του Δημήτρη Καλαντζή.
Για όσους κατάγονται από χωριό, η εικόνα του παραμελημένου κοτετσιού είναι πολύ οικεία: κάπου το σύρμα έχει τοποθετηθεί στραβά, κάπου έχει λασκάρει, κάπου έχει κάνει τρύπα (κι έχει μπει μια λαμαρίνα για να μη φύγουν οι κότες), κάπου η καθαριότητα του χώρου δεν είναι αυστηρή, ενώ ΠΑΝΤΑ – μα πάντα- τα κοτέτσια ΔΕΝ αποτελούν χώρο φιλοξενίας καλεσμένων. Στην πίσω αυλή βρίσκονται. Να μην τα βλέπουν πολλοί. Κι έτσι να μην ασχολούνται με την αμφιλεγόμενη αισθητική τους και την αμφισβητούμενη καθαριότητά τους…
Ο λόφος Φινοπούλου είναι ένας «κουκλίστικος» χώρος πρασίνου στην ανατολική απόληξη του Πεδίου του Άρεως, ο οποίος «ανακουφίζει» μία εξαιρετικά πυκνοδομημένη περιοχή και προσφέρεται για ωραίους περιπάτους ανάμεσα στα δέντρα και για παιχνίδι των παιδιών στην παιδική χαρά που υπάρχει στην κορυφή του.
Αυτός ο κουκλίστικος χώρος πρασίνου αντιμετωπίζεται τα τελευταία δέκα χρόνια από την Περιφέρεια Αττικής στην οποία υπάγεται, ως κοτέτσι της πίσω αυλής. Ένα σπαραλιασμένο κοτέτσι με εγκαταλελειμμένες υποδομές, άθλια κατάσταση καθαριότητας και ανύπαρκτη φροντίδα.
Η περίφραξη με κοτετσό-συρμα του λόφου Φινοπούλου έχει καταστραφεί σχεδόν σε όλο το μήκος της, αλλά παραμένει στον χώρο, μόνο και μόνο για να προκαλεί… τρεχάματα για αντιτετανικό ορό.
Οι ξερολιθιές, όπως και τα χώματα που συγκρατούν, καταρρέουν μήνα με τον μήνα, και το ενδεχόμενο ατυχήματος δείχνει αναπόφευκτο.
Οι υποδομές ποτίσματος είναι κατεστραμμένες με κομμάτια λάστιχου (που δεν ενώνονται μεταξύ τους) να βρίσκονται όπου κοιτάξεις.
Η παιδική χαρά (8 θέσεις κούνιας και δύο τραμπάλες) είναι κλειστή εδώ και έναν χρόνο για άγνωστο λόγο (τα παιχνίδια βρίσκονται σε καλή κατάσταση) με αποτέλεσμα κάποιοι γονείς να έχουν σπάσει τα κάγκελα και να βάζουν τα παιδιά τους μέσα.
Το «κουφάρι» του κατεστραμμένου από φωτιά ουζερί, παραμένει ως φάντασμα του ωραίου παρελθόντος και ασχήμιας του παρόντος. Κάποια εργολαβία μάζεψε δεκάδες μαύρες σακούλες σκουπιδιών με μπάζα και… τις παράτησε εκεί. Τα παιδιά προσπαθούν να παίξουν μπάλα στον χώρο, αλλά κινδυνεύουν να πέσουν πάνω στα μπάζα ή να… τους πέσει στο κεφάλι το στέγαστρο.
Η ωραία ξύλινη κουπαστή που υπήρχε στη διαδρομή από τη Βαλτινών, αντί να επισκευαστεί, αφαιρέθηκε τελείως.
Τα συρμάτινα προστατευτικά που βρίσκονται στις ψηλότερες διαδρομές του λόφου, στέκονται σε κάποια σημεία στον αέρα, κι αντί να προστατεύουν από πτώση, μάλλον αποτελούν κίνδυνο γι όποιον θελήσει να στηριχθεί πάνω τους.
Μα το χειρότερο από όλα είναι η καθαριότητα…
Κάποια πρόσφατη εργολαβία ανέλαβε να αντικαταστήσει τα ελάχιστα καλαθάκια για απορρίμματα με καινούργια, πολύ άσχημα και – κυρίως – μη λειτουργικά. Τα καλαθάκια αυτά δεν έχουν πάτο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να στηριχθούν οι σακούλες και να κρέμονται τα σκουπίδια από κάτω. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι τα καλαθάκια μπήκαν τόσο πρόχειρα, με σαθρή υποστήριξη, που τα περισσότερα έχουν ήδη γκρεμιστεί τελείως, ή γέρνουν. Αυτοί που έβαλαν τα καινούργια καλαθάκια, πέταξαν τα παλιά στην πλαγιά του λόφου, λες και η περιοχή είναι χωματερή.
Τόση προχειρότητα, τόση τσαπατσουλιά, τόση έλλειψη ενδιαφέροντος και αγάπης για τον χώρο… Είναι εξοργιστικό.
Δεν φιλοξενούνται κότες στον λόφο Φινοπούλου, κύριοι και κυρίες… Άνθρωποι πηγαίνουμε!
To καινούργιο καλαθάκι “ξεριζώθηκε” λόγω κακής στήριξης.
Ο ποτισμός αποτελείται από κομμάτια κομμένων σωλήνων.
Η είσοδος – έξοδος στη Βαλτινών αποτελείται από μία σπασμένη πόρτα, ένα κουρελιαμένο κοτετσόσυρμα και μερικές κορδέλες (για τις Απόκριες μάλλον).
Η περίφραξη του κατεστραμμένου ουζερί παραμένει στον χώρο για να… προκαλεί ατυχήματα και την αίσθηση της αδιαφορίας και της τσαπατσουλιάς.
Αυτό είναι ότι απέμεινε από το ουζερί, με δεκάδες πλαστικές σακκούλες με μπάζα μπροστά, και το στέγαστρο έτοιμο να πέσει και να πλακώσει τα παιδιά που κινούνται στον χώρο.
Τα καινούργια καλαθάκια δεν έχουν πάτο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να στερεωθούν οι σακούλες κι έτσι να σκορπίζονται τα σκουπίδια.
Η παιδική χαρά παραμένει – άγνωστο γιατί – κλειστή και οι γονείς αναγκάζονται να βάζουν τα παιδιά τους μέσα από σπασμένα κάγκελα.
Δημήτρης Καλαντζής
