του Δημήτρη Καλαντζή.
Κοιτώντας από τη θέση παραθύρου του αεροπλάνου διακρίνεις μικρά ανθρωπάκια.
Μία γυναίκα καθαρίζει την αυλή της. Ένας άντρας οδηγεί το τρακτέρ του. Ένας άλλος κόβει ξύλα και τα τοποθετεί σε στοίβες. Σε ένα προαύλιο σχολείου, ακόμα πιο μικρά ανθρωπάκια, κινούνται σα σβούρες.
Στην πόλη τα ανθρωπάκια είναι σε αυτοκίνητα. Κάποια πηγαίνουν αργά, άλλα βιάζονται και προσπερνάνε τα αργά, όμως λίγο πιο κάτω μπλοκάρουν και ακολουθούν τον ρυθμό των πολλών.
Όλα τα ανθρωπάκια βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση.
Βιάζονται να προλάβουν τις υποχρεώσεις τους. Έτσι λένε. Να είναι καλά στις δουλειές τους, να βγάζουν αρκετά χρήματα, να πληρώνουν τους λογαριασμούς τους, τις δραστηριότητες των παιδιών και μετά να κάνουν μία ανακαίνιση στο σπίτι, ίσως ένα καινούργιο αυτοκίνητο, καλές διακοπές, γιατί όχι και ένα ταξίδι μακρινό που μετά θα το συζητούν με φίλους και γνωστούς.
Είναι ανθρωπάκια που κυκλοφορούν σε δυάδες. Συνήθως άντρας και γυναίκα. Αυτό έλεγε ο προγραμματισμός. Να βρεις ένα ταίρι και να στήσεις οικογένεια. Κανείς δεν πρέπει να είναι μόνος του μπροστά στις δυσκολίες και τις χαρές. Οne is a lonely number.
Και έπειτα είναι η αναπαραγωγή. Χρειάζεται δύο. Πως θα αποκτήσεις παιδιά; Που θα δώσεις το περίσσευμα της αγάπης σου; Ή ποιός θα σε φροντίσει όταν γεράσεις;
Συμμαχίες. Πρέπει να φτιάχνεις συμμαχίες για να αντιμετωπίσεις τη ζωή. Σύντροφο, μετά παιδιά, μετά φίλους και ακόμα περισσότερους φίλους. Ολόκληρα δίκτυα υποστήριξης. Κανείς δεν περισσεύει. Οι κύκλοι θα τέμνονται με άλλους κύκλους και άλλους κύκλους και έτσι θα δημιουργούνται ολόκληρες κοινωνίες αναπαραγωγής του μοντέλου. Είναι δοκιμασμένο μερικούς αιώνες τώρα – ίσως όχι τόσους, όσους φαντάζεσαι.
Μα τι είναι αυτά τα μαυροντυμένα ανθρωπάκια γύρω από έναν λάκκο στο χώμα; Κάποιος πέθανε. Μόνος του. Οι άλλοι απλώς λυπούνται.
Να πρόλαβε να αφήσει το αποτύπωμα του στη ζωή;
Ο κανόνας λέει ότι θα τον θυμούνται οι επόμενες δυο γενιές. Μετά θα είναι σαν τη μνήμη. Μια σταγόνα στον ωκεανό.
Ή μια κουκίδα. Που όσο πιο ψηλά πηγαίνει το αεροπλάνο, τόσο πιο δύσκολα θα τη διακρίνεις.
Μέχρι να χαθεί τελείως.
Μήπως είναι πιο ωραίο να βλέπεις μόνο σύννεφα από το παράθυρο του αεροπλάνου;
Ή να διαλέγεις θέση διαδρόμου;
Δημήτρης Καλαντζής
1 Comment