της Αγγελικής Καρδαρά.
Συχνά λέμε ότι η ευτυχία είναι μια “εύκολη υπόθεση”: ότι βρίσκεται στα πολύ απλά και όμορφα πράγματα που προσφέρει η ζωή: στην τρυφερή αγκαλιά των παιδιών μας, στο ερωτικό άγγιγμα του συντρόφου μας, σε μια δημιουργική μέρα στη δουλειά, στο χαμόγελο του καλύτερου μας φίλου, στον ήλιο που “βουτάει” στο γαλάζιο της θάλασσας. Για πολλούς από εμάς, αυτές οι στιγμές αποκτούν τη δική τους μοναδικότητα μέσα στον χρόνο και γίνονται τα “στηρίγματά” μας όταν “λυγίζουμε” συναισθηματικά, ψυχολογικά. Ακόμα κι όταν τα εμπόδια φαντάζουν ανυπέρβλητα και οι δυσκολίες γιγαντώνονται στα μάτια μας, αυτές οι στιγμές, αυτά τα χάδια, τα φιλιά, τα πρόσωπα, οι εικόνες, μας βγάζουν από το αδιέξοδό μας και μας δίνουν πάλι τα φτερά για να πετάξουμε ψηλά.
Υπάρχουν όμως και πολλοί άλλοι άνθρωποι ανάμεσά μας, οι οποίοι δεν μπορούν να αντλήσουν χαρά από όλα αυτά που στα μάτια τα δικά μας μοιάζουν τόσο όμορφα και, αργά ή γρήγορα, παίρνουν από το μυαλό τη θλίψη και τις στενόχωρες σκέψεις που “μαυρίζουν” την ψυχή μας. Υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν με τα φαντάσματά τους και αδυνατούν να νιώσουν χαρά από τις στιγμές τους, μικρές ή μεγάλες. Άλλωστε, οι καταθλίψεις είναι η “μάστιγα” της εποχής μας. Ίσως, γιατί έχουμε πάψει να αντλούμε χαρά από τους “κύκλους των χαμένων ποιητών”, και αναζητούμε την ευτυχία σε απατηλές εικόνες. Ίσως, γιατί έχουμε πάψει να αγκαλιάζουμε αληθινά και λειτουργούμε σαν ρομποτάκια που ακολουθούν μια αυτοματοποιημένη καθημερινότητα, με περισσότερα άγχη παρά απολαύσεις. Ίσως, γιατί ο φόβος του αύριο έχει γίνει πολύ πιο έντονος από το “ζω το σήμερα”. Γιατί το “άδραξε τη μέρα” του “χαμένου κύκλου των ποιητών” σβήστηκε από τα καθημερινά άγχη.
Άγχη, φόβοι, φοβίες, που αυξάνουν δραματικά τις εξαρτήσεις κάθε είδους. Εξαρτήσεις της ψυχής, παρά του σώματος, οι οποίες σιγά αλλά σταθερά οδηγούν την ψυχή στο τέλος της. Φαντάζει απίστευτο το πώς άνθρωποι, όπως ο πολυαγαπημένος μας και πολυτάλαντος Ρόμπιν Γουίλιαμς, αποφασίζουν να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Άνθρωποι που, κατά την άποψη των τρίτων, έχουν τα πάντα: επιτυχία, δημιουργία, οικογένεια, κοινωνική καταξίωση, χρήματα. “Κάτι” όμως λείπει από την ψυχούλα τους, το οποίο εμείς δεν μπορούμε να φανταστούμε.
Είναι εκείνες οι στιγμές που όλοι νιώθουμε ότι η ψυχή του καθενός από εμάς είναι ένας παράξενος λαβύρινθος. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο πολύπλοκα λειτουργεί και τι παράξενα “παιχνίδια” παίζει. Η ευτυχία που πιστεύουμε ότι νιώθει τελικά ένας άνθρωπος, μπορεί να είναι για τον ίδιο η απέραντη δυστυχία της ψυχής του. Και από την άλλη πλευρά, άνθρωποι που έχουν χάσει κάθε λόγο να χαμογελάνε, γιατί έχουν “χτυπηθεί” από δυσάρεστα ή ακόμα και τραγικά γεγονότα, καταφέρνουν να πάρουν από “κάτι” δύναμη και προχωρούν στη ζωή, όταν όλοι τους θεωρούμε “χαμένους”.
Άραγε, οι πρώτοι είναι πιο αδύναμοι, πιο ευάλωτοι, πιο ευαίσθητοι, λιγότερο μαχητικοί και οι δεύτεροι πιο δυνατοί ή συμβαίνει κάτι άλλο, κάποιο περίεργο “παιχνίδι” της ψυχής που άλλοι επιλέγουν τα μαύρα πιόνια για να το παίξουν και άλλοι τα λευκά; Δεν θα διακινδυνεύσω μιαν απάντηση, όχι μόνον γιατί δεν είμαι ειδική επί του θέματος, αλλά και γιατί τα μονοπάτια της ψυχής κρύβουν τόσα πολλά που κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να πει τι και πώς…
Το βέβαιο είναι ότι τόσο σπουδαίες προσωπικότητες, όπως ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, είναι “αθάνατες” γιατί η καλλιτεχνική τους υπόσταση και δημιουργία είναι αναλλοίωτες στο χρόνο. Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε με τον “Κύκλο των Χαμένων Ποιητών”, ένα έργο που εμένα προσωπικά με έχει “σημαδέψει” και θα με ακολουθεί παντοτινά, αποτελώντας κύρια πηγή έμπνευσής μου, όπως έγραψα και την πρώτη μέρα που “γεννήθηκε” αυτή η σελίδα. Έχτισα τον δικό μου “κύκλο ποιητών”, με τα όνειρά μου για ένα πιο δημιουργικό μέλλον. Έκλαψα, δάκρυσα, γέλασα, βίωσα μοναδικά συναισθήματα με κάθε ταινία του σπουδαίου ηθοποιού, Ρόμπιν Γουίλιαμς και γι’ αυτό, αναμφίβολα, το χαμόγελό του και οι απίστευτες ατάκες του, αλλά και το ταλέντο του, θα παραμείνουν αποτυπωμένα στις καρδιές μας, ως κάτι πολύ γλυκό και τρυφερό.
Ασφαλώς, όπως στις ταινίες, θα ήθελα η ιστορία αυτού του ανθρώπου να είχε αίσιο τέλος, ένα happy end, να πέθαινε στα βαθιά του γεράματα, έχοντας καταφέρει να νικήσει όλους τους φόβους, αλλά η ζωή -δυστυχώς ή ευτυχώς- πάντα μας ξεπερνά…
Ωστόσο, κάπου εκεί ψηλά το αστέρι του Ρόμπιν Γουίλιαμς θα μας φωτίζει, υπενθυμίζοντάς μας ότι το γέλιο και το δάκρυ, η λύπη και η χαρά, η θλίψη και η ευτυχία, ο θάνατος και η ζωή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, σαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, σαν τον ουρανό με τη γη, σαν τα αστέρια με το φεγγάρι…
Αυτό που εύχομαι προς όλους εσάς που διαβάζετε το σημερινό κείμενο είναι: “Αδράξτε τη μέρα και φτιάξτε τον δικό σας κύκλο ονείρων, χωρίς φόβους, χωρίς φοβίες, χωρίς άγχη, μόνο με πάθος για ζωή. Γεμίστε αυτό τον κύκλο με αγάπη και βάλτε μέσα ό,τι και όποιον σας κάνει να χαμογελάτε. Ακόμα κι όταν η μέρα σας είναι χάλια, πάντα μέσα στον κύκλο σας θα βρίσκετε κάτι ή κάποιον που θα σας κάνει να χαμογελάσετε…”!
Latest posts by Αγγελική Καρδαρά (see all)
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και σκηνοθεσία στον τόπο του εγκλήματος (crimestaging) - February 22, 2023
- Έγκλημα στα Γλυκά Νερά και μιντιακές απεικονίσεις: μία ερευνητική προσέγγιση του Crime & MediaLab (ΚΕ.Μ.Ε.) - January 12, 2023
- Κακοποίηση ζώων συντροφιάς και άγριας ζωής στην Κύπρο και οι μιντιακές απεικονίσεις υποθέσεων - November 2, 2022
1 Comment