Aids τέσσερα γράμματα που προκαλούν ακόμα τρόμο – Βιοαφήγηση

του Δημήτρη Καλαντζή.

Η ημέρα για την πρόληψη του Aids και την άρση του στίγματος από τους οροθετικούς βρίσκει την Ελλάδα με λιγότερα νέα κρούσματα και εντυπωσιακές εκδηλώσεις. Τα πράγματα, θα έλεγε κάποιος, είναι καλύτερα από ποτέ για τη μάχη με το σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας. Η πραγματικότητα όμως έχει πολύ μεγάλη απομόνωση και έναν φόβο γύρω από την οροθετικότητα που λειτουργεί συντριπτικά για τους ανθρώπους που προσπαθούν να ζήσουν μία «φυσιολογική» και αξιοπρεπή ζωή με τον ιό. Η γραμμή μεταξύ απόρριψης και λύπησης είναι πολλές φορές δυσδιάκριτη και ο κατεξοχήν τομέας που θα έπρεπε να δίνει δύναμη στους οροθετικούς δεν είναι πάντα διαθέσιμος να υπερβεί τα όρια της φιλανθρωπίας. Η βιοαφήγηση του Νίκου Κ. (όνομα συμβατικό) φωτίζει πολλές πτυχές που δεν θα ακούσετε στα αφιερώματα για την «ημέρα κατά του aids»…

Πόσοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι είσαι οροθετικός;

Δύο. Δηλαδή δύο δικοί μου άνθρωποι και αρκετοί στη μονάδα υγείας που υπάγομαι, γιατροί, οδοντίατροι κλπ.

Δηλαδή η οικογένειά σου, οι φίλοι σου, το περιβάλλον σου δεν γνωρίζουν;

Όχι. Για αυτό είπα δύο. Ήταν οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι που επέλεξα να μιλήσω σ΄αυτούς.

Λες «ήταν» οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι. Δεν είναι πια;

Δυστυχώς… (συγκινείται)

Εάν δεν νιώθεις άνετα να μιλήσεις για το θέμα, μπορούμε να το προσπεράσουμε…

Όχι, είμαι εντάξει. Απλά είχα πληγωθεί πάρα πολύ τότε… Μόλις είχα πάρει τα αποτελέσματα των εξετάσεων και μέσα στον πανικό μου τηλεφώνησα στον καλύτερό μου φίλο. Φίλο καρδιάς, κολλητό, πως το λένε… Λέγαμε ότι θα γεράσουμε μαζί, να φανταστείς… Στεναχωρήθηκε πάρα πολύ. Δεν ξέρω ποιος έκλαψε περισσότερο εκείνη την ημέρα, εγώ ή εκείνος… Είναι αστείο, αλλά σχεδόν τον παρηγορούσα εγώ αντί να με παρηγορεί εκείνος… Δεν πρότεινε πάντως να βρεθούμε από κοντά. Νομίζω εξαφανίστηκε για καμιά εβδομάδα και μετά… τίποτα δεν ήταν ίδιο με πριν. Έχουμε ακόμα μια επαφή του είδους «να μην χαθούμε τελείως» αλλά, παρόλο που έχουν περάσει χρόνια πια, δεν θέλει ποτέ να μιλάμε για το θέμα, λες και δεν είμαι πια οροθετικός. Ήταν γρίπη που πέρασε… Φυσικά δεν τον κακίζω. Δεν μπορούσε να το σηκώσει…

Ο δεύτερος που μίλησες;

Αφού «έχασα» τον καλύτερό μου φίλο, αποφάσισα να μιλήσω σε ένα ακόμα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο μετά από αρκετό καιρό. Έδωσα αγώνα για να τον πείσω ότι του λέω αλήθεια – δεν το πίστευε με τίποτα… Στεναχωρήθηκε πάρα πολύ κι εκείνος. Είχε χάσει φίλους του παλιά από Aids… Ήταν πολύ βαρύ να το ξαναζήσει…

Στην οικογένειά σου;

Εκεί, δεν μου πέρασε καθόλου από το μυαλό… Μεγάλοι άνθρωποι και με προβλήματα υγείας. Δεν θα άντεχαν. Εδώ δεν άντεξαν οι φίλοι μου… Μόνο πόνο και στεναχώρια θα τους πρόσφερα… Όχι, αυτό δεν έπαιξε ποτέ.

Ναι, αλλά δεν βγαίνει η ζωή χωρίς να μοιράζεσαι τα βάρη σου;

Ξέρεις, θα ακουστεί βαρύ, αλλά κάποιες φορές λέω «ας είχα καλύτερα καρκίνο, θα είχα τουλάχιστον γύρω μου ανθρώπους να μου κρατάνε το χέρι»…

Γιατί πιστεύεις ότι υπάρχει αυτή η απομόνωση, το στίγμα;

Γιατί το aids έχει συνδεθεί με την ομοφυλοφιλία, την έντονη σεξουαλική ζωή και βέβαια από το γεγονός ότι είναι μία θανατηφόρα μεταδοτική ασθένεια που φαντασιακά θα μπορούσε να μολύνει τον σύζυγο, τη σύζυγο, το ταίρι κάποιου. Πίσω από την οροθετικότητα κρύβονται δυσδιάκριτες προκαταλήψεις που σχηματίζουν μία ομίχλη τρόμου και πανικού. Το να είσαι «φορέας», που λέγαμε παλιά, σημαίνει για πολλούς ότι είσαι ένα επιπόλαιο άτομο, ακόμα κι αν χρησιμοποιείς πάντα προφυλακτικό. Υπάρχουν πάντα ατυχήματα, ξέρεις…

Πως έμαθες ότι είσαι οροθετικός;

Είχα πάει να κάνω αιματολογικές εξετάσεις και ζήτησα να κάνω και το τεστ για τον HIV. Είχε μεγάλη πλάκα γιατί η νοσοκομεία που μου πήρε αίμα δεν φορούσε καν γάντια… Σε πέντε ημέρες με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε να κάνω επαναληπτική αιμοδοσία γιατί κάτι δεν πήγε καλά. Ε, λοιπόν αυτή τη φορά η νοσοκόμα φορούσε διπλά γάντια και μάσκα. Μόνο στολή αστροναύτη που δεν είχε βάλει… Καταλαβαίνεις πως ένιωσα εγώ από τη διαφορά. Ήταν το «καλωσόρισμα» στον κόσμο της οροθετικότητας.

Γνωρίζεις πως μεταδόθηκε σε εσένα ο ιός;

Το σκέφτηκα στην αρχή, αλλά… θα άλλαζε κάτι αν γνώριζα; Την ευθύνη για την μόλυνσή μου φέρω εγώ και κανείς άλλος. Θα μπορούσε η ερωτική μου παρέα να μην ήξερε ότι ήταν «φορέας» και επίσης μπορεί κι εγώ να μετέδωσα τον ιό μέχρι να κάνω το τεστ. Όλοι είμαστε μεγάλα παιδιά και γνωρίζουμε πως μεταδίδεται ο HIV πια. Ο καθένας οφείλει να αυτοπροστατεύεται. Είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του.

Αν θέλεις θα μου απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση: πως είναι η σεξουαλική σου ζωή από τότε που έμαθες ότι είσαι οροθετικός;

Τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε καθόλου σεξουαλική ζωή. Ένιωθα ότι είχα κάτι μιαρό πάνω μου και δεν ήθελα να αγγίξω κάποιο άλλο άτομο και να με αγγίξει κάποιο άλλο άτομο. Δεν είχα καμία επιθυμία. Μετά από πολύ καιρό βρήκαν ένα άτομο στο διαδίκτυο που δήλωνε οροθετικό και κάναμε σεξ. Δεν ξέρω εάν ήταν σεξ λύπησης… Χρωστάω πάντως πολλά σε αυτό το άτομο γιατί με έκανε να νιώσω ότι δεν τελείωσε αυτό το κεφάλαιο στη ζωή μου. Δεν προχώρησε όμως κάτι. Ξέρεις, δεν είναι η οροθετικότητα που μπορεί να ενώσει δύο ανθρώπους… Υπάρχουν πάρα πολλά ακόμα για να δημιουργηθεί μια σχέση…

Λες στους συντρόφους σου ότι είσαι οροθετικός;

Μόνο αν το δηλώνουν κι εκείνοι. Η αλήθεια είναι ότι έχω αποσυρθεί από τη διαδικασία του φλερτ και των ατελείωτων τσατ… Επιλέγω συνήθως escort, ώστε να εξασφαλίζω ότι οι πρακτικές πάνω στο sex θα είναι απολύτως ελεγχόμενες από εμένα και εντός του πλαισίου των κανόνων υγιεινής που θέτω.

Οι ιατρικές και νοσηλευτικές υπηρεσίες που παρέχονται σε έναν οροθετικό σήμερα;

Κάποιες φορές αισθάνομαι ως επαίτης σε φιλανθρωπικό ίδρυμα. Είμαι χρεωμένος στο (όνομα νοσοκομείου) όπου τα ραντεβού είναι δύσκολα, συνήθως περιμένω στην ουρά για αίμα, για να δω τον γιατρό, για ο,τιδήποτε. Στην ουρά θα βρεις και trans και εκδιδόμενες και κυρίους με κοστούμι… Θυμάμαι μια φορά, εκεί που περίμενα, έρχεται ένας άσχετος συγγενής ασθενούς και παθαίνει τρόμο. Λέει σε ένα παλικάρι που περίμενε: «για όνομα του Θεού! Γέμισε ο χώρος τοιούτους!». Και γυρνάει το παλικάρι και του λέει «κι εγώ τοιούτος είμαι!» Είχε πολύ γέλιο. Ο κύριος έβγαζε αφρούς από το στόμα… Πέραν της πλάκας όμως, υπάρχουν και τα σοβαρά. Έχει τύχει εκεί που περιμένω να εμφανιστεί κάποιος γνωστός για άσχετο λόγο κι έπρεπε να σκαρφιστώ μία ακραία ιστορία για την παρουσία μου στη Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων.

Έχει χρειαστεί να νοσηλευτείς;

Όχι, ευτυχώς. Με πιάνει τρόμος και μόνο στην ιδέα. Είναι κάτι μικρά δωματιάκια σαν κελιά που μόλις χωράει ένα κρεβάτι. Χωρίς καν τουαλέτα. Απελπισία.

Γιατί δεν υπάρχουν κανονικοί θάλαμοι;

Διότι υπάρχουν ακόμα «σπιναλόγκες» στα νοσοκομεία. Οι ασθενείς του HIV είναι απομονωμένοι από τους υπόλοιπους. Ξέρεις, οι νοσηλευτές αμείβονται διαφορετικά όταν είναι σε Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων. Έχει θεσπιστεί κάποιο επίδομα, ειδάλλως δεν θα υπήρχε κανείς εθελοντής. Κατά τ’ άλλα ζητείται από το κοινό να καταπολεμήσει το στίγμα… Το μεγαλύτερο στίγμα δημιουργείται στις ίδιες τις μονάδες των νοσοκομείων.

Γιατί δεν έχει γίνει κάποια καμπάνια να αλλάξει αυτό;

Μήπως έχει κοινοποιηθεί ποτέ ότι μας δίνουν παλαιά φάρμακα αντί για σύγχρονα; Έχεις ακούσει κανέναν να γράφει ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες ντιλάρουν κατά πως θέλουν στην Ελλάδα; Ξέρεις τι προσπάθεια έκανα εγώ για να καταφέρω να φύγω από το (αναφέρει όνομα φαρμάκου) που μου δημιουργούσε πολλές παρενέργειες, και να πάω σε παρεμφερές, το οποίο και πάλι είναι παλαιό φάρμακο; Δεν σου δίνουν σύγχρονα φάρμακα! Πρέπει να κάνεις μεγάλη φασαρία – και πώς να την κάνεις όταν δεν μπορείς να βγεις με το όνομά σου; Το πρόβλημα είναι τεράστιο με τα φάρμακα. Δύο μεγαλογιατροί κάνουν όλο το παιχνίδι του Aids στην Ελλάδα (αναφέρει τα ονόματα). Τα πάντα περνούν από τα χέρια τους. Είναι μεγάλη φάμπρικα το Aids. Εδώ, και σε όλον τον κόσμο. Φάμπρικα δισεκατομμυρίων. Γι αυτό και πιστεύω ότι δεν θα βρεθεί ποτέ θεραπεία.

Εσύ θα έκανες κάποια πειραματική θεραπεία, ακόμα κι αν έπρεπε να δώσεις ένα τεράστιο ποσό;

Αστειεύεσαι; Θα έδινα τα πάντα! Είναι ένας εφιάλτης να είσαι οροθετικός. Σε ισοπεδώνει ψυχολογικά να γνωρίζεις ότι έχεις έναν ιό ο οποίος κάποια στιγμή θα σου φέρει έναν μαρτυρικό θάνατο σε ένα κελί νοσοκομείου, απομονωμένος από τους φίλους και τους γνωστούς σου. Και μεγαλύτερη αθλιότητα από εκείνη που είχε πει ο Λοβέρδος ότι κάποια άτομα μολύνονται επίτηδες από τον ιό για να παίρνουν ένα επίδομα, δεν υπάρχει. Να έπαιρνα επίδομα 200.000 το μήνα και πάλι δεν θα ήθελα να είμαι οροθετικός. Κανείς δεν θέλει να είναι οροθετικός. Πίστεψέ το. Τα περισσότερα παιδιά που μιλάω, περιμένοντας στη μονάδα, είναι παραιτημένα από τη ζωή. Διαβιώνουν στο περιθώριο. Χωρίς δουλειά, χωρίς υποστηρικτικό περιβάλλον, με κομμένα τα φτερά και τον φόβο του διασυρμού και της απόλυτης απομόνωσης. Επαναλαμβάνω: κανείς δεν θέλει να είναι οροθετικός!

Bio
Latest Posts

Δημήτρης Καλαντζής

Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο κέντρο της Αθήνας. Σπούδασε δημοσιογραφία στο «Εργαστήρι» και Ελληνικό Πολιτισμό στο ΕΑΠ. Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, ραδιοφωνικούς & τηλεοπτικούς σταθμούς και τώρα διερευνά τους κώδικες του διαδικτύου. Αγαπά τις ανθρώπινες ιστορίες και τις γάτες.