
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
<< Σου γράφω ένα γράμμα, τελικά.
Προφορικά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αρθρώσω λέξη. Είναι πολύ άβολο όλο αυτό.
Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι περίεργα. Σαν να κουβαλάω στους ώμους μου βάρος δυσβάσταχτο, σαν να θέλω να αποφύγω τα πάντα, τους πάντες. Νιώθω τα πάντα γύρω μου σαν ψέμα. Σαν ψέμα και όσα έχουν συμβεί. Ψέμα γρήγορο… υπάρχει; Ποιος ξέρει…
Είναι η διάψευση των προσδοκιών, είναι που λείπεις, είναι που μεγαλώνουμε και αποχωριζόμαστε πολλά και πολλούς. Βαδίζουμε μόνοι σε προορισμό γνωστό, έλα, όμως, που αλλάζει μορφές. Κυνηγώ να πιάσω έναν στόχο, ένα συναίσθημα, μια μορφή.
Δεν τα καταφέρνω, νομίζω. Όλοι, όμως, είναι σίγουροι ότι τα καταφέρνω. Τους ξεγέλασα, δεν είναι αστείο; Πάντα ξεγελάω.
Εσύ; Τι κυνηγάς; Σε βλέπω συνεχώς να φεύγεις. Όταν φτάνω, εσύ φεύγεις. Κοντά και μακριά.
Ανεξήγητο. Άρρητοι οι λόγοι που μας έφεραν ως εδώ. Χαρά και φόβο, μαζί, νιώθω. Χαρά για την αντάμωση και φόβο για την απόσταση που ίσως, αν, κάποτε, πιθανώς…
Ανεξήγητο. Οι ζωές των ανθρώπων σμίγουν ξαφνικά, για σκοπό δυσερμήνευτο, όχι, δεν είναι η πρώτη ανάγνωση τόσο απλή. Καμιά συνάντηση δεν είναι απλή. Όσο τη ζεις, τόσο περιπλέκεται, μεταμορφώνεται σε μικρό λαβύρινθο, εγκλωβίζεσαι. Ο μίτος δεν υπάρχει πάντα και, στην προσπάθειά σου να βγεις δίχως βοήθεια, αργείς, χάνεις χρόνο, χάνεσαι και συ…
Σου γράφω ένα γράμμα, γιατί κουράστηκα να μιλώ. Τα λόγια έγιναν πουλιά και φύγαν, δε σε πρόλαβαν, δεν τα πρόλαβες. Ενώ, τούτες εδώ οι γραμμές πιστεύω πως σ’ ακολουθούν όπου και να’ σαι, είτε στην κορυφή ενός βουνού είτε στην παραλία που αγαπάς να ξεκουράζεις το βλέμμα σου.
Ανεξήγητο. Μοιάζουμε τόσο πολύ, πώς δεν το είχα νιώσει; Κατά βάθος ίσως ήθελα να φύγουμε μαζί. Όμορφο να ταξιδεύεις με παρέα και να μοιράζεσαι τους δρόμους, τις θάλασσες, τα βλέμματα, τα αγγίγματα.
Ανεξήγητο. Πόσο, μα πόσο χαίρομαι μαζί σου…>>
(Αφιερωμένο. Χ.Κ.)


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023
1 Comment