‘Καραντίνα: ο απολογισμός’

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Πιστεύω ότι οι απολογισμοί είναι από τα δυνατά μου σημεία. Θεωρητικά, τουλάχιστον. Σε ό,τι αφορά στην πρακτική πλευρά, μάλλον είμαι αδύναμη.

Αρχικά, αναζήτησα την προέλευση της λέξης. Να μην ξέρω πώς βγήκε αυτό που θα μας καταδυναστεύσει; Λοιπόν, η ιταλική της προέλευση δηλώνει τις quaranta giorni (40 μέρες) υποχρεωτικής απομόνωσης των πλοίων και των πληρωμάτων τους, κατά τη διάρκεια της επιδημίας της Μαύρης Πανώλης (πανδημία μεταξύ 1348 – 1353, με 100 – 200 εκατομμύρια νεκρούς παγκοσμίως).

Μάλιστα. Μετά το γλωσσολογικό της υπόθεσης, ξεκίνησε η γεμάτη όρεξη και φιλοδοξία κατάστρωση σχεδίου οργάνωσης και μελέτης. Άπειρος ο χρόνος, τόσες και οι επιλογές: Καθαριότητα, ξεκαθάρισμα περιττών ρούχων και αντικειμένων, μικροεπισκευές σπιτιού, κηπουρική (αυτό το κρυφό ταλέντο), οργάνωση και ταξινόμηση βιβλιοθηκών, φωτοτυπιών, ντουλαπιών/ ντουλάπας, μετακίνηση επίπλων για την ψευδαίσθηση της αλλαγής περιβάλλοντος, και, φυσικά, διάβασμα. Μ’ ένα βιβλίο ταξιδεύω, άλλωστε, σύμφωνα με την παλαιότερη διαφήμιση του ΕΚΕΒΙ (αν δεν απατώμαι).

Μάλιστα. Αλλά, πώς να ξεκινήσουν όλα αυτά, δίχως να ενημερωθώ πρώτα για τον ιό; Ξεκίνησα, λοιπόν, να παρακολουθώ μ’ ευλάβεια θρησκευτική τα δελτία ειδήσεων, τις ειδικές, ενημερωτικές εκπομπές, την ενημέρωση των ειδικών. Α, ξεκίνησα να συμπληρώνω και χαρτάκια με τους αριθμούς που αναλογούσαν στις μετακινήσεις μου. Πιο ρομαντικό ήταν αυτό, παρά η αποστολή μηνύματος. Ταλαιπωρία, όμως. Το μυαλό αδυνατεί να θυμηθεί ότι πρέπει να δηλωθεί ο προορισμός.

Μάλιστα. Οι πρώτες δέκα μέρες πέρασαν απνευστί και περίεργα, συνάμα. Ένα παγωμένο αίσθημα και συναίσθημα, μια αντίδραση πρωτόγνωρη του τύπου, «Τι ζούμε;», με συντρόφευε. Φόβος, κυρίως, για την οικογένειά μου, εγώ δεν παθαίνω τίποτε, άλλωστε. Η απομόνωση δε με φόβισε, έχω μάθει στη μοναχικότητα. Αυτή η απόλυτη εξωτερική ησυχία με τρόμαζε.

Μάλιστα. Το Πάσχα ήταν θλιβερό. Λίγο το κλίμα των θρησκευτικών ημερών, λίγο το γενικότερο, δεν αργεί η μικρή κατάθλιψη. Ευτυχώς, όμως, που όλοι ανακαλύψαμε τις ομορφιές της πόλης μας και ξεχυθήκαμε σε δρόμους, βουνά και λόγγους, αποζητώντας μια και δυο ανάσες ελευθερίας και ομορφιάς, πριν ξανακλειστούμε στο καβούκι μας. Η άθληση έγινε δεύτερη φύση μας και ο αριθμός 6 ο τυχερός μας!

Μάλιστα. Διαπροσωπικές σχέσεις. Η καραντίνα τις αναστάτωσε λιγάκι. Από τη μια ο φόβος, από την άλλη η ανάγκη να μοιραστείς με άλλους όσα ακούς και ζεις, μας έφερε κοντά. Ένα τηλεφώνημα, ένα μήνυμα παραπάνω. Μίλησες με ανθρώπους που δεν είχες σκεφτεί, ξέχασες όσους σκεφτόσουν ως τώρα, αφού σε ξέχασαν και αυτοί (πατσίσαμε) και συνεχίζεις…

Μάλιστα. Οι μέρες πέρασαν, οι μήνες, επίσης. Μετά το πρώτο σοκ, προσαρμόζεσαι στη νέα πραγματικότητα, θες, δε θες. Δυσκολούτσικο, αλλά εφικτό. Η αναδιοργάνωση της καθημερινότητας χρειάζεται μια ευελιξία που δεν έχουμε όλοι. Εγώ, σίγουρα! Ο περίπατος περισυλλογής και αμπελοφιλοσοφίας με τον καφέ στο χέρι, σαν τουρίστας, είναι η εικόνα η δική μου, των ημερών. Πολύς καφές!

Μάλιστα. Η επιστροφή στην κανονικότητα (τι λαμπρός όρος!), έγινε με τεράστια αποτυχία για μένα. Το συναισθηματικό κενό και η αθυμία αποτυπώνονταν στο πρόσωπό μου. Δεν έχει σημασία, το μόνο που με χαροποιούσε ήταν ότι θα ξαναέβλεπα (;) τα παιδιά και θα πήγαινα μια βόλτα στην αγαπημένη Αθήνα, όταν άνοιγαν τα σύνορα. Ελεύθερη πολιορκημένη…

Αυτός ο απολογισμός με δυσκόλεψε. Με αποσυντόνισε, με εκνεύρισε και με φόβισε. Άκρη δεν έβγαλα. Προσπαθώ να μην πολυσκέφτομαι άσχημα πράγματα, μόνο όμορφες εικόνες και ωραίους ανθρώπους, θετικούς και τρυφερούς. Όσο για το πρόγραμμα που είχα κάνει; Μα, είναι δυνατόν να προγραμματίζει κάτι ο άνθρωπος και να το ακολουθεί κατά γράμμα; Ο Θεός γελάει όταν σχεδιάζουμε…

Υ.Γ. Ο αυτοσαρκασμός είναι για μένα όπλο του μυαλού και της ψυχής, σαν να ξορκίζει το κακό και τις αδυναμίες μας. Ο ιός κατόρθωσε να μηδενίσει ό,τι ανόητο μας απασχολούσε και μας έστρεψε να εστιάσουμε στην ουσία, στους ανθρώπους μας, στην αλήθεια. Αυτοπροσδιοριστήκαμε και αλληλοεκτιμηθήκαμε. Συμβαίνει και αυτό…

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.