‘Το βάζο’ (ν.2)

της Αγγελικής Ρουμπιέ.

Βήματα αποφασιστικά και διάθεση χαρούμενη, αυτά τον περιέγραφαν. Η απόφαση που πήρε ήταν η σωστή. Θα πήγαινε να την βρει, ήξερε πού δουλεύει, το ωράριό της ήταν τόσο συγκεκριμένο, που μόνος ένας ανόητος θα το ξεχνούσε. Εκείνος, μόνο ανόητος δε μπορούσε να χαρακτηριστεί. Άνδρας δυναμικός, αυτοδημιούργητος, με τάσεις απομόνωσης ενίοτε, ειλικρινής και απόλυτος, μέχρι παρεξήγησης, αλλά δεν τον ενδιέφερε. Του έφτανε που ήταν καλά με τον εαυτό του, κι ας τον έλεγαν εγωκεντρικό και ανυποχώρητο.

Θεωρούσε ότι η ειλικρίνειά του ήταν κάτι που τον καθαγίαζε στα μάτια των άλλων. Στα δικά της; Μα, εκείνη ήταν τόσο μακριά από αυτό που περίμενε. Πολύ ευαίσθητη, πολύ υπομονετική, πολύ χαμηλών τόνων. Όλα πολύ… για εκείνον. Είχε μάθει στο λίγο. Το όσο πρέπει. Τα παραπάνω τα βαριόταν, ήταν περιττά. Ενίοτε και γλυκανάλατα.

Τώρα, όμως…

Τώρα, σε μια στιγμή ενατένισης της ομορφιάς, την σκέφτηκε. Το βάζο με τα λουλούδια έφερε πίσω, πάλι την εικόνα της και ένιωσε ντροπή. Το κορίτσι εκείνο του είχε δώσει απλόχερα μια καρδιά τρυφερή. Αλλά σε λάθος στιγμή. Ήθελε να επιλέγει ο ίδιος τη στιγμή, όχι εκείνη. Οι σχέσεις, όμως, χρειάζονται αμοιβαιότητα, αλλιώς μένουν σε παράλληλους μονολόγους, αδιέξοδους. Ήθελε να τα αλλάξει όλα. Της χρωστούσε πολλά, της φέρθηκε απότομα, έπρεπε να επανορθώσει.

Μια ευχάριστη έκπληξη! Αυτό θα της έκανε. Θα την περίμενε έξω από τη δουλειά της με ένα μπουκέτο λουλούδια και θα της ζητούσε συγνώμη, θα απολογούνταν για όσα στερήθηκε από αυτόν, θα της πρότεινε μια αρχή ακόμη. Και ήταν σίγουρος ότι θα δεχόταν. Θα δεχόταν με τη χαρά μικρού παιδιού, με βλέμμα υγρό και τρυφερό, που θα φανέρωνε τη γλυκιά ανακούφιση από τον πόνο του χωρισμού τους.

Πήγε βιαστικά στο πρώτο ανθοπωλείο που βρήκε, διάλεξε με φανερή σιγουριά τα λουλούδια που ήξερε ότι αγαπούσε, χαμογελώντας με αυτοπεποίθηση. ‘Θα γίνουν όλα, όπως πρέπει, τώρα. Ναι!’ Οδηγούσε γρήγορα, σίγουρα θα προλάβει να την δει, μάλιστα, θα έφτανε και δέκα λεπτά νωρίτερα, όπως είχε υπολογίσει. Μια χαρά!

Πάρκαρε στην απέναντι γωνία, με το αυτοκίνητο να κοιτάζει στην είσοδο του σχολείου της. Σε λίγο θα την δει. Ένιωθε περίεργα, όχι καρδιοχτύπι, αλλά μια αγωνία μαζί με ενοχές. Πολλές. Κοίταξε ξανά την πολύχρωμη ανθοδέσμη και χαμογέλασε. Μόλις σήκωσε το βλέμμα του, την είδε. Περπατούσε βιαστική, του φάνηκε κάπως κουρασμένη και άκεφη. Μόλις πέρασε στον απέναντι δρόμο, άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και τη φώναξε.

Ξαφνιασμένη, σταμάτησε και έμεινε να τον κοιτάζει με βλέμμα απορίας. Κοιτάζονταν σαν ξένοι, ο χρόνος είχε κάνει τη δουλειά του, ‘ο χρόνος είναι μαχαίρι δίκοπο’, του είχε γράψει σε μήνυμα, αλλά τώρα ο χρόνος σταμάτησε για λίγο, ή για πολύ, ποιος ξέρει…;

‘Άργησες’, του είπε. Και άρχισε να βηματίζει βιαστικά, μέχρι που άρχισε να τρέχει. Να τρέχει μακριά του, μακριά από τη δεύτερη αρχή τους, μακριά από την ανασφάλεια της αγάπης του, μακριά από το παρελθόν.

Άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός του, αργά και αδιάφορα. Δεν ήξερε πώς ένιωθε. Κενό. Κοίταξε το όμορφο μπουκέτο που κρατούσε και το έβαλε βιαστικά και άτσαλα στο βάζο. Απέμεινε να το κοιτάζει. Ήταν πραγματικά όμορφο. Χαμήλωσε το βλέμμα και ψιθύρισε: ‘Ο χρόνος είναι μαχαίρι δίκοπο’.

Bio
Latest Posts

Αγγελική Ρουμπιέ

Η Αγγελική Θ. Ρουμπιέ ζει και εργάζεται στη Λιβαδειά Βοιωτίας ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια βαθμίδα. Είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών (τμήμα Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας. Ειδίκευση: Παιδαγωγική). Η αγάπη και ο θαυμασμός της για την τέχνη την οδήγησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παν/μίου Πελοποννήσου, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών (Ναύπλιο). Η σύγχυση και οι απορίες της για το πολιτικό γίγνεσθαι, την έστρεψαν και στην Πολιτική Επιστήμη, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Παν/μίου Αθηνών. Σήμερα είναι υποψήφια διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων του Παν/μίου Πελοποννήσου (Κόρινθος). Αγαπάει πολύ τα παιδιά και το θέατρο. Πιστεύει πως η τέχνη αναδεικνύει το φως που όλοι κρύβουμε και ότι τα παιδιά μάς χαρίζουν απλόχερα τη θετική ενέργεια που τόσο λείπει.