‘ Ήχος απομακρύνσεων ’ (Κική Δημουλά, Ίκαρος, 2009)

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Δεν είχα διαβάσει την ποιητική αυτή συλλογή. Όταν, όμως, είδα τον τίτλο της, την ξεχώρισα, την αγάπησα, δίχως να την ξέρω. Η γοητεία των λέξεων, ανίκητη. Και οι συνειρμοί, άπειροι. Παιχνίδι των λέξεων και των εννοιών. Πού με οδηγεί ο τίτλος αυτός;

Πώς να ηχεί η απομάκρυνση; Και, τι είδους απομάκρυνση είναι; Παροδική; Μη αναστρέψιμη; Ψεύτικη; Εσκεμμένη; Ασυνείδητη; Δική μου, ή δική σου;

Απομακρύνσεις πολλές τον τελευταίο καιρό, παρατηρώ και προσπαθώ να τις ερμηνεύσω, όχι πάντα επιτυχώς. Καταλήγω να εικάζω, μόνο. Ίσως είναι ο κύκλος της ζωής, ίσως οι συνθήκες που σε αναγκάζουν να αποστασιοποιηθείς. Ψυχική ηρεμία, αλλαγή αποφάσεων, λανθασμένο ‘ζύγισμα’ ανθρώπων… Από όλα αυτά, εκείνο που με θλίβει, είναι το τελευταίο. Ψυχοφθόρο μεν, αναπόδραστο δε.

Απομακρύνομαι, αποστασιοποιούμαι, προκειμένου να με επανεξετάσω. Εμένα, τις επιλογές μου. Τους άλλους, μέσα από τη δική μου οπτική, αλλά και τη δική τους. Οπτικές και διαχείρισή τους. Ωραία λέξη. Και βαρύνουσα.

Απομάκρυνση, ανάσα βαθιά, ψυχραιμία και επανεκκίνηση.

Ναι, η άλλη πλευρά της απομάκρυνσης, είναι η επανεκκίνηση. Άλλο σκηνικό, άλλη οπτική, άλλα δεδομένα. Και άλλοι άνθρωποι…

(Η Κική Δημουλά κατάφερε να μετατρέψει τη θνητότητα/ καθημερινότητα, σε αιωνιότητα. Δήλωση εξαιρετική του κυρίου Κώστα Γεωργουσόπουλου, για την απώλειά της.

Λίγοι είναι/ήταν οι ποιητές που αγαπήθηκαν και προσέγγισαν ψυχικά τόσο πολύ τους αναγνώστες τους. Πού δεν έμειναν ατάραχοι στο βάθρο των ποιητικών τους δαφνών, αλλά άγγιξαν τρυφερά με την πένα και το βλέμμα τους τη μουντή μας καθημερινή ρουτίνα και τα αδιέξοδα.

Σε ό,τι με αφορά, όταν, με περισσή τόλμη και ‘θράσος’ , πριν χρόνια, την πλησίασα και της μίλησα, ‘είδα’ μια γλυκύτατη και καταδεκτική γυναίκα, καθημερινή (την ίδια στιγμή, γυναίκες της διπλανής μας πόρτας, μοιάζουν αδικαιολόγητα αμίλητες και ακατάδεκτες…) Προφανώς, οι αληθινά καλλιεργημένοι άνθρωποι, είναι γήινοι στη συμπεριφορά τους, αλλά ολύμπιοι σε ό,τι αφορά στην πνευματικότητά τους… Και την καρδιά τους.)

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.