
της Αγγελικής Καρδαρά.
Η μαγεία των Χριστουγέννων είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη μαγεία των παραμυθιών…
Ιστορίες για μικρούς και μεγάλους, θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες βασισμένες σε παραμύθια των παιδικών μας χρόνων, αυτές τις γιορτινές μέρες, ενεργοποιούν το συναίσθημά μας (από τη πιο μεγάλη χαρά μέχρι την πιο βαθιά συγκίνηση) και μας ωθούν στο να «δραπετεύσουμε» από την πεζή πραγματικότητα και να οδηγηθούμε στα συναρπαστικά μονοπάτια της φαντασίας.
Εξαιρετική, επομένως, ευκαιρία για γονείς και εκπαιδευτικούς να δώσουν κίνητρο σε παιδιά και εφήβους, αυτές τις ημέρες, να αναζητήσουν το δικό τους «ταξίδι στη φαντασία» που θα τους προσφέρει ένα βιβλίο για ένα αγαπημένο τους θέμα. Άλλωστε τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από το παράδειγμα των ενηλίκων και η αγάπη για τα βιβλία θα γεννηθεί όταν το παιδί έχει ευκαιρίες να έρθει σε επαφή με το βιβλίο, να το αγγίξει, να το μυρίσει, να χαθεί μέσα στις σελίδες του, να νιώσει την αξία του. Θεωρώ βέβαια ότι είναι σημαντικό το ίδιο το παιδί να επιλέγει τις θεματικές που αγαπά και το ενδιαφέρουν, ώστε να θέλει να διαβάσει γι’ αυτές μέσα από τις σελίδες του βιβλίου.
Με το παραμύθι σκέφτηκα λοιπόν να ασχοληθώ στο παρόν άρθρο, λόγω της μεγάλης μου αγάπης γι’ αυτό αλλά και της «παραμυθένιας αίσθησης» που μας δημιουργούν οι γιορτές των Χριστουγέννων. Θα αναφερθώ σε δύο βιβλία που διάβασα αυτές τις ημέρες.
Με ευαίσθητη και κριτική ματιά, ο συγγραφέας Παναγιώτης Δημητρόπουλος, αναδεικνύει σημαντικά κοινωνικά ζητήματα στα δύο βιβλία του για παιδιά Ο Μπαμπάς Μου… Ο Ήρωας Μου (Πρώτη έκδοση Σεπτέμβριος 2016. Εικονογράφηση: Αγγελική Δρακάκη) και Το Χρυσαφένιο Κουκούτσι (Πρώτη έκδοση: Νοέμβριος 2017. Εικονογράφηση: Μαριάννα Φραγκούλη), εκδόσεις Ελληνοεκδοτική.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
Ο Παναγιώτης Δημητρόπουλος γεννήθηκε το 1976 στα Χανιά, αλλά έζησε τα εφηβικά του χρόνια στην Αμαλιάδα. Το 1997 πέτυχε σε Πανελλαδικό Διαγωνισμό των Ενόπλων Δυνάμεων και κατατάχθηκε με τον βαθμό του Λοχία στον Ελληνικό Στρατό, όπου υπηρετεί μέχρι σήμερα με τον βαθμό πλέον του Αρχιλοχία. Έλαβε μέρος σε ειρηνευτικές αποστολές στο Κόσοβο και για την προσφορά του αυτή τιμήθηκε με εύφημο μνεία από το ΝΑΤΟ, το ΥΠΕΘΑ και το ΓΕΣ.
Παράλληλα αναπτύσσει πλούσια δράση στα κινήματα γονέων του Δήμου Χανίων και Παλλήνης Αττικής. Ασχολείται με τη συγγραφή παιδικών ιστοριών και επειδή πιστεύει ότι κανείς δεν γράφει εάν δεν διαβάζει συνεχώς, παρακολουθεί από το 2010 μαθήματα στο Τμήμα Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Πολιτισμού στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Στο Χρυσαφένιο Κουκούτσι ο συγγραφέας μας μιλάει για την αξία της υγιεινής διατροφής στη ζωή των παιδιών, γιατί δυστυχώς όπως επισημαίνει στην εισαγωγή του βιβλίου (και είναι σκόπιμο να σταθούμε σε αυτή την καίρια επισήμανση) η Δρ Μαρία Ψωμά, Ιατρός Βιοπαθολόγος και Εξειδικευμένη στην Ιατρική της Παχυσαρκίας και της Αντιγήρανσης, η Ελλάδα είναι η πρώτη στην Ευρώπη όσον αφορά την παιδική παχυσαρκία. Γι’ αυτό τονίζει ότι είναι αναγκαίο γονείς και σχολεία να εκπαιδεύσουν τα παιδιά και τους εφήβους ώστε να αλλάξουν τις καθημερινές διατροφικές τους συνήθειες, υπογραμμίζοντας ότι η προσπάθεια πρέπει να γίνει ειδικά για τις ευαίσθητες ηλικίες στη φάση της ανάπτυξης, μεταξύ τεσσάρων έως επτά ετών και στην εφηβεία, δώδεκα με δεκατριών ετών, κατά την απότομη αύξηση του λιπώδους ιστού.
Το Χρυσαφένιο Κουκούτσι μας κάνει να αγαπήσουμε περισσότερο τα φρούτα και με τις δυνατές περιγραφές του αλλά και τις υπέροχες εικόνες του μας βάζει, μικρούς και μεγάλους, σε σκέψεις για το πόσο τελικά προσέχουμε σε καθημερινή βάση τη διατροφή μας, περιλαμβάνοντας τροφές που μας προσφέρουν ενέργεια και θωρακίζουν τον οργανισμό μας.
Στο σημείο αυτό θα υπογραμμίσω τη σπουδαιότητα του να αποτελέσει η λογοτεχνία ένα «μέσο εκπαίδευσης» στα σχολεία, ώστε το παιδί και ο έφηβος μέσα από τις όμορφες, ενδιαφέρουσες ιστορίες αλλά και εικόνες που έχουν τη δύναμη να «ζωντανεύουν» συναισθήματα, θα μπει στη διαδικασία να σκεφτεί, να επεξεργαστεί με το μυαλό του κάποια πράγματα και να αξιοποιήσει πολύτιμα μηνύματα για τη δική του ζωή. Η λογοτεχνία, άλλωστε, πρέπει κάποτε να αποκτήσει στο σύγχρονο εκπαιδευτικό μας σύστημα τη θέση που της αξίζει και κάποια στιγμή είναι σκόπιμο, εμείς οι γονείς και εκπαιδευτικοί, να το διεκδικήσουμε αυτό, εάν βέβαια θέλουμε να μην είναι στείρα η εκμάθηση, με αποτέλεσμα ο μαθητικός πληθυσμός της χώρας μας να μην αναπτύσσει την κριτική του σκέψη. Μέσα από τη λογοτεχνία, ο σύγχρονος νέος μπορεί να διευρύνει τους γνωστικούς και πνευματικούς του ορίζοντες, να μάθει να σκέπτεται, να θέτει ερωτήματα, να εκφράζει σκέψεις και ιδέες και ταυτόχρονα να αγαπήσει το σχολείο και να αποκτήσει ολοκληρωμένη παιδεία!
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να κάνω μία ειδική αναφορά στο βιβλίο του κ. Δημητρόπουλου με τον τίτλο Ο Μπαμπάς Μου… Ο Ήρωας Μου. Λόγω της προσωπικής μου αδυναμίας στον μπαμπά μου και της πεποίθησής μου ότι ο ρόλος του πατέρα είναι πολύ σημαντικός στη ζωή ενός παιδιού, ακόμα κι αν η μάνα όπως έλεγε και η γιαγιά μου είναι «ένα γλυκό βοτάνι που όπου να το βάλεις γιάνει», αισθάνθηκα βαθιά συγκίνηση διαβάζοντάς το στα παιδιά μου.
Ο συγγραφέας αναδεικνύει τη δύναμη της πατρικής αγάπης αλλά και τους «δεσμούς ζωής» που αναπτύσσονται μεταξύ ανθρώπων που μπορούν να αγαπήσουν βαθιά και ουσιαστικά, χωρίς κατ’ ανάγκην να τους ενώνουν «δεσμοί αίματος». Γιατί τελικά το μεγαλείο της αγάπης είναι ασύγκριτο.
Ένα ακόμα όμως στοιχείο, στο οποίο έδωσα έμφαση διαβάζοντας το βιβλίο, ήταν οι σχέσεις μεταξύ εφήβων στο σχολείο και πώς η σκληρότητα μεταξύ τους μπορεί να μετατραπεί ακόμα και σε «σχέση ζωής» ύστερα από ένα γεγονός που θα τους κάνει να κατανοήσουν την βαθύτερη αξία των ανθρωπίνων σχέσεων και τη σπουδαιότητα του να εκφράζεις τα συναισθήματά σου.
Γι’ αυτό, συνοψίζοντας, θα επιμείνω ότι, ειδικά στο σύγχρονο σχολείο με τις εντάσεις και τις συγκρούσεις μεταξύ μαθητών που αποκτούν μία πιο σκληρή διάσταση, η λογοτεχνία είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να προληφθούν και να αντιμετωπιστούν έγκαιρα αποκλίνουσες συμπεριφορές στο σχολικό περιβάλλον, καθώς η λογοτεχνία δίνει το έναυσμα για σκέψη και προβληματισμό, για δημιουργική συζήτηση, ανταλλαγή απόψεων και έκφραση συναισθημάτων που αποτελεί ένα «αγκάθι» για τον σύγχρονο νέο, ο οποίος δεν μαθαίνει ούτε όμως του δίνονται οι κατάλληλες ευκαιρίες στο σχολείο για να εκφράσει όλα όσα νιώθει και βιώνει στην καθημερινότητά του στο σπίτι, στο σχολείο, στη γειτονιά, με συνέπεια ορισμένοι μαθητές να υιοθετούν ακραίες και βίαιες συμπεριφορές ως «μέσο έκφρασης»….
Σας εύχομαι υπέροχα βιβλία να συντροφεύουν τις στιγμές σας!


Latest posts by Αγγελική Καρδαρά (see all)
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και σκηνοθεσία στον τόπο του εγκλήματος (crimestaging) - February 22, 2023
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και μιντιακές απεικονίσεις: μία ερευνητική προσέγγιση του Crime & MediaLab (ΚΕ.Μ.Ε.) - January 12, 2023
- Κακοποίηση ζώων συντροφιάς και άγριας ζωής στην Κύπρο και οι μιντιακές απεικονίσεις υποθέσεων - November 2, 2022
2 Comments