
της Αγγελικής Ρουμπιέ.
Καθαίρω, κάθαρση, δροσιά, θάλασσα, κρύα, ήρεμη, βουλιάζω, αφήνομαι.
Έφτιαχνε πάζλ λέξεων και εικόνων. Κάθε καλοκαίρι, το άλλαζε. Καιρό πριν, είχε προσθέσει δυο λέξεις: ψέμα, ακτή. ‘Αφήνω στην ακτή ένα ψέμα και το κύμα το παρασύρει, το παίρνει μακριά, στον ορίζοντα του απείρου, ώστε να μην το θυμηθώ ξανά, να υποκριθώ ότι ποτέ δεν ειπώθηκε, δεν υπήρξε’.
Καιρό μετά, περίπατος στην ίδια ακτή, εικόνες νέου πάζλ. Κι, όμως, τίποτε δεν άλλαξε. Η ακτή ίδια, σαν να μη μετακινήθηκαν ποτέ κόκκοι άμμου, φύκια ξερά και ξύλα ποτισμένα με νερό αλμυρό και απομεινάρια βυθού. Κοντοστάθηκε, κάθισε στην άμμο και άρχισε να χαράζει, να σκάβει μ’ ένα μικρό, λευκό από τον δυνατό, καλοκαιρινό ήλιο, ξυλαράκι. Χάραξε έντονα και βαθιά την άμμο, μέχρι να την βρει νωπή. Στη μικρή λακκούβα που δημιούργησε, τσαλάκωσε και έβαλε βιαστικά ένα χαρτί τετραδίου. Εκεί, είχε αποτυπώσει όλα τα ψέματα του χειμώνα που πέρασε. Σκέπασε μ’ επιμέλεια το μικρό χάσμα και σηκώθηκε.
Το ψέμα και η ακτή ήταν τώρα ένα. Θα άρχιζε σιγά σιγά ν’ αποσυντίθεται και να φθάνει σε ελάχιστα, διαλυμένα κομματάκια, στη θάλασσα. ‘Κάπως έτσι, θα χαθούν όλα’, ψιθύρισε, ‘θα εξαγνιστούν στο νερό, θα τα αθωώσει, θα μηδενιστούν οι φόβοι και θ’ αρχίσω από την αρχή, ξανά, tabula rasa, παιδί μικρό, μικρό , αθώο και αγνό.’
Άρχισε να περπατά με ανακούφιση, δίχως παπούτσια, εκεί που η θάλασσα έσμιγε με την ακτή.
Φωτογραφία ανάρτησης: Aurelian Pernot@flickr.


Latest posts by Αγγελική Ρουμπιέ (see all)
- ‘Ο πίνακας’ - May 29, 2023
- ‘Εύθραυστη γραμμή’ - May 14, 2023
- ‘Οι ρίζες’ - April 23, 2023
1 Comment