Μονομάχος

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Ανήκα πάντα σχεδόν στη μειοψηφία. Άργησα, όμως, να το αντιληφθώ. Όσο περνούν τα χρόνια πάνω και, κυρίως, μέσα μας, χαράσσεται εντονότερα η ειδοποιός διαφορά μας.

Θες ο χαρακτήρας, θες το φορτίο εμπειριών και κοινωνικών συνθηκών, κατατάσσεσαι σε μια κατηγορία. Εκεί εξελίσσεις τα χαρακτηριστικά σου και παγιώνεις την ιδεολογία σου. Μεταβάλλεις απόψεις για το περιβάλλον σου, αλλά και για σένα. Αρχίζεις να συνδιαλέγεσαι με τον εαυτό σου και να εκτιμάς (ή όχι) τον κοινωνικό σου περίγυρο.

Ανήκα πάντα στη μειοψηφία. Γεννήθηκα ανάποδα, είμαι αριστερόχειρας, απομονώνομαι και προτιμώ την ήρεμη αλήθεια των νεκροταφείων και των εκεί ψυχών μου όταν θέλω να λάβω καθοριστικές αποφάσεις, παρά τη ζωντανή – παντί τρόπω- συζήτηση.

Ανήκα πάντα στη μειοψηφία. Στο σχολείο υπήρξα ο ‘αφανής ήρωας’, όπως μια φιλόλογός μου είχε πει στον πατέρα μου. Υπήρξα μη δημοφιλής και πολύ ήσυχη, σχεδόν αθόρυβη. Προτιμούσα να μην παίρνω πρωτοβουλίες, παρά να συγκεντρώνω την προσοχή των άλλων. Να μη δείχνω την εξυπνάδα μου, αλλά να την καλλιεργώ, ακόμη και σήμερα (που έχω τελειώσει το σχολείο…)

Ανήκα στη μειοψηφία. Θαύμαζα τους ήσυχους, αυτάρκεις ανθρώπους που έχουν κατασταλάξει και φιλοσοφήσει τη ζωή τους, δίχως φανφάρες, με οξύνοια και ανωτερότητα πνεύματος, με ποιότητα που δεν συμβάδιζε με το σύνολο, με οπτική ριζοσπαστική και με αισθητική μοναδική. Λάτρεψα έναν τέτοιον άνθρωπο.

Ανήκα στη μειοψηφία. Εκτιμούσα και τιμώ όσους παλεύουν μόνοι τους, είναι αυτοδημιούργητοι, δίχως πλάτες, με δουλειά πολλή στο βιογραφικό τους. Όσους είναι αγωνιστές και, όταν ηττώνται, σε κοιτούν στα μάτια παραδεχόμενοι λάθη, αλλά συνεχίζουν τον αγώνα τους βελτιώνοντας τον εαυτό τους.

Ανήκα στη μειοψηφία. Αγαπώ τους μονομάχους της ζωής, γυναίκες και άνδρες που παλεύουν σαν λιοντάρια με την υφέρπουσα υποκουλτούρα της καθεστηκυίας τάξης. Τους μονομάχους που, περήφανοι και δυνατοί, ακόμη κι όταν είναι λαβωμένοι, μάχονται για να ζήσουν και να προσφέρουν με τη ζωή τους. Να προσφέρουν, για να αφήσουν κάτι πίσω, όχι από την έντονη ματαιοδοξία τους, αλλά από το όραμά τους.

Ανήκω στους μονομάχους. Και επιθυμώ να συμπορεύομαι με τους ομοίους μου.

(Για τον μονομάχο μου και τη μονομάχο που θαυμάζω)

Φωτογραφία: Sundaram Ramaswamy@flickr.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.