του Δημήτρη Καλαντζή.
Μετά τις τελευταίες επιχειρήσεις της Αστυνομίας σε Εξάρχεια και ΑΣΟΕΕ αναζητείται από τους εμπόρους και διακινητές ναρκωτικών κάποια νέα πιάτσα που θα μετακινήσουν τον πληθυσμό των τοξικοεξαρτημένων, τον οποίο χρησιμοποιούν ως προκάλυμμα της εγκληματικής τους δραστηριότητας.
Η πλατεία Αιγύπτου στη συμβολή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων μετατρέπεται τις τελευταίες ημέρες σε έναν καταυλισμό τοξικοεξαρτημέων με αυτοσχέδιες σκηνές, καρότσια σούπερ μάρκετ και πάσης φύσεως απορρίμματα. Δεν είναι σίγουρο εάν εκεί γίνει η νέα πιάτσα ναρκωτικών, καθώς ο χώρος δεν είναι εύκολο να ελεγχθεί από το κύκλωμα και τους τσιλιαδόρους του, όπως γίνεται μέχρι τώρα στην οδό Αντωνιάδου.
Οι κάθετοι οδοί της Μαυρομματαίων, επίσης έχουν αρχίσει να γεμίζουν τις βραδινές ώρες με άτομα που κάνουν μικρο-διακίνηση και χρήση ναρκωτικών, δεν παρατηρείται όμως ακόμα η εγκατάσταση εμπόρων και ντίλερς.
Καθοριστικό ρόλο για το που θα δημιουργηθεί η νέα πιάτσα ναρκωτικών θα παίξουν οι κάτοικοι κάθε γειτονιάς. Η εμπειρία δείχνει ότι, όπου δεν υπάρχουν σοβαρές αντιδράσεις και πιέσεις των κατοίκων προς την αστυνομία, τον Δήμο και την κυβέρνηση, εκεί μετακινείται η πιάτσα και, αναλόγως με τις αντιδράσεις, στέκεται εκεί για το α’ ή β’ διάστημα και στη συνέχεια μετακινείται.
Η πιάτσα του Πεδίου του Άρεως για παράδειγμα, ήταν προηγουμένως πιάτσα της οδού Στουρνάρη και προηγουμένως ήταν πιάτσα της πλατείας Εξαρχείων. Τώρα είναι πιάτσα της οδού Αντωνιάδου και σύντομα, κατά τα φαινόμενα, θα γίνει πιάτσα ενός νέου δρόμου ή περιοχής, εάν η πολιτεία συνεχίσει την ίδια καταστροφική τακτική, να μετακινεί δηλαδή το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης αντί να το αντιμετωπίζει κατάματα.
Οι κάτοικοι του Πεδίου του Άρεως από την αρχή του αγώνα για την απελευθέρωση του Πάρκου από τους πρεζεμπόρους είχαμε ένα σύνθημα που παραμένει επίκαιρο και ισχυρό:
Φυλακή στους εμπόρους, περίθαλψη στους εξαρτημένους, καμία πιάτσα ναρκωτικών.
Δεν είναι ουτοπία, μπορεί να γίνει πράξη. Από μία ακέραιη αστυνομία και μια πολιτεία που θέλει να δώσει λύσεις.
Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους τοξικοεξαρτημένους και τους εμπόρους είναι υπαρκτή και αναγνωρίσιμη, όσο κι αν θέλουν κάποιοι, που αγωνίζονται δήθεν για τα δικαιώματα των τοξικοεξαρτημέων (εν πλήρη άγνοια), να τη θολώνουν.
Οι πιάτσες πρέπει να διαλυθούν.
Είναι ανάγκη τα θύματα και οι θύτες να μην βρίσκονται στις ίδιες πληθυσμιακές συγκεντρώσεις, στους ίδιους δρόμους και γειτονιές, σε καθεστώς «κλεισίματος του ματιού» από την πολιτεία. Είναι ανάγκη οι τοξικοεξαρτημένοι και οι έμποροι να μην αισθάνονται ότι βρίσκονται στην ίδια πλευρά συμφερόντων και επιδιώξεων, με τους ίδιους εχθρούς (αστυνομία και κοινωνία) και τους ίδιους στόχους (εξασφάλιση μίας δόσης για τους μεν, πλουτισμός για τους δε).
Χωρίς «γκέτο» και άτυπες «ζώνες ελεύθερης διακίνησης ναρκωτικών», χωρίς κουλτούρα «δεν γίνεται τίποτα, άσε τους να παίρνουν την πρέζα τους» και με μια γενναία απόφαση πολιτείας και κοινωνίας, μπορούν να στηθούν δομές φιλοξενίας τοξικοεξαρτημένων με κατεύθυνση, όχι τη συντήρηση της αυτοκαταστροφής τους (και τη συνέχιση της εκμετάλλευσής τους από τους εμπόρους), αλλά του αγώνα για να αποκτήσουν ξανά ζωή.
Μπορεί να γίνει.
Είναι ευτύχημα που σε αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων συμμετέχει η κυρία Κατερίνα Μάτσα, μία γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στον αγώνα για να ξαναπάρουν ζωή άνθρωποι που άλλοι θεωρούσαν «τελειωμένους», που «δεν μπορούν να βγουν από τα ναρκωτικά», που «άσε τους να πεθάνουν σε μία είσοδο πολυκατοικίας, ένα πεζοδρόμιο, ένα παρτέρι πρασίνου».
Ελπίζουμε η νέα Δημοτική Αρχή να αξιοποιήσει την εμπειρία και τις γνώσεις τέτοιων ανθρώπων και να μην έχουμε επανάληψη περίεργων συμπράξεων με θολές ΜΚΟ που χρηματοδοτούνται από κέντρα μεγάλων συμφερόντων (και εσχάτως, κάποιες από αυτές, αποκάλυψαν και την παντελή έλλειψη ηθικής των μελών τους).
Δημήτρης Καλαντζής
