του Δημήτρη Καλαντζή.
Με τροπολογία (!) που κατέθεσε στη Βουλή ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης (!) σε άσχετο νομοσχέδιο (!) δίνεται η δυνατότητα σε Δήμους και Περιφέρειες να λειτουργήσουν κινητούς Χώρους Εποπτευόμενης Χρήσης Ναρκωτικών στις πόλεις της Ελλάδας.
Πρόκειται για το επιστέγασμα της στροφής της χώρας μας από την πρόληψη και την απεξάρτηση, στην αποδοχή της τοξικο-εξάρτησης ως επιλογή ζωής. Με το πρόσχημα του ανθρωπισμού δε, (ποιος ανθρωπισμός αλήθεια μπορεί να στηρίζει την εξαθλίωση του ατόμου;), παρέχεται στους τοξικο-εξαρτημένους η δυνατότητα να κάνουν χρήση των ναρκωτικών τους σε στεγασμένους χώρους (τροχόσπιτα; προκατασκευασμένα οικήματα;), που θα σταθμεύουν (για ημέρες; μήνες; χρόνια;) σε γειτονιές των πόλεων.
Είναι τόσο λανθασμένα όλα αυτά, που δυσκολεύεται κάποιος να πιάσει την αρχή…
Πότε αποφασίσαμε ως κοινωνία ότι είναι μάταιο να προσπαθούμε για την απεξάρτηση των τοξικο-εξαρτημένων;
Πότε αποφασίσαμε ότι η πρόληψη, οι αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες απέτυχαν να κρατήσουν τους νέους μακριά από την τοξικότητα;
Πως αποφασίζει ένας Υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο οποίος έχει αρμοδιότητες στην πάταξη του εμπορίου ναρκωτικών, για ένα τεράστιο θέμα δημόσιας και κοινωνικής υγείας;
Πως μπαίνει μία τέτοια επιλογή ως «τροπολογία» σε άσχετο νομοσχέδιο, αντί να παρουσιάζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ενάντια στην τοξικοεξάρτηση – έστω, για να κρατηθούν τα προσχήματα;
Πως θα μπορούσαν οι εμπνευστές αυτής της τροπολογίας να αντικρούσουν τον αυτόματο συνειρμό ότι η επιλογή είναι για έναν πρόχειρο και φτηνό «εξευγενισμό» της τραγικότητας της τοξικο-εξάρτησης, αντί για ένα μεγάλο σχέδιο αποτροπής και απεξάρτησης; Ένα σχέδιο προφύλαξης από τη χρήση και επαναφοράς στη ζωή ανθρώπων που έχασαν κάποια στιγμή το τιμόνι της ζωής τους;
Ο κύριος Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, που εισηγήθηκε την τροπολογία από το βήμα της Βουλής, ήταν αποκαλυπτικός για την ελαφρότητα με την οποία πάρθηκε η απόφαση:
«Κι εγώ έχω προβληματισμούς… Το είχε ψηφίσει 2 μήνες πριν τις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα εμείς βάζουμε στο παιχνίδι και τους ΟΤΑ. Άρα δεν είναι κάτι καινούργιο. Το κάνουν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες εδώ και χρόνια, γιατί όχι και εμείς; (σ.σ. πρόκειται για fake news: η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της Ευρώπης δεν έχει Χώρους Εποπτευόμενης Χρήσης Ναρκωτικών). Δεν αφορά χρήση με τη συμμετοχή τους κράτους, ότι τους δίνουν ουσίες…, αλλά προαγωγή υγείας χρηστών και προστασίας δημόσιας υγείας και εμπόδιση διάδοσης μολυσματικών ασθενειών, μείωση δημόσιας όχλησης, προετοιμασία χρηστών για να ενταχθούν στα προγράμματα ΟΚΑΝΑ… Έχω κι εγώ πολλά ερωτήματα και ανησυχίες…»
Ο εισηγητής λοιπόν, έχει πολλά «ερωτήματα», «προβληματισμούς» και «ανησυχίες». Αλλά εισηγείται μία τέτοια κεφαλαιώδη αλλαγή στον χειρισμό της τοξικοεξάρτηση στη χώρα μας.
Χωρίς επιστημονικές μελέτες.
Χωρίς μελέτη των (αποτυχημένων) διεθνώς Χώρων Επιτηρούμενης Χρήσης Ναρκωτικών.
Χωρίς να ερωτηθούν επιστήμονες (όχι ΜΚΟ, επιστήμονες).
Χωρίς να ερωτηθεί η κοινωνία.
Χωρίς κανένα ολοκληρωμένο σχέδιο που –έστω- να περιλαμβάνει το υπουργείο Υγείας.
Μάλλον ο χαρακτηρισμός περί «ελαφρότητας» στην αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης είναι επιεικής…
Δημήτρης Καλαντζής
