήσει τον κόσμο που θα μπορούσε να είναι σύμμαχος του στο να διατηρήσει σε καλή κατάσταση δημόσιους χώρους. Θυμάμαι μία φορά στο Κουκάκι ήταν ένα ωραίο μανάβικο και είχε ένα πολύ όμορφο παρτέρι απ’ έξω. Του λέω: γιατί είναι τόσο όμορφο αυτό και δεν είναι όλα τα παρτέρια της γειτονιάς έτσι; Μου λέει: γιατί αυτό το προσέχω εγώ. Του λέω: σε αφήσανε να το αναλάβεις; Μου λέει: μου κάνουν καταγγελίες συνέχεια αλλά δεν με νοιάζει, εγώ θα συνεχίσω να το φροντίζω. Ναι, του κάνουν καταγγελίες επειδή το φροντίζει! Δεν λέω να κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Σαφώς πρέπει να υπάρχουν προδιαγραφές αλλά πρέπει ο Δήμος να κάνει σύμμαχο τον πολίτη. Για το Πεδίον του Άρεως τώρα, προφανώς δεν θέλω να το κάνω χωρίς πόρους αλλά όπως από το κεντρικό Κράτος πήγε στη Περιφέρεια χωρίς πόρους, είναι πολύ πιθανό ότι αύριο να πάει στον Δήμο χωρίς Πόρους. Για να μπορέσουμε να λειτουργήσουμε τον Δήμο παρά αυτές τις αντίξοες συνθήκες, θα πρέπει -το λέω και θα το ξαναλέω μέχρι να πείσω τους πάντες- να ενεργοποιήσουμε τον πολίτη. Είναι το μεγαλύτερο «εργαλείο» που σήμερα μένει ανενεργό. Δεν υπάρχει ένας φορέας που να του έχω πει την πλατεΐτσα απ’ έξω μπορείς να την διατηρήσεις καθαρή, και να μου έχει πει όχι. Δεν υπάρχει ένας παπάς που να μη μου έχει πει στην εκκλησία του ότι την πλατεΐτσα απ’ έξω μπορεί να την καθαρίζει εκείνος. Δεν κατάλαβα, μας προσβάλει αν την πλατεία έξω από την εκκλησία θα την καθαρίσω εγώ; Εμένα πάντως καθόλου! Εγώ θα αξιοποιήσω τον κάθε Έλληνα που θα έχει τη διάθεση να το κάνει».
ΕΡΩΤΗΣΗ: Μου άρεσε αυτό που είπατε για «υιοθεσία χώρων». Εάν ο καθένας από μας στη γειτονιά μας μπορεί να υιοθετήσει πέντε με δέκα μέτρα, θα άλλαζε η πόλη…
«Υπάρχουν διαφόρων μορφών υιοθεσίες. Εάν θέλει π.χ. ο μανάβης να διαμορφώσει ένα παρτέρι μπροστά από το κατάστημα του, πρέπει να υπάρχουν οι προδιαγραφές και η καθοδήγηση να το διαμορφώσει. Όταν μιλάμε όμως για χορηγίες και χρήματα, αυτά θα πρέπει να γίνονται μέσω του Δήμου. Γιατί το λέω αυτό; Διότι δεν θέλω οι επιχειρήσεις να μπουν σε ένα πάρκο και να το φτιάξουν όπως θέλουν εκείνες. Είμαι ξεκάθαρος: θα συμβληθούμε με ιδιώτες αλλά υπό τους όρους του Δήμου. Έχω μιλήσει με ενδιαφερόμενους και τους λέω ότι ευχαρίστως θα αναρτήσω μία ταμπέλα που θα λέει «ευχαριστούμε την τάδε εταιρεία για τη βοήθεια της στο να κρατήσουμε αυτή την πλατεία ζωντανή, πράσινη και σε καλή κατάσταση» αλλά μέχρι εκεί. Θέλω να είμαι πάρα πολύ ξεκάθαρος: δεν θα αρχίσουμε να πουλάμε ή να νοικιάζουμε τις πλατείες μας στην οποιαδήποτε εταιρεία».
Διοικητικό Συμβούλιο Συλλόγου «Αθηνά»:
Μπαχλιτζανάκης Μανώλης (πρόεδρος), Σολδάτος Χαράλαμπος (αντιπρόεδρος), Γεωργιάδης Δημήτρης-Φαίδων (γεν.γραμματέας)*, Αντωνακάκης Στέφανος (ταμίας), Βότση Μαρία (μέλος), Γογώνης Iωάννης (μέλος), Καλαντζής Δημήτριος (μέλος).
Αναπληρωματικά Μέλη: Παπαγιαννάκη Ροδάνθη, Χαντζοπούλου Βασιλική, Κεντιστός Ευάγγελος.
