
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Δεν είχα ξαναπάει. Θα μου πεις, για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Ή, μάλλον, για να εκφραστώ καλύτερα, δεν είχα υπάρξει πάλι σ΄αυτή την πλευρά.
Είναι ένας διάδρομος μακρύς, ήσυχος, με πολλά παράθυρα που αντανακλούν το φως στον ανοιχτόχρωμο τοίχο. Παράθυρα στενά, μακρόστενα, έτσι, ώστε να αντικρίζεις στον τοίχο κουτάκια φωτός. Υπάρχει μια περίεργη αίσθηση ηρεμίας. Όταν με συνόδευε με το καροτσάκι ο τραυματιοφορέας, περνώντας από κει, χαιρόμουν το φως. Σκεφτόμουν, παράλληλα, και όσους έχουν κάνει τη διαδρομή αυτή στο δεύτερο όροφο της παθολογικής κλινικής. Έπλαθα με το μυαλό μου εικόνες ανθρώπων, εικόνες συναισθημάτων…
Την επόμενη φορά, διέσχισα το διάδρομο μόνη, περπατώντας. Κοντοστάθηκα λίγο μεταξύ τοίχου και παραθύρων, άφησα τον ήλιο να με ζεστάνει. Γύρω μου κανείς. Απόγευμα Σαββάτου σε νοσοκομείο. Έκλεισα για δευτερόλεπτα τα μάτια. Ένιωσα τη ζέστη να με χαλαρώνει. Έκανα ένα μακρινό, πλέον, ταξίδι στο παρελθόν. Ο διάδρομος της εντατικής του Ευαγγελισμού, ένα μεγάλο παράθυρο από το οποίο δε θυμάμαι να κοιτούσα έξω. Ένα άγγιγμα, ανάσες ανεπαίσθητες, μηχανήματα, σφυγμοί, ησυχία…
Η άλλη πλευρά, η αληθινή, είναι αυτή. Με όριο ένα παράθυρο. Και η μορφή σου που βρίσκεται εντός, ή εκτός. Εγώ θα βρίσκομαι πάντα στο μεταίχμιο, νοερά. Με φόβο, ή όχι. Με ενσυναίσθηση, σίγουρα.
Υ.Γ. Για τους ήρωες των νοσοκομείων. Εντός, εκτός, ανάμεσα… Με ευγνωμοσύνη.


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Λίγο πριν το τέλος - October 24, 2023
- Το βότσαλο στη λίμνη - October 18, 2023
- Η Αγγελική Ρουμπιέ στις αυτοδιοικητικές εκλογές του Δήμου Λεβαδέων - October 6, 2023