
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
– Κλείσε τα μάτια σου! Θέλω να δεις με τα μάτια της ψυχής σου. Να, σου τα κλείνω εγώ. Με τις παλάμες μου, απαλά, μην πονέσεις! Άλλωστε, πώς γίνεται να σε πονέσω; Θέλω μόνο να σου δίνω χαρά… Λοιπόν, ηρέμησε και νιώσε γύρω σου την ομορφιά, άκουσέ την, άκου το κύμα και νιώσε τη ζέστη του ήλιου, εδώ που στεκόμαστε. Πες μου, τι βλέπεις;
– Βλέπω… βλέπω φως πολύ. Και μια βαθιά, γαλάζια θάλασσα… Μόνο που τώρα δε με τρομάζει! Τώρα νιώθω πιο δυνατή. Ασφαλής γιατί με κρατάς. Μα, πού με οδηγείς; Δεν μπορώ να περπατώ με μάτια κλειστά!
– Εμπιστεύσου με! Αφού γνωρίζεις πού είμαστε. Τι σε φοβίζει; Θέλω να διώξω τις φοβίες σου, Δεν αξίζεις τον φόβο.
-Νιώθω σαν μικρό παιδί. Πού με πας;
-…στο πιο όμορφο σημείο, θέλω να δεις την ωραιότερη θέα. Μόνο έτσι θα ελευθερωθείς.
-Θα το κάνεις αυτό για μένα, αλήθεια;
-Φυσικά! Αξίζεις. Αξίζεις την πιο όμορφη και φωτεινή θέα.
-Όλοι την αξίζουν…
-Κι, όμως, κάποιοι πολύ περισσότερο…!
-Φτάσαμε;
-Ναι! Άνοιξε τα μάτια σου!
-Μα… Είμαστε εδώ, στο σημείο που ξεκινήσαμε! Τι σημαίνει αυτό;
-Αυτό, μικρή μου, σημαίνει ότι η διαδρομή από το τέλος στην αρχή, είναι ένα βήμα απλό. Αρκεί να νιώθεις την ασφάλεια της αγάπης! Πες μου, τι βλέπεις τώρα;
–Βλέπω την ίδια βαθιά, γαλάζια θάλασσα και νιώθω τη θέρμη του ήλιου να με χαλαρώνει. Αλλά, πάνω απ’ όλα βλέπω την ωραιότερη θέα, εδώ. Στα μάτια σου. Την αλήθεια τους…


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023