
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Πέρσι, ακριβώς τέτοιες μέρες, είχα γράψει κείμενο με τον ίδιο τίτλο.
Πέρσι, η ελευθερία (μου) γραφόταν από ένα υπέροχο μπαλκόνι του Αιγαίου που φέτος, λόγω των γνωστών συνθηκών, δεν μπορώ να επισκεφθώ.
Πέρσι, η ελευθερία του τίποτε ‘γιόρταζε’ έναν κύκλο ζωής που έκλεινε.
Έναν χρόνο μετά, ‘γιορτάζει’ ένα ακόμη κλείσιμο κύκλου, που, όμως, όσο περνούσε ο καιρός είχε μεταλλαχθεί σε θηλιά που, σιγά σιγά μ’ έπνιγε και έσφιγγε, κόβοντάς μου την αναπνοή, όσο κι αν προσπαθούσα να πάρω ανάσες και να σκεφθώ όλα τα θετικά που θα αποκόμιζα.
Τελικά, όμως, με μια απόφαση πιο πολύ ανακουφιστική, παρά επώδυνη και μυθιστορηματική, έκοψα τη θηλιά αυτή. Δίχως να χαλαρώσω τον κόμπο. Γρήγορα, χωρίς χέρι τρεμάμενο, όπως οι ρομαντικές ηρωίδες, με δύναμη που πήγαζε από ψυχική κόπωση, έκοψα.
Και, τώρα, αισθάνομαι ότι, τελικά, ισχύει αυτό που ευρέως διαδίδεται και ‘φιλοσοφείται’: Τίποτα δε γίνεται τυχαία. Θετικό/αρνητικό, άσχημο/ ωραίο. Όλα κατευθύνονται από την εσωτερική ελευθερία που μας ωθεί στην έξοδο κινδύνου.
Άλλωστε, ποια ελευθερία δεν εμπεριέχει ρίσκο; Τώρα, με συνείδηση ήρεμη (σχεδόν), αγναντεύω από το μακρινό και τόσο κοντινό μπαλκόνι, μια καινούργια θέα. Με καρδιά και μυαλό σε νηνεμία…
Φωτογραφία ανάρτησης: Frederic Gombert@flick.


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- Τα βράχια της Κρύας - August 13, 2023
- Αλεξίσφαιρη Αλίκη (3) - August 4, 2023
- Διαδρομή διαρκής - July 27, 2023