του Δημήτρη Καλαντζή.
Από μακριά μοιάζει με έναν άμορφο σωρό από πράγματα στα σκαλοπάτια πολυκατοικίας. Πλησιάζεις και διακρίνεις ένα πόδι κι ένα χέρι… Ακόμα πιο κοντά, βλέπεις ξεκάθαρα δύο σωρούς: έναν με ρούχα και έναν με ένα ανθρώπινο σώμα…
Το σώμα είναι σε αλλόκοτη στάση. Το ένα χέρι και το ένα πόδι απλώνονται στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας και τα άλλα δύο μέλη του σώματος είναι πλακωμένα από τον κορμό. Το κεφάλι ακουμπά με το μάγουλο στο μάρμαρο.
Είναι σώμα γυναίκας. Ακαθόριστης ηλικίας.
Ζει; Έχει πεθάνει;
«Όταν σταματήσει να σε τρομάζει το τέρας, είναι γιατί έχεις αρχίσει να του μοιάζεις…»
Στην οδό Πατησίων, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, έχει αρχίσει να μη τρομάζει το τέρας τους ανθρώπους… Ζωντανοί νεκροί βρίσκονται μέρα και νύχτα στον δρόμο, στα σκαλοπάτια των πολυκατοικιών, στα πρεβάζια των παραθύρων… Με το πέρασμα του χρόνου χάνουν το σχήμα και τη μορφή ανθρώπων. Είναι πλάσματα βγαλμένα από εφιάλτες. Με σκαμμένα πρόσωπα, σκελετωμένα σώματα γεμάτα πληγές, αφόρητες οσμές αίματος, ούρων και κοπράνων…
Στις αρχές καλούσες το ΕΚΑΒ όταν έβλεπες κάποιον αναίσθητο. Κι αυτό ερχόταν.
Αργότερα, άρχισε να αργεί να έρθει. «Αυτή τη στιγμή είναι όλες οι μονάδες σε περιστατικά»… Μετά σταμάτησε τελείως…
Η πολιτεία δεν έχει τι να κάνει τους ζωντανούς – νεκρούς.
Κι έτσι τους κρύβει. Πότε στο Πεδίον του Άρεως, πότε στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, πότε στη Βαρβάκειο, πότε στη Χαλκοκονδύλη και πότε στην πλατεία Εξαρχείων…
«Μη τους πειράζετε!», λένε κάποιες ΜΚΟ, «είναι δικαίωμά τους η πρέζα. Είναι ο… τρόπος ζωής τους».
Αλήθεια, ζωής;
Ή βασανιστικού θανάτου;
Και γιατί θα πρέπει να μοιράζονται αυτόν τον θάνατο οι υπόλοιποι;
Κάποια εκατομμύρια διατίθενται ήδη για «street working». Τώρα ανοίγει και ο «χώρος επιτηρούμενης χρήσης»…
Μόνο που το «street working» λειτουργεί «ώρες γραφείου» και δεν πηγαίνει σε άγριες πιάτσες, όπως της Αντωνιάδου, που ελέγχεται από σκληρή μαφία…
Και ο χώρος επιτηρούμενης χρήσης είναι αναχρονιστικός και ξεπερασμένος διεθνώς, αφού η πιάτσα των ναρκωτικών δεν είναι πλέον η «σύριγγα στο μπράτσο», αλλά μια απίστευτη ποικιλία από καταστροφικές ουσίες που καταπίνονται, εισπνέονται, σνιφάρονται και πάντως δεν εισάγονται στο σώμα με ένεση.
Και ποια είναι η λύση;
Η γενναία αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης με στροφή από την αποδοχή του τοξικοεξαρτημένου στην αποδοχή του απεξαρτημένου.
Η δημιουργία χώρων εύκολης πρόσβασης για αποτοξίνωση που θα ετοιμάζουν τον χρήστη για την απεξάρτηση.
Η προσφορά κινήτρων ζωής (δουλειάς, στέγης και υποστήριξης) για όσους βγαίνουν από τον κύκλο των ναρκωτικών.
Και βέβαια η αποδόμηση της κουλτούρας των ναρκωτικών και των χώρων που γίνεται η εμπορία και η χρήση τους.
Με άλλα λόγια, κανένα «λιμάνι» για τον εξαρτημένο.
Πολλά «λιμάνια» για εκείνον που θέλει να βγει από την εξάρτηση.
Τα ναρκωτικά είναι συντριβή, εξευτελισμός, καταστροφή και θάνατος για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Ένας βασανιστικό θάνατος για τον ίδιο τον χρήστη, για τους ανθρώπους που τον αγαπούν, και ύστερα για τη γειτονιά, την κοινωνία, την πόλη.
Δεν πρέπει να συνηθίσουμε την εικόνα της άμορφης μάζας ανθρώπινων σωμάτων στις εισόδους των πολυκατοικιών μας…
Δεν πρέπει να μη μας νοιάζει.
Το τέρας είναι εδώ.
Δημήτρης Καλαντζής
1 Comment