‘Μέρες ζεστές’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Οι ζεστές μέρες του Σεπτεμβρίου και του Οκτωβρίου με παραπέμπουν σε άλλες…

Σ’ εκείνες του τέλους Μαρτίου – Απριλίου. Οι ενδιάμεσες εποχές είναι αυτές που αγαπώ. Στην αμυδρή, ομιχλώδη αστάθειά τους, νιώθω ότι με αποσυντονίζουν πλήρως, χάνοντας τον χρόνο γύρω μου και μπερδεύοντάς με.

Οι ενδιάμεσες εποχές κρύβουν ένα μυστήριο που με κουράζει. Προκαλούν μια πνευματική και ψυχική σύγχυση που, αναγκαστικά, με οδηγεί σε (αυτό)κάθαρση. Οι πολύ ζεστές μέρες που προηγήθηκαν, ενστικτωδώς με οδήγησαν σε σκέψεις για μέρες ενός άλλου κύκλου ζωής, μακρινού και σαρωτικού, που στροβίλισε μέσα του ζωές, παρουσίες και απουσίες.

Κάνω αναδρομή. Μετράω τον χρόνο με βήματα βελούδινα, όπως γράφει η Μάρω Βαμβουνάκη. Τον μετράω και με τρομάζει. Οι ζεστές μέρες με τρομάζουν. Φέρνουν θύμησες γκρίζες που αλλάζουν και γίνονται σκοτάδι.

Θυμάμαι έναν γλυκό ήλιο στο τέλος Μαρτίου, σχεδόν τρία χρόνια πριν. Έναν ήλιο που ζέσταινε το σώμα μετά από χειμώνα βαρύ. Ο ήλιος αυτός, αντί να γίνει παρηγορητικός, μού στέρησε έναν δικό μου ήλιο…

Θυμάμαι ένα αμφίθυμο φθινόπωρο, ακόμη πιο μακρινό, έντεκα χρόνια σχεδόν πριν, με την αστάθεια να καλύπτεται από τη χαρά, με τα σύννεφα που καλύπτονταν από τα όνειρα. Και τα όνειρα που, μετά, εξαϋλώθηκαν…

Οι ζεστές μέρες που προηγήθηκαν μού θύμισαν τις ζεστές, φωτεινές ελπίδες που ένιωθα για τους αγαπημένους μου που χάθηκαν σε εποχές ενδιάμεσες. Τις εποχές που ανέκαθεν αγαπούσα. Δεν είναι αστείο; Συνταιριάζεις καιρούς και η ζωή σού αναιρεί συναισθήματα και σκέψεις.

Ο χρόνος είναι στροβιλισμός. Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες με παρασύρει στη δίνη εικόνων και συναισθημάτων. Ήχων και χαμόγελων. Ο χρόνος με πλησιάζει ξανά, βελούδινα και ύπουλα, για να μου υπενθυμίσει ότι το πέρασμά του είναι ισοπεδωτικό, ανελέητο και, συγχρόνως αμετακίνητο. Σαν να ζω σε δυο διαστάσεις, να διαλέγομαι με απόντες και παρόντες.

Ο στροβιλισμός μπορεί να σε οδηγήσει σ’ ένα υπέροχο βαλς, ή σ’ επικίνδυνες στροφές. Δεν ξέρω αν εξαρτάται από μας να ισορροπούμε…

Για τον Χρήστο και τη Μίνα.

Για τη Μίνα και τον Χρήστο.

Και όλους που στροβιλίζονται σ’ ένα αδιάκοπο παρόν, όπου η απουσία κυριαρχεί της παρουσίας.

Φωτογραφία ανάρτησης: Frida Eyjolfs @flickr.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.